Την ημέρα των γενεθλίων του Δημήτρη Μελισσανίδη επέλεξε η συμμαχία της φάπας, με διαφορετική σύνθεση αλλά και κοινά πρόσωπα και στις δύο περιπτώσεις, για να υποστεί δύο συντριπτικές ήττες. Κι ας ήταν η διαφορά και στις δύο μόνο ένα… γκολ. Και εντός και… εκτός έδρας ή περίπου έτσι που λέει κι ο Τσουκαλάς. Με οικονομικούς εκβιασμούς και άθλιες πολιτικές παρεμβάσεις το δίδυμο Αυγενάκη - Μαρινάκη, όπως λέμε pet - αφεντικό, κατάφερε να ρίξει τον εκλεγμένο με συντριπτική πλειοψηφία πρόεδρο της Σούπερ Λιγκ 2 και να προκαλέσει εκλογές ώστε να εκλέξει τον εκλεκτό του Ολυμπιακού, του Αυγενάκη και της Ντόρας που είπε να θυμηθεί τα παλιά και έχασε άλλη μια εκλογική μάχη όπου ήταν φαβορί. Το ότι σε αυτή την συγκυρία βρέθηκαν υπουργοί, έστω και pet, υψηλόβαθμα στελέχη και περιφερειάρχες να ασχοληθούν με το να κερδίσει κάποιος Ροκάκης τις εκλογές της Β Εθνικής ίσως είναι ένα μέρος της απάντησης στα αίτια της τραγωδίας που ζούμε ως χώρα και κυρίως ως λαός από τα μεσάνυχτα της 1ης Μαρτίου. Όλη αυτή η συμμαχία της… φάπας, όπως αποδείχτηκε, κατέβηκε στις εκλογές με όπλο τα 150 χιλιάρικα που δήθεν θα έφερνε σε κάθε ομάδα από την πρώτη μέρα ο εκλεκτός μέσω Αυγενάκη και έχασε! Και κάθε ήττα του συρφετού στον οποίο συμμετέχει ο Ολυμπιακός είναι νίκη του πολιτισμού. Ακόμη πιο όμορφη έκανε την ήττα τους η αντίδραση του Ολυμπιακού που πάντα νοιαζόταν για την Β Εθνική και μετά από δυο ώρες σιωπής λόγω προσπάθειας συνειδητοποίησης του πως έγινε να έχουν 16 ομάδες δικές τους και να παίρνουν 12 ψήφους (φιλάκια) απέδωσαν την πραγματική ξεφτίλα της συμμαχίας της φάπας σε… οικονομικούς εκβιασμούς. Θα έλεγα ότι σηκώνω τα χέρια ψηλά με το επιχείρημα αλλά εδώ οι άνθρωποι εδώ και 5 χρόνια υποστηρίζουν πως καταστράφηκε το Ελληνικό πρωτάθλημα επειδή όταν δεν έχουν την καλύτερη ομάδα μπορεί και να το… χάσουν. Ενώ όταν το έπαιρναν πριν αρχίσει όλα ήταν υποδειγματικά. Το ίδιο λοιπόν με άλλα λόγια λένε και τώρα. Αναμενόμενο λοιπόν αυτοί που για να ρίξουν τον εκλεγμένο πρόεδρο προχώρησαν σε οικονομικό στραγγαλισμό που έφερε τις ομάδες στα πρόθυρα της διάλυσης και έβαλε λουκέτο στο πρωτάθλημα να λένε τώρα ότι έχασαν επειδή οι άλλοι έριξαν… λεφτά! Καλή… ανάρρωση. 

Λίγες ώρες μετά η διευρυμένη συμμαχία περίμενε τα ευχάριστα από το Περιστέρι. Μια απλή ανάγνωση των σκεπτικών του αθλητικού δικαστή και της επιτροπής εφέσεων αρκεί για να καταλάβει και ο πλέον αδαής από νομικά και… ποδοσφαιρικά το πόσο είχαν επενδύσει σε αυτό το παιχνίδι και στον πρόθυμο Σπανό. Ο Ατρόμητος προσπάθησε. Αν και αδιάφορος κατέβηκε στο γήπεδο μόνο με ένα σκοπό. Να κόψει βαθμούς από την ΑΕΚ. Όλοι πίσω κι όπου βγει. Τελικά… δεν βγήκε και έτσι η μεγαλύτερη νίκη στην καριέρα του Αλέκου Κούγια “προδώθηκε” από τους… αχάριστους που δεν κατάφεραν να κόψουν βαθμούς. Οι μεζούρες τελικά μέτρησαν την διαφορά και η αλήθεια είναι πως μετά το σφύριγμα της λήξης του Καραντώνη (έξτρα τιπ) την βρήκαν αρκετά μεγάλη. Η ΑΕΚ πέρασε σαν πρωταθλήτρια από το Περιστέρι. Ήταν ισοπεδωτική στο πρώτο ημίχρονο όπου λόγω ατυχίας αλλά και αστοχίας έμεινε μόνο στο 1-0. Μια ΑΕΚ πολύ καλύτερη από τον προηγούμενο αγώνα της που αν είχε την ίδια ευστοχία όπως στην Κρήτη θα έπαιζε στο δεύτερο ημίχρονο και με δοκάρια… ένα μέτρο ύψος στην εστία του Γιαννιώτη χωρίς κανένα πρόβλημα. Με έναν αντίπαλο βέβαια αντικειμενικά πολύ κατώτερο από τον ΟΦΗ της προηγούμενης Κυριακής. Η κούραση μετά το 65 ήταν φυσιολογική όπως και το να κάνει κι ο Ατρόμητος τρία σουτ έστω και χωρίς να βρει εστία. Ουσιαστικά όμως η μοναδική ευκαιρία ήταν αυτή στο 89 όπου η μπάλα πέρασε λίγο πάνω από το δοκάρι και αν το παιχνίδι είχε γίνει με τα παλιά… δοκάρια θα πέρναγε πολύ. Και στο δεύτερο ημίχρονο όμως η πιο σημαντική ευκαιρία ήταν η κεφαλιά του Αραούχο. Απόλυτα φυσιολογικό ήταν το τελευταίο εικοσάλεπτο. Απλά το παιχνίδι ισορρόπησε. Η ΑΕΚ δεν αισθάνθηκε καμιά ιδιαίτερη πίεση. Αν δεν είχε την κούραση από το παιχνίδι της Κρήτης από όπου επέστρεψε την Δευτέρα το μεσημέρι και πήγε κατευθείαν για προπόνηση αλλά κυρίως αν είχε βάλει έστω το δεύτερο γκολ από το ημίχρονο δεν θα συζητάγαμε καν. Η ΑΕΚ νίκησε. Απάντησε όλους. Τους πόνεσε όλους. Είναι πρώτη και καλύτερη. Και ένα είναι το ζητούμενο τώρα. Να περάσουν οι ώρες να έρθει η Κυριακή!