Kαλημέρα αδέρφια, καλημέρα ηλιόλουστη ΑΕΚάρα... Σχεδόν όλοι οι αγώνες φέτος ήταν κρίσιμοι. Αυτά έχει ο πρωταθλητισμός. Και η ΑΕΚ έκανε και θα κάνει μέχρι το τέλος της σεζόν σκληρό πρωταθλητισμό με τον μεγαλύτερο ανταγωνισμό των τελευταίων ετών. Όμως απόψε δεν είναι απλά ένας κρίσιμος αγώνας. Είναι Ο ΑΓΩΝΑΣ. Είναι ο τελικός. Είναι η 7η Μαΐου των νεότερων γενεών και θα τη θυμόμαστε πάντα. Οποίος φύγει νικητής από την Λεωφόρο θα είναι ουσιαστικά πρωταθλητής. Η ισοπαλία δεν κάνει στην ΑΕΚ γιατί παύει να εξαρτάται από την ίδια η κατάκτηση του πρωταθλήματος. Κι όσο λιγοστεύουν οι εναπομείναντες αγώνες, τόσο δυσκολότερο είναι να μπορέσει κάποιος όποιος κι αν είναι να κόψει το πρωτάθλημα από τον αντίπαλο του. Η ΑΕΚ λοιπόν θα παίξει μόνο για τη νίκη. Ακόμη κι όταν μπορούσε να βολευτεί με ισοπαλία δεν έκανε ποτέ αυτή την σκέψη για αυτό άλλωστε έχει και τις λιγότερες ισοπαλίες από όλους. Πόσο περισσότερο στη Λεωφόρο λοιπόν που γνωρίζει πως η νίκη είναι παραπάνω από μισό πρωτάθλημα. Μετά θα χρειάζονται δύο νίκες σε τρεις αγώνες εκ των οποίων οι δύο θα γίνουν στην Αγία Σοφία απέναντι σε ομάδες χωρίς κίνητρο. Όλοι μιλάγαμε για το πιο συναρπαστικό και αγωνιώδες πρωτάθλημα αλλά λίγοι περίμεναν ότι μπορεί να κριθεί σε μια ζαριά. Σε ένα ντέρμπι. Σε έναν αγώνα. Κι όμως έγινε. Ήρθε η μεγάλη ώρα λοιπόν. Ο νικητής τα παίρνει όλα….
Στη Λεωφόρο με τον Παναθηναϊκό λοιπόν. Τον πιο συνεπή διεκδικητή όλης της σεζόν. Μπορεί να ήταν μέσα κι ο Ολυμπιακός κάποιες στιγμές, μπορεί να πήγε να μπει ακόμη κι ο ΠΑΟΚ πριν τον τελειώσει ο Αραούχο στην Τούμπα, όμως η αλήθεια είναι πως οι μόνες ομάδες που από την πέμπτη αγωνιστική και μετά δεν βγήκαν ποτέ από το κάδρο του πρωταθλητισμού ήταν η ΑΕΚ και ο ΠΑΟ. Ο Παναθηναϊκός με τον εξωπραγματικό πρώτο γύρο που έκανε ήταν τον περισσότερο καιρό πρώτος όμως η μικρότερη απόδοση για πρωταθλητή, δηλαδή το μεγάλο φαβορί σε συγκεκριμένες φάσεις του πρωταθλήματος ήταν η ΑΕΚ. Σίγουρα η ΑΕΚ είναι η ομάδα που παίζει και το πιο όμορφο, το πιο σύγχρονο, το πιο Ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Το έχουν παραδεχτεί κατά καιρούς όλοι. Όμως η μάχη ήταν και παρέμεινε σκληρή, οι δύο ομάδες επέδειξαν σταθερότητα, ο ένας εκμεταλλεύτηκε τα λάθη του άλλου και έτσι έφτασαν σε έναν αγώνα να παίζουν όλη την χρονιά σε ότι αφορά τον βασικό στόχο. Την κατάκτηση του πρωταθλήματος.
