Γεννήθηκα το 1969. Έγινα ΑΕΚ το 1976. Ίσως ήμουν και νωρίτερα αλλά τότε εκείνο το μαγικό βράδυ με τη Δυναμό Μόσχας κλείδωσε η ζωή μου. Ανακάλυψα πως η ΑΕΚ είχε και μπάσκετ το 1979 όταν άρχισα να αγοράζω κάθε Σάββατο τον Δικέφαλο. Μόνο ο Φαίδωνας είχε το μπάσκετ της ΑΕΚ “ζωντανό”. Σε Αθλητική εφημερίδα που επίσης έπαιρνα σχεδόν κάθε μέρα από 10 ετών πρώτη φορά θυμάμαι μεγάλο θέμα την ΑΕΚ όταν έκανε μια τεράστια ανατροπή με τον Παναθηναϊκό που τότε σάρωνε και πήγε στον τελικό του κυπέλλου. Ήταν στην Γλυφάδα και ήμουν 12 ετών. Θα ήταν ο πρώτος τίτλος της ΑΕΚ που θα έβλεπα μέσα από το γήπεδο αφού είχα βρει και τον τρόπο να πάω με ένα λεωφορείο από το Ζάππειο αλλά πριν γίνει ο αγώνας αποφάσισα να πιάσω την πρώτη μου δουλειά. Στην ταβέρνα του κυρ Χρήστου, του γείτονα μας. Ενώ έχω δει τόσους αγώνες μπάσκετ της ΑΕΚ, δεν είχα μεγάλη ρέντα με τους τίτλους από τότε. Δεν ήμουν στα τρία κύπελλα Ελλάδα για διάφορους λόγους ενώ ήμουν σε όλους τους χαμένους τελικούς ακόμη και με τον Άρη στο Αλεξάνδρειο, δεν μπόρεσα να πάω στη Λωζανη, δεν ήμουν και στο ένα πρωτάθλημα αφού τρεις μέρες πριν τον πέμπτο τελικό είχα ξεκινήσει διευθυντής στο αγαπημένο μου και αξέχαστο Score και τον πρώτο χρόνο δεν πήρα ούτε ρεπό. Που να πάω και στο γήπεδο… 

Δεν είναι το… βιογραφικό μου. Είναι η αλήθεια για την ομάδα μπάσκετ της ΑΕΚ. ΑΠό τότε που γεννήθηκα και στην Ελλάδα υπήρχε χούντα, δεν υπήρχε σπίτι μας τηλεόραση και οι ΗΠΑ ετοιμάζονταν να στείλουν το πρώτο επανδρωμένο διαστημόπλοιο στο φεγγάρι δυο μήνες μετά μέχρι και σήμερα που μιλάμε έχω δει 9 τίτλους στο μπάσκετ με την ΑΕΚ. Στο πρωτάθλημα του 70 ήμουν βρέφος. Στο αποκορύφωμα της δόξας της ομάδας που έμαθε το μπάσκετ στους Έλληνες δεν είχε γίνει καν η… σύλληψη. Οι μισοί σχεδόν είναι με τον Μάκη Αγγελόπουλο ιδιοκτήτη, πρόεδρο και  …χρηματοδότη. Σε 55 χρόνια λοιπόν η ΑΕΚ έχει συνολικά 10 τίτλους. Δύο ως Ερασιτεχνική, τέσσερις με τον Γιάννη Φιλίππου και άλλους τόσους με τον Μάκη. Έχω έρωτα με αυτή την ομάδα και πραγματικά γελάω όταν κάποιοι γράφουν ή λένε πως αλλιώς είχαμε μάθει την ΑΕΚ. Επαναλαμβάνω. Είμαι 55 και έχω δει ένα πρωτάθλημα. Κι δύο υποβιβασμούς. Έναν αγωνιστικά κι έναν υποχρεωτικά για να αρχίσει η Αναγέννηση από την Β Εθνική. Γιατί ότι κι αν έχει γίνει ένα είναι το σίγουρο. Με τον Μάκη η ΑΕΚ αναγεννήθηκε την ώρα που ήταν έτοιμη να κατέβει στο πρωτάθλημα μόνο και μόνο