Aπό εκείνη την μαγική, αξέχαστη βραδιά των εγκαινίων της Αγία Σοφίας η φράση που θα με συνοδεύει για πάντα είναι μια αποστροφή του λόγου του Δημήτρη Μελισσανίδη λίγο πριν κόψει την κορδέλα: “Αυτό το γήπεδο είναι δισέγγονο της προσφυγιάς. Κι ανήκει στα παιδιά μας και στα παιδιά των παιδιών μας”. Δεν ξέρω γιατί μου έμεινε για πάντα και δεν το ψάχνω και πολύ. Ίσως επειδή είχα δίπλα μου την κόρη μου, ένα δισέγγονο της προσφυγιάς. Και σε αυτή και στο παιδί της ανήκει ο Ναός μας. Για τις επόμενες γενιές που ακόμη δεν ξέρουν πόσο μεγάλο δώρο τους έκανε ο Δημήτρης Μελισσανίδης και όσοι άλλοι βοήθησαν σε αυτό το πραγματικό έργο ζωής που τελικά το αδικούσαν πολύ όσοι έλεγαν πως αξίζει μόνο 10 πρωταθλήματα. Αξίζει όλα τα πρωταθλήματα του κόσμου… 

Αυτά τα δισέγγονα της προσφυγιάς και οι απόγονοι τους έχουν από σήμερα ακόμη ένα ανεκτίμητο δώρο. Κι ας μην το ξέρουν ακόμη. Κι ας μην το έχουν δει. Είναι δώρο για όλους μας. Αλλά περισσότερα για αυτά τα παιδιά που δεν πρόλαβαν προπαππούδες και παππούδες. Που δεν γνώρισαν μέσα από αφηγήσεις και μυρωδιές τις πατρίδες τους. Που δεν θα είναι ποτέ χαμένες όσο δεν λησμονούνται. Ένας αρχαίος ψαλμός των Εβραίων έλεγε και λέει: “Αν σε ξεχάσω, Ιερουσαλήμ, να ξεχάσει το δεξί μου χέρι ό,τι ήξερε να κάνει”… Έλειπαν αιώνες ολόκληρους όμως δεν άφηναν να ξεχαστεί η αληθινή τους πατρίδα. Με φόβο Θεού. Εμείς ευτυχώς είχαμε ένα μέρος πάνω στη γη όταν μας έδιωξαν από τις πατρίδες μετά από 3500 χρόνια ιστορίας. Όμως δεν επιτρέπεται να ξεχάσουμε. Τα μέρη τα σπαρμένα από Κόκκαλα ιερά, τις μυρωδιές, τον πολιτισμό, την πρόοδο, τους Αγίους και τις εκκλησίες μας και πάνω από όλα τις ψυχές που έμειναν εκεί για πάντα. Και τις άλλες ψυχές που ήρθαν εδώ στην πατρίδα και την έκαναν καλύτερη. Σε όλα. Ξεκινώντας κάτω από το μηδέν, γιατί μόνο αυτό τους είχαν αφήσει. Δεν μπόρεσαν όμως να τους στερήσουν τα όνειρα. Κι αυτά τα όνειρα έγιναν πραγματικότητα. Και πάντα θα γίνονται. Όπως και ο ΝΑΟΣ μας που είχε μείνει ένα χωράφι με ξερόχορτα που κάποιοι καθάριζαν πότε πότε περιμένοντας το θαύμα. Το θαύμα έγινε. Και σήμερα γνωρίσαμε το δίδυμο αδελφάκι του. Άλλο ένα δισέγγονο της προσφυγιάς που χτίστηκε πέτρα πέτρα και ξεχείλισε μνήμη…

 Σήμερα είδα τη γιαγιά μου νέα και όμορφη, κι ας μην την γνώρισα ποτέ. Την έχασε ο πατέρας μου πριν 88 χρόνια, στη νέα πατρίδα. Την Μηλιά της Πέλλας. Ήταν εκεί γελαστή και χαρούμενη. Με την φορεσιά της Καππαδοκίας και την εικόνα που ο Θεός έφερε σπίτι μου εκεί ψηλά στο εικονοστάσι. Με αυτή την εικόνα και τρία παιδιά ξεκίνησε, με αυτή την εικόνα και ένα παιδί έφτασε στην Πέλλα. Εκεί κοντά από όπου ξεκίνησε ο Μέγας Αλέξανδρος. Για αυτή την εικόνα έφυγε από την Αξό της Καππαδοκίας. Όπως και χιλιάδες άλλοι που δεν ξέρουμε πόσοι από αυτούς πέρασαν την δοκιμασία των πέντε χειρότερων δευτερολέπτων της ζωής τους όπως ο πρωταγωνιστής στην συγκλονιστικότερη σκηνή της Πολίτικης Κουζίνας. Χθες ήταν εκεί. Στον πρώτο όροφο. Στο κτήριο που πάντα θα φυλάει ο Σιδερένιος Αετός. Και από αυτή την πατρίδα κανείς δεν θα την ξαναδιώξει. Όπως κανέναν άλλον. Και το βράδυ που οι πόρτες θα κλείνουν και τα φώτα θα χαμηλώνουν ο Στελάρας θα τραγουδάει ένα ζεϊμπέκικο βαρύ για να χορεύει ο Άρης, όπως άρεσε στην Κάλας να τον φωνάζει, κι ο Μποδοσάκης θα γελάει. Η γιαγιά μου θα κεντάει με κλωστές Πεταλούδα και ο Ιάκωβος λίγο πιο κεί θα καμαρώνει τον Ζώρα που θα παίζει την λίρα του για να χορεύουν τα παλικάρια με τα μαύρα που δεν νικήθηκαν ΠΟΤΕ. Και το πρωί αξημέρωτα θα αρχίζει ο Δέσποτας Χρυσόστομος τη λειτουργία. Για να πάρουν δύναμη τα παιδιά με τα χακί, τα παιδιά του πιο αδικημένου στρατού στην ιστορία του Ελληνικού γένους που έφτασε μέχρι εκεί που δεν μπορούσε 40 χρόνια πριν την “Αναφορά στον Γκρέκο”. Και όταν ανοίγουν οι πόρτες και δυναμώνουν τα φώτα θα κάνουν όλoι πάλι ησυχία. Και έτσι απαλά σαν ένα αεράκι θα χαϊδεύουν τα δισέγγονα και τα τρισέγγονα της Προσφυγιάς. Τα παιδιά τους, τα παιδιά των παιδιών τους. Για να παίρνουν την ευλογία τους την ώρα που θα κάνουν την βόλτα τους για να μαθαίνουν από που ήρθαν. Και σε ποιους το χρωστάνε. Σε αυτήν την Κιβωτό. Που σώζει την μνήμη…

Είναι μια πολύ μεγάλη μέρα. Η ΑΕΚ και ο Δημήτρης Μελισσανίδης με την Κιβωτό της Ρωμιοσύνης, το όνομα που μόνο ο Θεοδωράκης και η Αρβελέρ θα μπορούσαν να εμπνευστούν και να υποστηρίξουν, εξασφάλισαν την μνήμη για άλλα 100 χρόνια. Κι έχει ο Θεός…