Εδώ είμαστε λοιπόν. Στο σπίτι μας. Πόσο τυχεροί είμαστε που έχουμε ένα σπίτι. Γιατί υπάρχουν και πολλοί που δεν έχουν και καλό θα είναι τους θυμόμαστε όταν μιζεριαζουμε που μένουμε… μέσα. Να εκτιμάμε και αυτό και τόσα άλλα απλά καθημερινά πράγματα που στερούμαστε προσωρινα αυτές τις δύσκολες μέρες για να μπορέσουμε να τα έχουμε όσο δυνατόν περισσότεροι όταν έρθουν ξανά οι καλές μέρες. Την Κυριακή σκεφτόμουν πόσο στεναχωρημένοι θα ήμασταν αν η ΑΕΚ δεν είχε νικήσει τον Παναθηναϊκό υπό νορμάλ συνθήκες. Και τώρα αυτό που μας λείπει είναι μια τέτοια στεναχώρια. Τι δεν θα έδινα για μια τέτοια στεναχώρια. Ολοι μας πιστεύω. Ακόμη κι αυτοί που ακόμη έλεγαν ή ακόμη λένε πως με την… εποχική γρίππη πεθαίνουν περισσότεροι ή ότι πεθαίνουν οι μεγαλύτεροι κι αυτοί που έχουν προβλήματα υγείας. Που σε ότι αφορά αυτό με τους ηλικιωμένους ή τους ήδη άρρωστους, που παρεμπιτόντως ζούσαν μια χαρά με τα προβλήματα τους πριν τους βρει ο ιός, είναι ότι πιο ρατσιστικό έχω ακούσει στη ζωή μου. Και όσοι το λένε ή ακόμη το σκέφτονται την ώρα που ξεκινάνε να βρουν την… παρέα εν μέσω πανδημίας θα πρέπει να ντρέπονται για μια ζωή.
Τα επίσημα κρούσματα δεν έχουν καμία σχέση με τα πραγματικά. Μας το λένε οι ίδιοι οι άνθρωποι που τα ανακοινώνουν. Η πραγματική μέτρηση που μπορούμε εμείς να κάνουμε είναι οι συνάνθρωποι μας που δεν τα κατάφεραν και οι νοσηλευόμενοι με μηχανική υποστήριξη. Χιλιάδες φορείς υπάρχουν ήδη. Μπορεί να είμαι εγώ, να είσαι εσύ. Για αυτό ας προσπαθήσουμε όσοι μπορούμε να μείνουμε μέσα και όσοι αναγκαστικά βγαίνουμε να προσέχουμε τους άλλους. Οχι μόνο τους εαυτούς μας. Να έχουμε όλοι στο μυαλό μας ότι είμαστε φορείς. Γιατί μπορεί και να είμαστε…
Πάμε καλά. Με το παράδειγμα μας πείθουμε και τους συμπολίτες μας να κάνουν το σωστό. Αυτό που λένε οι ειδικοί, αυτοί που δίνουν την μάχη στην πρώτη γραμμή για να επιβιώσουμε και να επιστρέψουμε στη ρουτίνα μας. Που σίγουρα θα έχει άλλη αξία. Και για όποιον πιστεύει ότι ο καταραμένος ιός δεν δικαιολογεί την αναγαστικη αλλαγή του τρόπου ζωής του ας ρίξει μια ματιά δίπλα μας. Στην αγαπημένη μας Ιταλία.
Σε ότι αφορά το μέτρο της ελεγχόμενης εισόδου σε καταστήματα τροφίμων και όχι μόνο έχω δει από 19 χρονών στην πράξη την χρησιμότητα του. Στην πρώτη εκδρομή που πήγα με την ΑΕΚ εκτός Ελλάδος. Eνα αξέχαστο ταξίδι με πούλμαν για το Μπιλμπάο μέσω ενωμένης ακόμη Γιουγκοσλαβίας, Ιταλίας και Γαλλίας. Τρία πούλμαν πηγαίναμε μαζί (ORIGINAL και Θύρα 21) μέχρι τη Γένοβα που εκεί στη μεγάλη Γέφυρα που περνάει πάνω από την πόλη το ένα έστριψε λάθος. Ξαναβρεθήκαμε στο Σαν Μαμές και όταν έφτασαν, στο εικοστό λεπτό, χάναμε ήδη 2-0. Ηταν ένα απίστευτο ταξίδι και ένα ακατάριπτο προσωπικό ρεκόρ αφού ταξίδεψα 6.840 χιλιόμετρα και εφτά μέρες με πούλμαν για μιάμιση ώρα κοντά στην ΑΕΚ. Στη Γιουγκοσλαβία στην πρώτη στάση των τριών πούλμαν υπήρξε η κακή συνήθεια, από λίγους, του κεράσματος χωρίς την συναίνεση του… καταστηματάρχη. Μετά από λίγη ώρα εμφανίστηκε περιπολικό Ζάσταβα συνοδευόμενο από πολιτικό όχημα, επίσης Ζάσταβα, που μετέφερε κινητό… δικαστήριο. Πολύ μπροστά η τότε Γιουγκοσλαβία. Για να μην το πλατιάζω με 150 δολάρια δωροδοκήσαμε τους πάντες και τον καταστηματάρχη και φεύγοντας μας χαιρέταγαν όπως σε κάτι ταινίες με τον στρατό που φεύγει για το μέτωπο.