επειδή ο Μελισσανίδης το καλοκαίρι του 2014 είχε πληρώσει την εγγυητική συμμετοχής μετά την επιστροφή με στόχο την παραμονή που όπως είχε δείξει η ιστορία θα ήταν τρομερά δύσκολη. Δέθηκα με την Βασίλισσα την δεκαετία του 80 και του 90. Στον Ιωνικό, στο Σπόρτινγκ, στο Μόσχος, στο Αλεξάνδρειο, στο Ιβανώφειο, στο νεόκτιστο ΣΕΦ. Στο Σαλούν και στο Μετς. Χάρη στον Δικέφαλο. Στον Φρίξο Κώνστα και τον Αντιχούλιγκαν. Κανείς άλλος δεν έδινε σημασία στην πρώτη και παντοτινή Βασίλισσα του Ελληνικού μπάσκετ. Τέλη 80 αρχές 90 ζούσαμε ευτυχισμένα Σάββατα χωρίς να νικάμε ποτέ στο τελευταίο παιχνίδι της χρονιάς. Και σε πάρα πολλά… ενδιάμεσα. Οι Μοϊκανοί και η συνέχεια τους δεν κέρδισαν τίποτα. Εκτός από τις καρδιές μας. Για ΠΑΝΤΑ. Είδα χθες φεύγοντας από το κλειστό τον Δημήτρη Ποδαρά. Δυστυχώς δεν τον γνώρισα όταν ένας φίλος μου τον σύστησε. Πέρασαν τα χρόνια για όλους μας. Ντράπηκα. Το μόνο που του είπα ήταν: ”Περάσαμε καλά αδερφέ μου”. Καλά ήταν μου απάντησε. Ναι ήταν καλά. Πολύ καλά. Κι όταν νικάγαμε πότε πότε ήταν μαγικά…

Ανεξήγητα μπορεί να φαίνονται όλα αυτά σε πολλούς. Πράγματι είναι αν δεν τα έχεις ζήσει αλλά σίγουρα υπάρχουν και πάρα πολλοί που με καταλαβαίνουν. Δεν γράφω το κείμενο για να ρίξω τον πήχη ή για να πω ότι δεν γίναμε ΑΕΚ για τους τίτλους. Άλλωστε η αλήθεια είναι. Η πιο αγαπημένη μου ομάδα μπάσκετ της ΑΕΚ δεν κέρδισε τίποτα. Η δεύτερη πιο αγαπημένη ήταν εκείνη των δυο θαυμάτων του 2018. Γιατί την έζησα λίγο περισσότερο από την άλλη ομάδα του Σάκοτα το 2002. Και η πιο μεγάλη στιγμή δεν ήταν στην πιο μεγάλη νίκη που σίγουρα ήταν στον τελικό με τον Ολυμπιακό αλλά ένα χρόνο μετά στο Ρίο ήταν άκουγα το “ΑΕΚ ολε, ΑΕΚ όλε, ΑΕΚ όλε όλε όλε” μέσα στο Ολυμπιακό κλειστό της πόλης του Μαρακανά και του Ιησού. Τόσες χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από το Αλεξάνδρειο που άκουγα, και φώναζα, το ίδιο όταν η διαφορά υπέρ του ΠΑΟΚ είχε περάσει τους 20 και κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει για ποιον ακριβώς λόγο φωνάζουν αυτοί οι χαζοί… 

