Eίναι πολλά τα χρόνια, είναι μεγάλη πλέον η εμπειρία. Χθες όμως ήταν μια μέρα από αυτές με το μεγαλύτερο άγχος. Καμία σχέση με τις προηγούμενες τρεις φορές που η Βασίλισσα ήταν σε τελικό. Μια σκέψη βασάνιζε το μυαλό μου. Μπορεί να φαίνεται χαζή αλλά χθες γραφόταν ιστορία. Θα έχουμε φύγει από την ζωή και θα υπάρχει μια λίστα που θα αναφέρει τους κυπελλούχους Ελλάδος. Δεν μπορούσα να διαχειριστώ ότι θα έγραφε στο 2020 τον Προμηθέα. Μια ομάδα που μπορεί να μην υπάρχει σε πέντε χρόνια από σήμερα όπως έχει γίνει πάρα πολλές φορές με όμαδες ενός ανθρώπου που βάζει λεφτά για το χόμπι του αρχικά και μετά γλυκαίνεται και φτάνει να την κάνει ομάδα διεκδικήτρια πάνω κι από ιστορικές ομάδες όπως ο Αρης κι ο ΠΑΟΚ. Κάποτε ο Μακεδονικός π.χ έπαιξε τελικό Ευρωπαϊκού. Το Μαρούσι που βέβαια έχει πολύ μεγαλύτερη ιστορία από τον Προμηθέα το πήρε το Ευρωπαίκό. Δεν υπάρχουν τώρα. Δεν μπορούσα να ανεχτώ λοιπόν ότι σε 20 χρόνια π.χ κάποιος θα αναρωτιόταν “μα ποιος είναι αυτός ο Προμηθέας που είχε πάρει κύπελλο σε τελικό από την ΑΕΚ;” Μπορεί να μην σας φαίνεται σημαντικό αλλά για μένα ήταν θέμα ζωής ή θανάτου το να πάρει η ΑΕΚ χθες το κύπελλο ιδίως από αυτόν τον αντίπαλο. Την ομάδα κατασκεύασμα, τον εκλεκτό του συστήματος που τον ήθελε κυπελλούχο η ΕΟΚ για να δείξει πόσο έχει… ανοίξει το άθλημα. Επίσης να πω ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ σε αυτόν που αποθανάτισε τον προπονητή του Προμηθέα να κάνει ντου σαν γενικός αρχηγός ομάδας τοπικού σε γήπεδο δίπλα σε… βοσκοτόπι επειδή δεν δόθηκε… πέναλτι για το οποίο ήταν σίγουρος ότι έγινε. Χαχα. Αυτή ήταν η εικόνα που του άξιζε για να έχει να θυμάται τον χθεσινό τελικό. Αυτός και όλος ο φίλαθλος κόσμος για αυτόν… Δεν αγοράζονται όλα με λεφτά και… φραντσάιζ καφετέριες. Η αλήθεια ξεγυμνώνει… Και στο τέλος ο καθένας πήρε αυτό που άξιζε.

