Πέρασαν πάνω από 24 ωρες κι ακόμη το μυαλό είναι στο ΟΑΚΑ. Στις στιγμές που ζήσαμε το απόγευμα του Σαββάτου, όχι σε ένα μεγάλο ντέρμπι αλλά στο ταπεινό ΑΕΚ - Ιωνικός. Aργήσαμε λίγο να φτάσουμε αλλά καλά κάναμε γιατί το σοκ χαράς ήταν μεγάλο. Για μένα και όλους τους άλλους που την τελευταία πενταετία είμαστε εκεί σχεδόν σε όλα τα παιχνίδια σε Ελλαδα και Ευρώπη ήταν απρόσμενο. Εχει μαζέψει πολύ περισσότερο κόσμο όλα αυτά τα χρόνια η ΑΕΚ αλλά πάνω από 5000 κόσμος στον συγκεκριμένο αγώνα ήταν κάτι εντελώς απρόσμενο. Κι αυτή η παρουσία του Σαββάτου μπορεί να αφήσει μεγαλύτερη παρακαταθήκη για το μέλλον από ότι τα σολντ άουτ στους μεγάλους αγώνες. Γιατί δεν ήταν σε ένα παιχνίδι που έκρινε κάτι και ο αντίπαλος δεν ήταν εμπορικός. Εχω γράψει κατά καιρούς ότι η ΑΕΚ δημιουργεί αργά αλλά σταθερά μπασκετικό κόσμο. Κι όσους στόχους κι αν πετυχει η ΑΕΚ με τον Μάκη Αγγελόπουλο, που έχει πετύχει πολλούς και θα πετύχει κι άλλους, σίγουρα αυτός θα είναι ο μεγαλύτερος θρίαμβος. Και η μεγαλύτερη κληρονομιά.

Σκεφτόμουν την Κυριακή πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν η ΑΕΚ είχε καταληφθεί από πανικό μετά και την ήττα στο Ρέθυμνο που ήταν η τρίτη σερί και προχωρούσε σε αλλαγές προπονητή ή παικτών αδυνατόντας να καταλάβει ότι ήταν πολύ κοντά σε αυτό που περίμενε τουλάχιστον για την αρχή της νέας αυτής προσπάθειας με τον Ηλία Παπαθεοδώρου και τις μεγάλες ανακατατάξεις το καλοκαιριού. Και παράλληλα έψαχνα να βρω πότε γύρισε το κουμπί… Οχι από… πάνω που περίμενε ο Αγγελος στην Εθνική αλλά από την ίδια την ομάδα. Νομίζω πως το σημείο που άλλαξαν όλα ήταν στο τρίτο δεκάλεπτο του αγώνα με την Αντβερπ στο ΟΑΚΑ. Εβαλα να ξαναδω το παιχνίδι. Το δεύτερο και το τρίτο δεκάλεπτο. Και είδα δυο διαφορετικές ομάδες. Η ΑΕΚ του πρώτου ημιχρόνου έδειχνε έτοιμη για τέταρτη ήττα σε ένα παγωμένο γηπεδο με 500 άτομα στην εξέδρα. Χωρίς ενέργεια, χωρίς θέληση. Δεν ξέρω τι έγινε στα αποδυτήρια στην ανάπαυλα αλλά η ΑΕΚ που έχανε 36 -34 έμεινε για… πάντα στα αποδυτήρια. Η ομάδα που βγήκε στο τρίτο δεκάλεπτο ήταν η βάση της ομάδας που βλέπουμε στα επόμενα 14 ματς που τα 13 έληξαν με νίκη της ΑΕΚ. Δέχτηκε σε 10 λεπτά τρεις πόντους μόνο από βολές! Με άμυνες απίστευτες, με τους παίκτες να κάνουν κανονική κατάθεση ψυχής σε ένα παιχνίδι όπου μπασκετικά δεν ήταν σε καλή μέρα. Εκείνη την ημέρα άλλαξαν όλα και οι παίκτες έστειλαν το μήνυμα πως πίστευαν σε αυτό που έκαναν με τον προπονητη τους και δεν θα επέτρεπαν να διακινδυνεύσει να καταστραφεί πριν αποδώσει αυτό που ίσως μόνο αυτοί ήξεραν