Ένα λάθος έχει κάνει μόνο ο Μάκης. Εκτός από το ότι έχει ξοδέψει πάνω από 15 δικά του εκατομμύρια σε ένα άθλημα που στην Ελλάδα δεν βασίζεται εδώ και χρόνια σε επενδυτές αλλά σε τρελούς με την ομάδα τους εκατομυριούχους όπως η οικογένεια Γιαννακόπουλου ή σε μελαγχολικούς γόνους που ψάχνουν διαφυγή από τα χρυσά κλουβιά όπως οι Αγγελόπουλοι. Το λάθος ήταν που από την πρώτη μέρα προσπάθησε να κάνει πληρώνοντας την ΑΕΚ ομάδα πρωταθλητισμού κι ας ήταν απολύτως αδύνατο. Αυτά που πέτυχε είναι παραπάνω από εκπληκτικά. Τέσσερις τίτλοι. Και για πρώτη φορά στην ιστορία μετά τα 5 χρόνια στο Μόσχος η ΑΕΚ παίζει σε δικό της γήπεδο. Σε αυτό το γήπεδο που χθες γνώρισε την τρίτη σερί ήττα στην Ευρώπη. Σε μια χρονιά που έγινε υπέρβαση μπάτζετ, ήρθε το μεγαλύτερο όνομα προπονητή μετά τον Σάκοτα που έχει έρθει στην ΑΕΚ και γιορτάζονται τα 100 χρόνια του συλλόγου η χρονιά πάει να τελειώσει με τον χειρότερο τρόπο από τον Φεβρουάριο και με προπονητή τον Ηλία Ζούρο που εκτός από την αγωνιστική κατρακύλα και τις ήττες έκανε πριν κλείσει μήνα και.. ψυχογράφημα στον κόσμο ζητώντας να μην είναι εναντίον της ομάδας!!! Αλλά το θέμα δεν είναι ο Ζούρος. Ούτε αυτό είναι το λάθος του Μάκη που έγραψα. Το λάθος είναι πως δεν εκμεταλλεύτηκε την συγκυρία να μην υπάρχει απαίτηση πρωταθλητισμού. Στα 10 χρόνια που κλείνει φέτος αν χτιζόταν μια ομάδα με αθλητικό πρότζεκτ και ανθρώπους που κατέχουν το άθλημα και οι τίτλοι θα είχαν έρθει όπως ήρθαν μέχρι το 2019 και τώρα τα πράγματα θα ήταν εντελώς διαφορετικά. Θα μπορούσε τα 7 -8 από τα 10 χρόνια να είχε προπονητή τον Σάκοτα εκμεταλευόμενος την συγκυρία να είναι ένας τόσο σημαντικός προπονητής και άνθρωπος του μπάσκετ ταυτόχρονα ερωτευμένος και με την ΑΕΚ και εκτός από προπονητής να έχει χτίσει τώρα και τις υποδομές ώστε η ΑΕΚ να έχει και λαμπρό μέλλον και καλύτερο παρόν. Με δικά της παιδιά και με ένα τμήμα σκάουτινγκ που θα έφερνε τους καλύτερους παίκτες στα λεφτά που μπορεί να δώσει ο Μάκης. Που θα ήταν και λιγότερα από αυτά που έχει δώσει μέχρι τώρα. Και έτσι θα μπορούσε να έρθει και πρωτάθλημα. Ότι δεν φέρνει το χρήμα, που πάντα θα είναι λιγότερο από των άλλων λόγω της Ευρωλίγκας των μονοπωλίων αλλά και του περιορισμένου μπασκετικού κοινού της ΑΕΚ, μπορεί να το φέρει ένα σωστό αθλητικό πρότζεκτ. Αρκεί να το τρέχουν άνθρωποι που ξέρουν και όχι που νομίζουν ότι έμαθαν. Ποτέ δεν είναι αργά. Σε κάθε περίπτωση όμως ακόμη και με το λάθος τρόπο ήταν και παραμένει τύχη και ευλογία για την ΑΕΚ ο Μάκης Αγγελόπουλος. Γιατί εγώ θα ήμουν και στην Α2. Και κάποιοι ακόμη. Η ομάδα όμως δεν θα ήταν σε αγωνιστική κρίση όπως τώρα με άλλη μια σεζόν να στραβώνει. Οι περισσότεροι ΑΕΚτζήδες δεν θα ήξεραν καν που και με ποιον παίζει…