Κάτι τέτοια βράδια, που, κακά τα ψέματα, δεν ήταν και λίγα απο το 2005 μέχρι σήμερα, πάντα μου έρχεται στο μυαλό ο Νέλος. Ο Γιάννης, που οι φίλοι τον λένε Νέλο, είναι ενας παλιός ιντερνετικός φίλος που έχουμε βρεθεί κάποιες φορές κι απο κοντά. ΑΕΚάρα απο Θεσσαλονίκη και Άγιος άνθρωπος. Όχι μόνο επειδή είναι εθελοντής στο Άγιον Όρος και επειδή ζωγραφίζει και διακοσμεί σχολεία για να χαίρονται τα παιδάκια. Ειναι Άγιος» άνθρωπος όπως λέει ο λαός για ανθρώπους σαν κι αυτόν. Απο αυτούς που κρατάνε όρθια την κοινωνία.
Όλα αυτά τα χρόνια με την ΑΕΚ έχω εκπλαγεί, έχω νιώσει μικρός, έχω υποκλιθεί στην αγνή αγάπη πολλών φίλων, γνωστών ή λιγότερο γνωστών, για την ομάδα μας. Κανεις δεν με έχει σοκάρει περισσότερο απο το Νέλο. Ήταν ξημερώματα μετά το ΑΕΚ - Ιωνικός το 2005. Το γνωστό ΑΕΚ - Ιωνικός. Δεν θυμάμαι καν πού είχα πάει μετά το γραφείο εκείνο το βράδυ για να ηρεμήσω, αλλά δεν ξεχνάω πως, την ώρα που έφτανα σπίτι, ξημέρωνε. Και την ώρα που μπήκα στο σπίτι ήρθε μήνυμα στο κινητό. Νέλος. Ήξερα οτι θα κατέβαινε για το ματς απο Θεσσαλονίκη με ενα φίλο του. Είχα πάρει πολλά μηνύματα εκείνη τη μέρα. Το ανοίγω… Δυστυχώς με τα, τότε, τηλέφωνα δεν μπορούσε κάποιος να κρατήσει ένα μήνυμα με την ευκολία που το κάνει τώρα. Βέβαια, μακάρι να είχα καθίσει να το αντιγράψω για να το δημοσίευα αυτούσιο τώρα…
Πολλές φορές το έχω σκεφτεί όπως σας είπα. Σήμερα, όμως, πρώτη φορα γράφω για αυτό. Ίσως επειδή κάποια στιγμή σκέφτηκα αν αξίζει να κάθομαι μόνος μου σε μια, σχεδόν, άδεια αίθουσα αεροδρομίου, στις 10 το βράδυ, και να γράφω στο κινητό μετά απο τέτοιο σοκ στεναχώριας μέχρι να πάει 1.40 ξημερώματα Παρασκευής για να πετάξω για Αθήνα, με ένα εισιτήριο που, λόγω των αλλαγών, με την αναβολή το πλήρωσα… Νέα Υόρκη. Επειδή ντράπηκα για αυτά τα δευτερόλεπτα αμφιβολίας, θυμήθηκα τον Νέλο. Το μήνυμα, λοιπόν, έγραφε πως όλα καλά δόξα τω Θεό έφτασαν Θεσσαλονίκη και θα προλάβει να πάει και στη δουλειά μετά απο το ολονύκτιο ταξίδι με το σαραβαλάκι. Και χωρίς καν να γράψει πως παρά την πίκρα κτλ, ξεκινάει έναν απίστευτο ύμνο για την ΑΕΚ και ποσό τυχερός ήταν που κατάφερε να έρθει στο ΟΑΚΑ να δει την ΑΕΚ. Ότι δεν υπάρχει πιο ωραίο πράγμα στον κόσμο απο το να είσαι ΑΕΚ και να την βλέπεις να παίζει και αλλα απίστευτα λόγια που αν τα είχα θα τα έβαζα αυτούσια στο κείμενο μου για τα 100 χρονια της ομάδας μας. Χωρίς να αναφέρει καν το τι έγινε στον αγώνα…
Ένιωσα τέτοια ταπείνωση που απάντησα σχεδόν μονολεκτικά. Του είπα απλά Ευχαριστώ ή κατι τέτοιο. Έχουν περάσει 18 χρόνια. Τίποτα δεν μου έχει προκαλέσει μεγαλύτερη έκπληξη απο εκείνο το μήνυμα. Ένας άνθρωπος που ήρθε αυθημερόν, σκοτωμένος απο Θεσσαλονίκη, με αυτοκίνητο και επέστρεψε ξημερώματα για να πάει κατευθείαν για δουλειά, που λέει και το τραγούδι, να κάνει ένα τέτοιον ύμνο για την ΑΕΚ, την αγάπη και τα συναισθήματα που του δημιουργεί χωρίς καν να αναφερθεί στον αγώνα και το αποτέλεσμα του που ήταν απο τις χειρότερες ήττες στην ιστορία της ΑΕΚ. Ειλικρινά δεν το γράφω για να προτρέψω να σκεφτεί κάποιος το ίδιο τώρα μετά τα δυο απανωτά σοκ. Άλλωστε δεν νομίζω πως μπορεί κάποιος να το κάνει… Απλά το ανακαλώ στο μυαλό μου για να παίρνω δύναμη και να θυμάμαι ποσό μαγικό συναίσθημα ειναι να είσαι ΑΕΚ… Το έχω ανάγκη.
Να εισαι καλα Γιαννάκη μου. Ούτε εσυ ξερεις ποσά βραδιά μου έχεις δώσει κουράγιο με το μεγαλείο σου εκείνο το ξημέρωμα. Με λιγες λέξεις που ήρθαν και με βρήκαν την πιο κατάλληλη στιγμή. Να έχεις πάντα την ευλογία της Αγίας Πόλης της Ιερουσαλήμ και κάποτε να μας αξιώσει ο Θεός να βρεθούμε και εκεί μαζί. Ψηλά το κεφάλι. Τώρα πρέπει να φανούμε δυνατοί. Και πιο πολύ ο προπονητής και τα παιδιά μας. Το φεγγάρι είναι το πιο δύσκολο, αλλά τώρα φαίνονται οι δυνατοί. Οι πραγματικοί. Όχι αυτοί που το γράφουν στο Facebook και μετά κάνουν… χειρότερα. Αντί για Χριστούγεννα στην κορυφή, θα κάνουμε μαύρα ΑΕΚτζήδικα Χριστούγεννα. Μόνο ΑΕΚτζήδικα, γιατί αν έχουμε υγεία και τους δικούς μας ανθρώπους κοντά όλα θα ειναι τέλεια.
Ένας υπέροχος χρόνος φεύγει με άσχημο τρόπο. Αλλά δεν παύει να ειναι υπέροχος. Κι αυτός που θα έρθει θα είναι καλύτερος. Γιατί το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Για ποδόσφαιρο έχουμε να πούμε πολλά. Απο αύριο…
