Ένα πέπλο στεναχώριας μάς έχει σκεπάσει από χθες το βράδυ. Τους περισσότερους, ελπίζω… Η Ελλάδα μετά από 10 χρόνια αποτυχιών έφτασε ένα πέναλτι από την πρόκριση της σε τελική φάση μεγάλης διοργάνωσης. Και δεν τα κατάφερε. Η κεφαλιά βρήκε στο δοκάρι, το σουτ έφυγε άουτ, η κλήρωση με 50-50 πιθανότητες μας έφερε να παίξουμε την πρόκριση σε μια έδρα φωτιά απέναντι σε μια χώρα που έπαιζε το μεγαλύτερο παιχνίδι της ιστορίας της. Ο αποκλεισμός είναι… αποτυχία, να το πούμε κι αυτό για να ικανοποιηθούν όσοι θέλουν να το… ακούν. Σαφώς και όταν βάζεις έναν στόχο και δεν τον πετυχαίνεις έχεις αποτύχει. Όμως στο ποδόσφαιρο όπως και στην ζωή δεν είναι όλες οι αποτυχίες ίδιες. Και δεν πρέπει όλες μαζί να μπαίνουν στο ίδιο καζάνι.
Η Ελλάδα απέτυχε και το 16 και το 20 να προκριθεί στα τελικά του Euro. Oμως δεν απέτυχε με τον ίδιο τρόπο. Και η αποτυχία αυτή δεν αφήνει την ίδια γεύση. Υπάρχει τεράστια στεναχώρια για τον αποκλεισμό, δυστυχώς θα είμαστε ματάκηδες σε άλλη μία μεγάλη διοργάνωση ενώ κάποια από τα παιδιά που έπαιξαν χθες δύσκολα θα έχουν την ευκαιρία να φτάσουν τόσο κοντά σε πρόκριση σε τελική φάση μεγάλης διοργάνωσης. Όμως έχουν περάσει μεγαλύτεροι παίκτες, χρυσές γενιές Ελλήνων ποδοσφαιριστών που δεν έφτασαν ποτέ εκεί.
Είμαστε η Ελλάδα. Έχουμε κατακτήσει το Euro, έχουμε κάνει την μεγαλύτερη έκπληξη στην ιστορία του παγκόσμιου αθλητισμού, έχουμε ένα τρόπαιο που δεν έχει η Αγγλία όμως θα είμαστε πάντα η Ελλάδα. Δεν μπορούμε να είμαστε ικανοποιημένοι που δεν θα συμμετάσχουμε σε ένα τουρνουά που θα συμμετάσχουν η Τουρκία, η Αλβανία, η Σλοβενία, η Γεωργία που μας απέκλεισε όμως από την άλλη πλευρά δεν είναι δυνατόν να ξεχνάμε πως πάντα θα είναι επιτυχία στα όρια της υπέρβασης το να είμαστε εκεί. Και τώρα ο μόνος στόχος είναι να παλέψουμε για να είμαστε στο επόμενο. Είναι το Μουντιάλ. Κι αν δεν τα καταφέρουμε. Στο επόμενο Euro. Και ενδιάμεσα να βελτιώσουμε κι άλλο την θέση μας μέσω του Nation League που το κοροϊδευαμε αλλά αυτό μας έδωσε την χθεσινή ευκαιρία που την χάσαμε στο τελευταίο πέναλτι μετά από παράταση.
Το Ελληνικό ποδόσφαιρο πρέπει να κοιτάξει την επόμενη μέρα. Και να μην πετάξει τίποτα. Ούτε την ντροπιαστική περίοδο αμέσως μετά το Μουντιάλ του 2014 που φτάσαμε ένα πέναλτι μακριά από τις 8 καλύτερες ομάδες του πλανήτη, ούτε τα λιθαράκια που μπήκαν από τον Σκίμπε, τα Φαντ Σχιπ και τον Γκουστάβο Πογιέτ. Γιατί ότι κι αν λένε αυτοί που περίμεναν στη γωνία και παρακάλαγαν να αποκλειστεί χθες η Ελλάδα για να πουν τα ποιήματα τους, όσο κι αν στεναχωρήθηκαν και απογοητεύτηκαν οι κανονικοί άνθρωποι το δεδομένο είναι πως έγιναν βήματα μπροστά. Έχοντας φτάσει στον πάτο των… Φερόες και του Λιχνεστάιν η Εθνική μας έκανε βήματα μπροστά. Φτιάχτηκε μια ομάδα με ταιριαστά χαρακτηριστικά, ενότητα, πάθος και διάθεση θυσίας… Μια ομάδα που σχεδόν σε όλους τους αγώνες πήρε αυτό που μπορούσε.
Δεν ξέρω αν θα μείνει ο Γκουστάβο Πογιέτ. Από την ημέρα που ανέλαβε ήμουν σίγουρος πως θα πάει καλά, όπως πιστεύω ότι πήγε, όμως γνωρίζω πως δεν είναι για πολύ. Είναι το στιλ του. Ο χαρακτήρας του. Θα θεωρήσω έκπληξη το να ανανεώσει το συμβόλαιο του αλλά σίγουρα δεν θα φύγει ως αποτυχημένος. Όμως είτε με τον Πογιέτ είτε με κάποιον άλλο η ομάδα πρέπει να βαδίσει σε αυτό τον δρόμο που οδήγησε στην ανάκτηση της αξιοπρέπειας της. Παρότι δεν παίζουν πάνω από 2 εώς 4 βασικοί Έλληνες στις μεγάλες Ελληνικές ομάδες έχουμε ένα υλικό που αν μη τι άλλο μπορεί να εξασφαλίσει θέση σε μία ή και σε όλες τις επόμενες μεγάλες διοργανώσεις. Η συνταγή είναι γνωστή. Είμαστε η Ελλάδα και το στιλ παιχνιδιού μας είναι αυτό που είδαμε από τον Πογιέτ σε όλους τους αγώνες. Με έναν συμβατό προπονητή πρέπει να πάμε παρακάτω.
Στεναχωρηθήκαμε αλλά δεν ντροπιαστήκαμε. Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους που μας έκαναν να ασχολούμαστε ξανά με τόσο πάθος και αγωνία με την Εθνική μας! Ζήτω η Ελλάς!