Ολα πήγαν καλά. Ο εφιάλτης δεν ήρθε ποτέ. Η ΑΕΚ έφερε το κύπελλο στην Αθήνα, η αποστολή εξετελέσθη… Και ο τέταρτος τελικός της από τον Φεβρουάριο του 2018 μέχρι σήμερα έληξε με την ΑΕΚ να σηκώνει το κύπελλο. Παρά τις τεράστιες απουσίες του Κιθ και του Γκίκα, παρά το κατά παραγγελία μπλόκο στον κόσμο που θα έκανε ακόμη μεγαλύτερη διαφορά από αυτή που έκαναν χθες τα αδέρφια που τα κατάφεραν. Κι έτσι μετά τον Ντούσαν που σύντομα θα είναι πάλι κοντά μας ήρθε η σειρά των τριών αυτή τη φορά αρχηγών να το σηκώσουν. Του Γιόνας που έχει κερδίσει τα πάντα αλλά μπαίνει στο γήπεδο και παίζει πάντα σαν να εξαρτάται το μέλλον της… καριέρας του από το τι θα κάνει στα επόμενα 5 λεπτά. Τον Μήτσο που επέστρεψε μαζί με την αύρα του και το πάθος του που δεν χάνεται ποτέ. Και βέβαια τον μεγάλο Νίκο Ζηση, την ζωντανή απόδειξη πως πάντα από το κακό μπορεί να προκύψει κάτι ακόμη… καλύτερο. Γιατί παρεμπιπτόντως είμαι σίγουρος πως η ΑΕΚ μόλις επιστρέψουν ο Γκίκας και ο μεγάλος Κιθ που τα έδωσε όλα για αυτό το κύπελλο δουλεύοντας επί ένα μήνα σχεδόν πάνω από 10 ώρες τη μέρα γνωρίζοντας πως θα μπορούσε να μην παίξει δευτερόλεπτο, όπως και έγινε, η ΑΕΚ θα είναι καλύτερη από ότι ήταν πριν φύγει ο Σαν Ρος. Πιο ισοροπημένη σίγουρα. Πιο γεμάτη επίσης. Και πλέον έχοντας τον καλύτερο πλέι μέικερ ηγέτη που θα μπορούσε να ονειρευτεί και βέβαια τον Ρογκαβόπουλο που χθες έπαιξε στο τελευταίο δίλεπτο σε τελικό που ήταν στον πόντο και μπορουσε να κριθεί σε μία κατοχή. Η θέση 3 έχει κλείσει πλέον με Ρόγκα και Γιάνκοβιτς αλλά και με Λάνγκφορντ σε σχήμα με τρία γκαρντ και Γιόνας σε πιο ψηλό. Αν γίνει η τελευταία αλλαγή ξένου για τα πλέι οφ θα είναι σε άλλη θέση. Το ότι δεν έγινε για να… γινει πριν τον τελικό αποδείχτηκε σοφή κίνηση. Ακόμη και σε αυτό βοήθησε η υπερπροσπάθεια του Λάνγκφορντ που έπεισε και τον… γιατρό ότι θα μπορούσε να τα καταφέρει. Τον ψάχναμε χθες όταν έκαιγε η μπάλα. Δεν ήταν εκεί αλλά υπήρχε το παράδειγμα του. Και όπως βλέπετε και στην φωτογραφία πανηγύρισε σαν παιδί τον θρίαμβο της ΟΜΑΔΑΣ. Που εντέλει αυτή η έννοια έκανε την διαφορά. Η ΟΜΑΔΑ. Και καποιες μεγάλες στιγμές. Οι πέντε πόντοι του Ρέι όταν ψάχναμε τον… Λάνγκφορντ. Το ριμπάουντ του Σλότερ. Τα δύο τρίποντα του Ζήση που θα μπορουσαν να έχουν τελειώσει το ματς νωρίτερα. Αλλά δεν πειράζει. Ηταν πιο γλυκό έτσι. Και το σύστημα πόνεσε περισσότερα. Το 18 η ΑΕΚ νίκησε στον τελικό μια πολύ μεγάλη ομάδα με τον καλύτερο Ελληνα μπασκετμπολίστα on fire με τρομερό μπάσκετ. Χθες νίκησε με κατάθεση ψυχής. Επειδή ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΧΑΣΕΙ. Οχι από αυτούς. Οχι στο Ηράκλειο. Οχι μπροστά στα παιδιά της.

