Πάντα ξύπναγα με ένα κόμπο στο στομάχι όταν παίζαμε με αυτούς. Για τη δική μου γενιά ένα ήταν πάντα το ματς που περιμέναμε περισσότερο από όλα. Αυτό το σημερινό. Μέχρι το 96 που ο Μπάγεβιτς αγοράστηκε από τον Κόκκαλη ακόμη και τις χρονιές που το πρωτάθλημα παιζόταν με τον Ολυμπιακό πάντα τα παιχνίδια τα μεγάλα ήταν με τον Παναθηναϊκό με εξαίρεση βέβαια τον αγώνα της 7ης Μαϊου που είναι μια κατηγορία μόνος του.
Δεν έχω δει περισσότερους ανθρώπους να κλαίνε από χαρά για μια νίκη σε απλό αγώνα πρωταθήματος και μάλιστα πρώτων αγωνιστικών όπως τότε με το γκολ του Οκο στο ΟΑΚΑ, την μαγική χρονιά της ζωής μας που στο… Νταχάου κάναμε τρεις νίκες σε τρία ματς και από αυτά τα παιχνίδια επέστρεψε τελικά το πρωτάθλημα στη Φιλαδέλφεια. Ο Παναθηναϊκός ήταν το φετίχ. Επειδή εκτός των άλλων ποτέ δεν υπήρξε παιχνίδι της δεκαετία του 80 που η διαιτησία να έκανε κάποιο λάθος. Βέβαια επειδή ακούω πολλούς να λένε ότι ήταν το ίδιο με τον Ολυμπιακό να ξαναπώ ότι αυτό που έκανε ο Ολυμπιακός από το 96 μέχρι το 2016 με ένα χρόνο διακοπή δεν είχε προηγούμενο και δεν θα έχει επόμενο.
Με τον μεγάλο αντίπαλο παίζει η ΑΕΚ σήμερα χωρίς να είναι στόχος η πρώτη θέση. Και είναι από τις λίγες φορές τα τελευταία 25 χρόνια που αποκλειστικά υπεύθυνες για αυτό είναι οι ίδιες οι ομάδες. Οι δύο ομάδες που υπέστησαν τα πάνδεινα και στερήθηκαν τίτλους και όμορφες στιγμές από την χούντα. Και βέβαια… εκατομμύρια που στην πορεία τους έλειψαν και τις οδήγησαν σε μαρασμό.
Σήμερα όμως είναι ανεξάρτητα από την βαθμολογική θέση ένα ντέρμπι ΑΕΚ - Παναθηναϊκός. Ενα τεράστιο παιχνίδι που ποτέ δεν είναι εύκολο. Το οξύμωρο ότι ‘ενα από τα πιο εύκολα ματς για την ΑΕΚ ήταν αυτό του… πρώτου γύρου. Δεν θυμάμαι ποτέ η ΑΕΚ να είναι 2-0 μπροστά και να χάνει ευκαιρίες δείχνοντας πως πάει για 3 και 4-0 σε τέτοιο χρονικό σημείο αγώνα και μάλιστα εκτός έδρας. Ηταν τόσο εύκολο το ματς που δυστυχώς στα πλαίσια της… αυτοδιοικούμενης δημοκρατίας που λειτουργούσε τότε στην ομάδα άρχισε να έχει σημασία ποιος θα βάλει το… γκολ. Δεν ξέρω αν θα ξεπεράσω ποτέ την συμπεριφορά του Λιβάγια εκείνο το βράδυ. Να επαναλάβω άλλη μια φορά πως όσοι είδαν το ματς από την τηλεόραση δεν μπορούν να καταλάβουν τι τσίρκο έγινε και πως αυτό ήταν ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ λόγος που γύρισε το παιχνίδι. Μια καλή αρχή για να αρχίσω να το ξεπερνώ μπορεί να γίνει απόψε από τον Μάρκο. Φυσικά δεν είναι ο μόνος. Ολοι όσοι έπαιζαν εκείνη τη μέρα κάτι χρωστάνε. Στην ΑΕΚ, στον κόσμο της, στην διοίκηση της αλλά κυρίως στους εαυτούς τους.
Και εκτός από όλα αυτά πρέπει να αισθάνονονται την υποχρέωση να χαρίσουν στον προπονητή τους την πρώτη νίκη του σε ντέρμπι. Γιατί αυτός έσωσε την χρονιά κι έχει σώσει και τους ίδιους. Μην ξεχνάμε πως πριν τον Καρέρα η άποψη που επικρατούσε είναι πως έπρεπε να μείνουν στην ομάδα 4-5 παίκτες και οι υπόλοιποι να αντικατασταθούν. Και τώρα βλέπουμε το ροτέισον να έχει ανοίξει τόσο πολύ που όλοι πλέον αισθάνονται χρήσιμοι και πρέπει να είναι έτοιμοι. Και όταν λέμε όλοι εννοούμε όλοι φτάνοντας μέχρι το εικοστό και τον εικοστό πρώτο. Η ομάδα παίζει και για τον Καρέρα σήμερα. Και θα νικήσει. Είναι εδώ ξανα κι ο Αραούχο, μην το ξεχνάμε αυτό.