ότι μπορεί. Η ΑΕΚ έφαγε συνολικά 15 πόντους μόνο σε 20 λεπτά, τους τέσσερις στα τελευταία δευτερόλεπτα του αγώνα. Πήρε το παιχνίδι και δεν ξανακοίταξε πίσω. Η ήττα από την Ράστα Βέχτρα μέσα στο ΟΑΚΑ ήταν ένα σοκ. Αλλά σε τίποτα δεν εμπόδισε την ομάδα να συνεχίσει χωρίς να κοιτάει πίσω γιατί απλά έτυχε. Το απέδειξε η συνέχεια. Και με τις νίκες που έκανε η ΑΕΚ μετά τη Ράστα κατάφερε να έχει πλέον πολύ μεγάλο προβάδισμα για την πρώτη θέση. Και βέβαια έχει ανακάμψει στο πρωτάθλημα ώστε να φτάσει στη δεύτερη θέση που είναι ο ρεαλιστικός στόχος για την κανονική σεζόν και είναι σχεδόν σίγουρη για τον τελικό του κυπέλλου τον Φεβρουάριο στο Ηράκλειο. Μαζί με όλα αυτά ήρθε και το… baby boom του Σαββάτου για να να κλείσει η χρονιά με εκπληκτικές προσδοκίες για την επόμενη. Μην ξεχναμε πως το 2020 έρχεται το νέο μας γήπεδο. ΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΓΗΠΕΔΟ. Εκεί που το μπασκετικό κοινό που φτιάχνει η ομάδα μπορεί και πρέπει να γίνει δικό της ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ. 

Μην ξεχνάμε όμως. Την Κυριακή έρχεται ο ΠΑΟ στο ΟΑΚΑ. Η ομάδα χρειάζεται τον κόσμο της. Το τάιμινγκ μοιάζει άψογο. Ομως πρέπει να έχουμε πάντα στο μυαλό μας πως αντίπαλος είναι η πιο πετυχημένη ομάδα της Ευρώπης τα τελευταία 20 χρόνια. Κι αν δεν είναι το ίδιο δυνατή παραμένει πολύ ψηλότερα σε όλα τα επίπεδα. Μην ξεχνάμε πως την χρονιά που η ΑΕΚ έπεσε στην Α2 ο ΠΑΟ κατέκτησε την Ευρωλίγκα. Μην ξεχνάμε τα τελευταία παιχνίδια πρωταθλήματος, σαν κι αυτό που έρχεται. Ακόμη κι αν η ΑΕΚ νικήσει την Κυριακή θα έχει ακόμη δρόμο για να φτάσει στην κορυφή. Σε κάθε περίπτωση όμως το μεγάλο φαβορί την Κυριακή είναι ο ΠΑΟ. Μην μπερδεύουμε τα πράγματα. Η ΑΕΚ όμως  με όλα τα λάθη που έχουν γίνει αυτή την πενταετία είναι η ομάδα που αργά αλλά σταθερά ανεβαίνει και παράλληλα χτίζει. Και όπως ξαφνικά ήρθαν οι 5500 στο ΑΕΚ - Ιωνικός, όπως σχεδόν απρόσμενα από το ένα ημίχρονο στο άλλο η ομάδα που έχασε στο Ρέθυμνο έγινε η ομάδα που τους κέρδισε όλους, έτσι κάποια στιγμή όλη αυτή η προεργασία, οι χιλιάδες ώρες δουλειάς, τα εκατομμύρια ευρώ του Μάκη και οι αποτυχίες θα φέρουν την ΑΕΚ μας εκεί που ονειρευόμαστε. Στο επόμενο επίπεδο, στην κορυφή. Οχι όμως με τύχη. Οχι με το… ζόρι. Απλά επειδή δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Την Κυριακή η Βασίλισσα μας χρειάζεται. Θα είμαστε εκεί. Ομως η μόνη ανταπόδοση που πρέπει να περιμένουμε είναι μια κατάθεση ψυχής όπως εκείνη που γύρισε το κουμπί στο τρίτο δεκάλεπτο με την Αντβέρπ. Και όλα μπορούν να γίνουν…