Πάντα το μεγαλύτερο ευχαριστώ είναι στον Μάκη Αγγελόπουλο. Δεν μας έκανε απλά να ονειρευόμαστε αλλά και τα όνειρα πραγματικότητα. Ενα μεγάλο μπράβο στον Ηλία Παπαθεοδώρου. Εναν ανθρωπο που για χρόνια προπονούσε ομάδες που έβλεπαν μόνο οι γονείς και οι κολλητοί των… παικτών και ανέβηκε βήμα βήμα από τον πιο δύσκολο δρόμο που υπάρχει. Δεν ήταν η Ιθάκη χθες. Ηταν απλά ο πρώτος τίτλος. Καλή συνέχεια. Στον Ηλία και στα παιδιά του που έχουν κι άλλεςμεγάλες στιγμές να μας χαρίσουν. Να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στα αδέρφια από τον Σ.Φ Ηρακλείου και σε όλους όσους βρήκαν τρόπο φτάνοντας από όλη την Ελλάδα στα αγαπημένα Δύο Αοράκια για αυτό που ζήσαμε χθες. Στον Δήμο λίγο παραπάνω. Γιατί ΟΛΑ τα σχολεία είναι ΑΕΚ. Sτα παιδιά του συνδέσμου και για... προχθες. Kαι στον Στρατηγό μας που δεν άφησε έξω ούτε έναν...

Υ.Γ: Τον αγώνα στο Χαριλάου τον είδα πριν λίγο, το πρωί. Τι να πεις; Πριν δυο μήνες βάζαμε νικητήριο γκολ στο 90 και μέχρι να λήξει το ματς είχαμε… χάσει 10 χρόνια από την ζωή μας. Τώρα η ΑΕΚ βάζει γκολ στο 8 και στο 4 και το ματς… λήγει. Κι όχι οποιοδήποτε ματς. Το ντέρμπι με τον ΠΑΟ και χθες το ματς με τον Αρη μέσα στο Χαριλάου. Βλεποντας το ματς χωρίς την αγωνία του ζωντανού καταλαβαίνεις το πόσο εύκολα "κλειδώνει" η ΑΕΚ τα παιχνίδια με τρομερή συγκέντρωση, προσπάθεια πάντα στο 100%, διάθεση αυτοθυσίας του ενός για τον άλλον και βέβαια δείχνοντας πόσο σωστά προετοιμασμένη είναι για τον αντίπαλο πριν ο διαιτητής σφυρίξει για πρώτη φορά. Προχωράμε με Μάσιμο για ένα δυνατό φίνις. Οταν βελτιωθεί ο μηχανισμός αντεπίθεσης τα πράγματα θα γίνουν ακόμη καλύτερα. Πρώτα όμως πρόκριση την Τετάρτη. Κι επειδή έτσι είναι η ΑΕΚ τα φέρνει όλα μαζεμένα, πίκρες και χαρές, τι να πεις για την χθεσινή Κυριακή. Για τον άθλο της ομάδας χάντμπολ μέσα στη Νορβηγία. Την πιο δύσκολη αποστολή, το σχεδόν αδύνατο. ΕΙμαστε ΑΕΚ, πιστεύουμε στα θαύματα. Για αυτό και γίνονται. Μπράβο σε όλους και πάνω από όλους στον κύριο Παπασταμάτη που δεν έχει ταβάνι στους στόχους του για την αγαπημένη μας ομάδα. Χάρηκα τόσο πολύ και για τα δύο παιδιά που έφτασαν μέχρι εκεί σε ένα ματς που κανείς δεν έδινε φαβορί την ΑΕΚ. Τον Χάρη και τον Αλέξανδρο. Ετσι είναι η ζωή, έτσι είναι η ΑΕΚ. Οταν δίνεις αγάπη σου επιστρέφει περισσότερη πίσω. Κάποτε θα μας καταλάβουν. Δεν υπάρχει ωραιότερο μέρος στον κόσμο για να το πεις αυτό από το Ηράκλειο. Κι ας λείπεις από 2013 αδερφέ. Ποτέ δεν θα σταματήσεις να λείπεις τόσο πολύ. Πάντα και για πάντα. Μέχρι να ξαναβρεθούμε…