Μετά την πρώτη φορά πραγματικά θέλω να πηγαίνω στην Ιερουσαλήμ με κάθε ευκαιρία. Η ΑΕΚ μου την ξαναέδωσε αλλά μετά την δεύτερη φορά ξέρω ότι την επόμενη ευκαιρία θα την… δημιουργήσω μόνος. Isolation που λένε και οι μπασκετικοί. Εγώ δεν είμαι… Θα γράψω ότι είχα γράψει και πέρυσι. Βρείτε τρόπο να πάτε. Εστω μια φορά στην ζωή σας. Εκεί. Στο ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ.
Αυτή την φορά δεν νικήσαμε. Το παιχνίδι ήταν δικό μας αλλά στην χειρότερη στιγμή έλειπαν όσοι… έπρεπε να λείπουν για να γυρίσει αυτό το ματς. Οπως και πέρυσι έτσι και φέτος το ξεκίνημα είναι χάλια. Μόνο που πέρυσι χάσαμε από την Χάποελ εντός και το Περιστέρι εκτός και φέτος αντίθετα. Υπάρχει βέβαια κι η Λήμνος που κάνει τα πράγματα λίγο χειρότερα όμως ευελπιστούμε σε ανάλογη συνέχεια με πέρυσι αλλά όχι μέχρι τον Μάρτιο. Μέχρι τον τελευταίο αγώνα της σεζόν. Παρά τον πανικό που δεν είναι δύσκολο να δημιουργηθεί ιδίως σε έναν κόσμο που κακά τα ψέματα στην πλειοψηφία του βλέπει το μπάσκετ σαν κάτι εξωτικό η ομάδα δεν θέλει πολύ για να γίνει αυτή που είναι. Λίγο χρόνο, υγεία και σχεδόν σίγουρα μία τουλάχιστον αλλαγή και ίσως και μια προσθήκη. Ρίσκο ήταν η απόκτηση του Λάνγφορντ μετά τον Ρέι και δεν έχει βγει μέχρι τώρα με τον μικρό, σε σχέση με τον… Λάνγκφορντ, στον άσο αλλά η αλήθεια είναι πως και τα τρία παιχνίδια που έχασε η ΑΕΚ θα μπορούσε να τα πάρει παρά τις σοβαρές εώς καθοριστικές απουσίες να έχει και τα τρία παιχνίδια. Το ότι τα έχασε στο τέλος, υπό διαφορετικές συνθήκες και με άλλα λάθη το καθένα, είναι σίγουρα μια σοβαρή αιτία προβληματισμού. Ομως όπως λένε και οι σοφοί του αθλήματος, και όχι μόνο του συγκεκριμένου, δεν μπορείς να χάνεις ή και να νικάς πάντα στο τέλος. Ψυχραιμία υπάρχει κεί που πρέπει όπως και σιγουριά για το μέλλον. Ομως ένα πράγμα είναι σίγουρο. Ο καθένας μπορεί να μιλάει και να κριτικάρει και την εικόνα και τις ήττες της ΑΕΚ. Κι ας μην έχει διαρκείας, ακόμη κι αν δεν πηγαίνει στο γήπεδο. Η ΑΕΚ είναι δικαίωμα όλων. Ομως και οι αποφάσεις είναι δικαίωμα λίγων. Οσων ματώνουν και έχουν την ευθύνη και βέβαια και το μεγαλύτερο κόστος της ήττας. Η ομάδα φέτος δεν φτιάχτηκε στην τύχη. Και ότι έγινε έγινε με ένα χρόνο καθυστέρηση. Δεν θα ναυαγήσει σε ένα μήνα. Πάμε πατρίδα τώρα, η ομάδα όχι εγώ, και από εκεί πρέπει να ξεκινήσουν οι καλές ημέρες.
Εφτασε η ώρα του Καραϊσκάκη. Το παιχνίδι φετίχ, το πιο αναμενόμενο της χρονιάς εδώ και πολλά πολλά χρόνια. Ο Μάνταλος είναι τεράστια απώλεια γιατί φέτος θα είναι η χρονιά του. Περαστικά γρήγορα γιατί φέτος έχουν να γίνουν πολλά. Παλιά πριν το παιχνίδι με αυτούς έγραφα κατεβατά για τους λόγους που έπρεπε τα παιδιά να τα δώσουν όλα και να τιμωρήσουν το κακό. Τα τελευταία χρόνια είναι απλά ένα μεγάλο ντέρμπι. Με ξένους διαιτητές από πέρυσι και φέτος και με VAR, έστω αυτό το κουτσουρεμένο. Και τα προηγούμενα χρόνια με διαιτητή που έδωσε αμφισβητούμενη φάση στο 90 υπέρ της ΑΕΚ. Δεν μπορούν καν να φανταστούν τα παιδιά που θα μπουν την Κυριακή το απόγευμα στο χορτάρι του Καραϊσκάκη πόσο τυχεροί είναι που ξεκινάνε το παιχνίδι χωρίς να έχουν στο μυαλό τους όχι το αν θα φάνε πιστολιά αλλά πότε θα την φάνε. Αυτό φτάνει για να μπουν χωρίς κανένα φόβο και καμία άλλη σκέψη πλην της νίκης που θα δείξει ότι υπάρχουν κι αυτοί και κακώς τους έχουν κατατάξει στην δεύτερη ταχύτητα. Εχουν μπροστά τους μια μεγάλη ευκαιρία υπό τις καλύτερες συνθήκες. Ακόμη και η θλίψη του Αυγούστου είναι πολύ πίσω πια. Μπείτε μέσα λοιπόν και κάντε αυτό που πρέπει. Με τον Ολυμπιακό παίζετε…
