Για αυτό λατρεύω το ποδόσφαιρο. Για αυτό λατρεύω την ΑΕΚ. Γιατί ακόμη κι ένας αποκλεισμός μπορεί να σε γεμίσει όμορφα συναισθήματα. Ενα παιχνίδι που πριν ακριβώς μία εβδομάδα τέτοια ώρα έμοιαζε ο απόλυτος εφιάλτης έληξε με την ΑΕΚ να έχει πάρει πίσω την περηφάνια της. Κι αυτό μπορεί να μην έβαλε την ομάδα για τρίτη συνεχόμενη χρονιά σε όμιλο Ευρωπαϊκής διοργάνωσης όμως της έδωσε ζωή. Και έγραψε ιστορία που όσα χρόνια κι αν περάσουν θα την θυμόμαστε κι ας μην ήμασταν εμείς τελικά οι νικητές. Κι αυτή η βραδιά γίνεται ακόμη περισσότερο μαγική γιατί αυτό που ζήσαμε έγινε σε μια δική μας πόλη. Εκεί που η γλώσσα και η θρησκεία μας κυριαρχούσαν, οι προγονοί μας ευημερούσαν πολυ πριν εμφανιστούν οι βάρβαροι που οι απόγονοι τους σήκωσαν το πανό που δείχνει γιατί ποτέ δεν θα γίνουν Ευρώπη και γιατί πάντα θα είναι ξένοι στην πατρίδα μας. Στα χώματα μας. Στην Μικρά Ασία μας. Στην ΠΑΤΡΙΔΑ που η ΑΕΚ μας δεν χάνει ποτέ.
Η τακτική ήταν έξυπνη και δικαιώθηκε 100%. Η ομάδα που στα δύο προηγούμενα παιχνίδια άντεξε 20 λεπτά έφτασε στην Τραπεζούντα να αντέξει 60-70 λεπτά και με κατάθεση ψυχής να φτάσει μέχρι το 95 να παίζει την πρόκριση στο ένα γκολ. Θα μπορούσε να έρθει το τρίτο γκολ πριν φύγει το ημίχρονο αν ο Ολιβέιρα το έβαζε ή έστω… έπεφτε σε ενα απότα δυο τραβηγματα. Αλλά δεν έπεσε ο παλίκαρος που πριν από αυτή τη φάση έπαιξε μεγάλο ρόλο στα δύο γκολ που έφεραν τόσο κοντά στο θαύμα. Πραγματικά δεν μπορείς να μειώσεις κανένα από τα παιδιά. Εδωσαν και ότι δεν είχαν για να φτάσει η ομάδα τόσο κοντά. Να αγγίξει ένα θαύμα που καμία ομάδα, τουλάχιστον Ελληνική, δεν έχει πετύχει ποτέ. Η ΑΕΚ πήρε πίσω την περηφάνια της. Με ιδρώτα. Με αίμα. Με θυσία του ενός για τον άλλο. Κι αυτό το δέσιμο μεταξύ όλων των παιδιών είναι το πιο σημαντικό κέρδος που φέρνει πίσω η ομάδα από την Πατρίδα. Και μοιάζει τόσο με τότε. Οι πρόγονοι μας έχασαν την πάντα, άφησαν πίσω για πάντα αγαπημένα πρόσωπα και περιουσίες αλλά μαζί με τις Εικόνες που έκρυψαν στον κόρφο τους για να μην πέσουν στα χέρια των βάρβαρων έφεραν στην μάνα Ελλάδα την αξιοπρέπεια και την ελπίδα. Με αξιοπρέπεια και ελπίδα επιστρέφει η ΑΕΚ μας από την Τραπεζούντα. Με πράγματα που το βράδυ της Κυριακής έμοιαζαν χαμένα. Ολα τα παιδιά της αποστολής ανεξάρτητα αν έπαιξαν 95 λεπτά ή έμειναν στην εξέδρα κατάλαβαν ότι ΜΠΟΡΟΥΝ. Και όλα είναι δικά μας παιδιά. Κι αν κάποιοι χρειάζονται περισσότερο την εμπιστοσύνη μας είναι οι Πορτογάλοι.
Ενα μεγάλο “ευχαριστώ” στο Νίκο Κωστένογλου και σε όλο του το επιτελείο. Εκαναν το καλύτερο δυνατό, άγγιξαν το θαύμα. Η ομάδα ήταν άψογα στημένη στον αγωνιστικό χώρο και το κυριότερο έπαιξε με έναν τρόπο που κατάφερε να κρύψει τις αδυναμίες της και να εκμεταλευτεί τα προτερήματα της. Ηταν όλοι υπέροχοι. Οπως και τα αδέρφια μας στην εξέδρα που ξανάφεραν τα χρώματα του Βυζαντίου στην Τραπεζούντα, εκεί που η δική μας ΑΕΚ δεν χάνει ΠΟΤΕ! Τώρα έρχεται το πιο δύσκολο παιχνίδι του πρωταθλήματος. Εκεί στην Τρίπολη, θα χρειαστεί ακόμη μεγαλύτερη κατάθεση ψυχής γιατί τουλάχιστον αυτοί που έπαιξαν βασικοί και μας συγκλόνισαν στην Τραπεζούντα είναι ανθρωπίνως αδύνατο να κάνουν τα ίδια πράγματα μέσα σε δυο μέρες. Θα χρειαστεί ακόμη πιο πολύ μυαλό, ακόμη περισσότερη ψυχή. Και πρέπει όσοι μπορούμε να είμαστε ΕΚΕΙ. Σε ευχαριστώ ΑΕΚάρα μου. Σε ευχαριστώ παππού. Σε ευχαριστώ γιαγιά. Και Θείε Πρόδρομε… ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ που ήρθατε.