Για την ΑΕΚ η χρονιά έχει κυλήσει υπέροχα. Αυτό που μετράει περισσότερο κι από το Νταμπλ που η ΑΕΚ είναι η μόνη ομάδα που κυνηγάει ακόμη είναι το ότι επιστρέψαμε στο ΝΑΟ. Έχουμε πάλι το σπίτι μας, ομορφότερο και πιο σύγχρονο από ποτέ. Την έδρα που όλοι τρέμουν όσο καμία άλλη στην Ελλάδα. Κι αυτό δεν μπορεί να μας το πάρει κανείς. Ταλαιπωρηθήκαμε αφάνταστα, κάποια στιγμή χάθηκε και η ελπίδα, όμως η ΑΕΚΑΡΑ παίζει ξανά στη Φιλαδέλφεια. Κι εκεί θα έρθουν οι θρίαμβοι. Σε λίγες μέρες ή στο άμεσο μέλλον. Είναι μονόδρομος όμως. Έτσι όμορφα και απλά όλα άλλαξαν. Και το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω από εκείνο το αξέχαστο μαγικό βράδυ της 30ης Σεπτεμβρίου…
Έχω γράψει κι άλλες φορές έτσι και πολλοί νομίζουν ότι φοβάμαι την ήττα και προετοιμάζω το έδαφος. Ειλικρινά δεν φοβάμαι τίποτα. Έχω τεράστια εμπιστοσύνη στον Αλμέιδα και σε όποιον χρειαστεί να παίξει. Και κανένα άγχος για την ενδεκάδα. Αυτοί που θα επιλέξει ο Ματίας θα είναι οι καλύτεροι. Κι όπως έχει πει, όσο υπάρχουν 11 παίκτες είμαστε εντάξει. Όλα τα αποτελέσματα βέβαια είναι μέσα…
Ο λόγος που τα γράφω όλα αυτά είναι απλά επειδή είναι η αλήθεια. Στη Λεωφόρο θα κριθεί το πρωτάθλημα. Όμως τίποτε άλλο. Άντε και το πότε θα ξεκινήσει η ΑΕΚ προκριματικά και πόσο πιο εύκολο θα είναι να μπει σε όμιλο. Όλα τα άλλα έχουν κριθεί. Έχει φτιαχτεί σε χρόνο ρεκόρ μια υπέροχη ομάδα που μας χάρισε υπέροχες Κυριακές. Θα το γράψω άλλη μια φορά. Η ΑΕΚ έχει τον καλύτερο και κυρίως τον πιο συμβατό προπονητή, φανταστικούς παίκτες και βάθος ρόστερ που δεν έχει κανείς. Πάνω από όλα η ΑΕΚ έχει και αυτό το φανταστικό κλίμα. Το ένας για όλους και όλοι για έναν. Όχι στα λόγια. Στις πράξεις και με αποδείξεις. Μέσα στα αποδυτήρια αλλά και στις εξέδρες. Είμαστε ΕΝΑ. Και δεν φοβόμαστε κανέναν!
Απόψε παίζεται παίζεται το πρωτάθλημα. Το θέλουμε με τρέλα. Και μετά το κύπελλο. Κι ας μην έχει ο τελικός μαγεία αφού αυτή η βλακεία με το να μη γίνεται πάντα στο ΟΑΚΑ ιδίως τώρα που κανείς δεν το έχει έδρα έγινε αιτία όλης αυτής της φαρσοκωμωδίας. Αντικειμενικά η καλή ΑΕΚ είναι καλύτερη από τον καλό Παναθηναϊκό. Σε όλα. Το μόνο που μας εξασφαλίζει αυτό είναι πως δεν φοβόμαστε. Κι ας είναι το παιχνίδι στη Λεωφόρο κι ας πηγαίνει η ΑΕΚ για ένα μόνο αποτέλεσμα κι αυτοί για δύο. Η ΑΕΚ του Αλμέιδα αγαπάει το “ΠΡΕΠΕΙ”. Σχεδόν όλα τα ματς που την πάτησε από το Αγρίνιο και μετά που γύρισε το κουμπί δεν είχαν τόσο μεγάλο πρέπει.
Κάποια φαίνονταν και χαλαρά όπως στα Γιάννενα ή ακόμη και με τον Ολυμπιακό στη Φιλαδέλφεια που η αντίδραση και η καταστροφή μετά το 0-1 έδειξε πως η ΑΕΚ πριν αρχίσει το ματς ήταν ήδη στο τέλος του και πανηγύριζε τη νίκη και την πρώτη θέση της κανονικής περιόδου. Το καλό είναι πως ποτέ φέτος δεν έχει κάνει αυτή η ομάδα τα ίνα λάθη δυο φορές. Τις χαμένες ευκαιρίες που πάντα είναι πολλές δεν τις θεωρώ λάθη. Είναι ο τρόπος παιχνιδιού τέτοιος που βγάζει πολλούς παίκτες στην επίθεση και σε τελικές προσπάθειες και η ταχύτητα με την οποία βγαίνουν και εκτελούν που παίζουν ρόλο στο ότι δεν υπάρχει τόσο μεγάλη παραγωγικότητα σε σχέση με τον όγκο των ευκαιριών…
Σημασία έχει όμως πως οι ευκαιρίες γίνονται. Και επίσης σε κάποια παιχνίδια που δεν έγιναν πολλές η ΑΕΚ βρήκε γκολ όπως στην Τούμπα που στην ουσία βρήκε τρία. Το ένα ακόμη περιμένουμε την αιτιολογία που δεν μέτρησε το άλλο ήταν για εκατοστά οφσάιντ, του Αραούχο ήταν ο ορισμός της ηδονής.
Ο Παναθηναϊκός λόγω του τρόπου παιχνιδιού του είναι η ομάδα που δυσκολεύει περισσότερο την ΑΕΚ στο να μπορέσει να παίξει το δικό της όμως και πάλι η ΑΕΚ μπορεί να κάνει την διαφορά με την ποιότητα των παικτών της και ιδίως με την δυνατότητα που έχει να φέρνει από τον πάγκο ξεκούραστους χωρίς να χάνει καθόλου σε δυναμική. Κι αυτό σε τέτοια ματς μπορεί να κάνει την μεγάλη διαφορά. Δεν γράφω καν για θέληση, θάρρος, πάθος και μάτι που γυαλίζει. Αυτά είναι δεδομένα σε αυτή την ΑΕΚ. Πάμε για τη νίκη και το πρωτάθλημα. Να περάσει η ώρα μόνο, να αρχίσει το ματς…
