Η φωνή είναι το πρώτο που ξεχνάμε από έναν δικό μας άνθρωπο που φεύγει. Το διάβασα στο Facebook και ανατρίχιασα γιατί σκέφτηκα ότι πράγματι δεν θυμάμαι την φωνή του πατέρα μου. Την φωνή του Μιμή όμως θα την θυμόμαστε πάντα. Κάθε φορά που η μπάλα μπαίνει στα δίχτυα. Εκατοντάδες φορές ακόμη. Αν και κανείς δεν θα φτάσει ποτέ τις 234 φορές που την έστειλε αυτός στα δίκτυα των άλλων. Για εμάς. Για την ΑΕΚ μας. Θα τον θυμόμαστε και κάθε φορά που ο αρχηγός της ΑΕΚ μας θα οδηγεί τους υπόλοιπους στο γήπεδο. Κανείς όμως δεν θα την οδηγήσει με αυτό το αγέρωχο στιλ. Του στρατηγού και του ταπεινού στρατιώτη μαζί. Του μεγάλου παίκτη και του μεγάλου επαγγελματία όταν το ποδόσφαιρο ήταν χόμπι με χαρτζιλίκι. Του αξεπέραστου ήθους που ακόμη μνημονεύουν όσοι έπαιξαν μαζί σου και κυρίως οι αντίπαλοι σου. Οποίος διαβάσει τι είπε ο Δομάζος για τον Μιμή και την φανέλα με το 10 αρκεί. Δεν χρειάζεται κάτι άλλο για να καταλάβει για τι χαρακτήρα μιλάμε. Πάνω από όλα όμως ο ΠΑΙΚΤΑΡΑΣ. Ο άνθρωπος που έφερε την χαρά στο πρωτάθλημα του 63 που όπως λένε πανηγυρίστηκε περισσότερο κι από του 89. Περισσότερο κι από του 18. Τότε που ο Μίμης ήρθε από το χωριό του, πήγε δίπλα στο Νέστορα και μαζί έκαναν την μεγάλη διαφορά. Κατά σύμπτωση την πρώτη σεζόν που η ΑΕΚ έπαιζε στην σούπερ ανακαινισμένη Φιλαδέλφεια. Στο ΝΑΟ. Στο παλάτι. Στο καλύτερο γήπεδο εκείνης της εποχής. Και σε ένα απίστευτο παιχνίδι της μοίρας ο Θεός ήθελε να φύγει ο Μίμης την ημέρα των γενεθλίων του Νέστορα…
Ο πρώτος ασπρόμαυρος σούπερ ήρωας μου πέρασε στην αιωνιότητα. Ήταν αυτός και ο Μαύρος βέβαια αλλά ο Θωμάς ήταν πολύ πιτσιρικάς. Δεθήκαμε για τα καλά μετά όταν εγώ άρχισα να πηγαίνω γήπεδο συνέχεια κι ο Θωμάς ήταν ο μόνος που στα πέτρινα χρόνια δεν μας άφηνε να ξεχάσουμε την ΑΕΚ που ερωτευτήκαμε. Την μεγάλη ΑΕΚ του Μπάρλου που εκείνο το βράδυ σαν σήμερα, κι άλλη σύμπτωση Θεέ μου, μας πήρε αιχμάλωτους για πάντα. Με τον Μιμή να περπατάει στον αέρα, όταν ο… Γκάλης ήταν ακόμη στο Μπρούκλιν, και να βάζει εκείνη την Θεϊκή κεφαλιά πριν ο άγνωστος ήρωας Χρηστίδης ολοκληρώσει τον άθλο των άθλων. Ο Μίμης τότε μαζί με τον άλλο Μιμή, τον Δομάζο, ήταν οι δύο στρατηγοί του Ελληνικού ποδόσφαιρου. Και τι τύχη Θεέ μου, στον πρώτο αγώνα που πήγα στη Φιλαδέλφεια τους είδα και τους δύο. Με την δική μας φανέλα. Ο Δομάζος ξεκίνησε, ο Μίμης μπήκε αλλαγή. Πρώτη φορά που είδα έγχρωμο… ποδόσφαιρο. Και ήμουν και στο τελευταίο του παιχνίδι. Στο πρώτο που πήγα με τον πατέρα μου στο γήπεδο. Στο φιλικό ΑΕΚ - Ζυρίχη 3-1. Μπήκε αλλαγή, αποθεώθηκε και έφυγε για Νέα Υόρκη. Ο μύθος του όμως δεν έφυγε ποτέ. Παιδιά αγέννητα τον ξέρουν. Η εικόνα του ευλογεί κάθε Κυριακή τα παιδιά μας στο ΝΑΟ στον ένα από τους τέσσερις πυλώνες. Και όλοι ξέρουν και θα ακούν για πάντα την φωνή του. Να είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει ήρωα μας. Ήσουν, είσαι και θα είσαι ο αρχηγός μας, η φωνή μας και το παράδειγμα μας. Ούτε η Ρεάλ δεν μπόρεσε να σε στερήσει από το πεπρωμένο σου. Έμεινες μόνο το φόβητρο της. ΖΗΤΩ Η ΑΕΚ!
Υ.Γ: Κλείνω με μια περιγραφή μιας άλλης εποχής και μια άλλης δημοσιογραφίας. Για τον Μιμη. Όταν δημοσιεύτηκε ήμουν 19 μηνών. Συνατηθήκαμε χθες. Διαβάστε: Κορυφαίος ανάμεσα στους πρώτους, ριψοκίνδυνος ανάμεσα στους τολμηρούς, ανεξάντλητος σε δυναμισμό και εντυπωσιακές ενέργειες ανάμεσα σε αντιπάλους που τον θαυμάζουν, εκφράζει με τεχνική πληρότητα, το μεγάλο του ταλέντο στο ποδόσφαιρο όπως ένας βιρτουόζος θα άγγιζε τα πλήκτρα ενός πιάνου, ένα μεγάλος χορευτής θα γινόταν θέαμα υψηλής τέχνης για την αρμονία των κινήσεων του, ένα ειδικός θα έπειθε με το χείμαρρο των επιχειρημάτων του. Ο Παπαϊωάννου είναι αυτό που λένε, προσωπικότητα. Μια προσωπικότητα στο δικό του είδος».
Περιοδικό Επίκαιρα 4 Δεκεμβρίου 1970