Στην Ιταλία η… κακή συνήθεια ξαναχτύπησε, η αστυνομία μας πρόλαβε μερικά χιλιόμετρα από το Βενζινάδικο - μίνι μάρκετ - φαγάδικο και αυτό που θα μου μείνει αξέχαστο είναι η άφιξη του καταστηματάρχη με ένα ρολο ταμειακής σαν κι αυτά που πετάγαμε όταν… έμπαινε η ΑΕΚ στο γήπεδο όπου αναγραφόταν το συνολικό κόστος όλων των… κερασμάτων χωρίς συναίνεση. Είχε χτυπήσει αποδείξεις για όλα το θηρίο. Εκεί ήταν αλλιώς το σύστημα. Δώσαμε 300 δολάρια, πληρώσαμε τα πάντα και μετά η αστυνομία αποφάσισε να μας αφήσει να συνεχίσουμε το ταξίδι αφού με μια απλή ματιά οι έμπειροι καραμπινιέροι κατάλαβαν πως η προσαγωγή σε δίκη 150 ατόμων, και μάλιστα των συγκεκριμένων, θα είχε αντικειμενικά προβλήματα για την… τοπική κοινωνία.
Και φτάνουμε στη Γαλλία για να καταδείξω την χρησιμότητα της ελεγχόμενης εισόδου σε καταστήματα που ζούμε πάλι για να προστατεύσουμε την κοινωνία μας από τον κοροναϊό. Εκεί λοιπόν η στάση των δύο, πλέον, πούλμαν έγινε σε ένα κατάστημα όπου ο ιδιοκτήτης είχε εμπειρία. Είχαν περάσει πριν χρόνια όταν οι Αγγλοι έπαιζαν στην Ευρώπη οπαδοί της… Λίβερπουλ. Οπότε σε συνενόηση με τους γνωρίζοντες Γαλλικά εκδρομείς, ήταν ένας και ακόμη τον θαυμάζω, μπαίναμε ανά τρεις και ψωνίζαμε υπό την στενή παρακολούθηση του επιχειρηματία. Αποτέλεσμα. Ψωνίσαμε άνετα χωρίς το άγχος της… σύλληψης, παρότι υπήρξαν φωνές που έλεγαν να μαζέψουμε πριν την στάση… 450 δολλάρια για να είμαστε έτοιμοι με δεδομένη την προοδευτική αύξηση του κόστους από χώρα σε χώρα, και φύγαμε κύριοι. Να τονίσω πάντως πως ένας δικός μας θεούλης κατάφερε να ψειρίσει εναν αναμνηστικό αναπτήρα που έγραφε πάνω “Ζετ αιμ Λυών” αν θυμάμαι καλά και την ώρα που φεύγαμε τον έδειξε στον καταστηματάρχη ενώ με το άλλο χέρι έκανε την γνωστή χειρονομία με το μεσαίο δάκτυλο. Γέλασε κι ο… Γάλλος. Ετσι λοιπόν γνωρίζω από τότε τα ωφέλη της ελεγχόμενης εισόδου στα καταστήματα και την εφαρμόζω και τώρα όπως πρέπει να κάνουμε όλοι. Οι φωτό είναι κάπου στην Εθνική οδό από Βελιγράδι προς Ζάγκρεμπ με τον κολλητό μου τον Χρήστο. Να μας έχει ο Θεός καλά, να θυμόμαστε τα παλιά και να προσμένουμε τις όμορφες μέρες που θα ξαναέρθουν αν κάνουμε αυτό που πρέπει και τα καταφέρουμε. Τα φιλιά μου από την καραντίνα.
