Τι όμορφα που ξανάρχισε το πρωτάθλημα. Δεν είναι μόνο ότι η ΑΕΚ έκανε δύο νίκες με 7-0 γκολ. Είναι που πλέον μετά και τον διασυρμό από τον ΟΦΗ των 10 παικτών στη Λεωφόρο αρχίζει να αχνοφαίνεται μια κοιλιά, μια κρίση στον εξωπραγματικό Παναθηναϊκό του πρώτου γύρου. Και φαίνεται πως αυτό που συζητάγαμε πολλοί, ότι δηλαδή είναι πολύ δύσκολο στο ποδόσφαιρο μια ομάδα που στοχεύει συνέχεια στο 1-0 και πάντα το καταφέρνει κυρίως με την βοήθεια της τύχης κάποια στιγμή θα πάρει… επιστροφή. Όπως στο ποδόσφαιρο δεν μπορείς να είσαι πάντα άτυχος αν παίζεις καλά έτσι και δεν μπορείς πάντα να νικάς στο όριο και αυτό να βαφτίζεται κυνισμός και επαγγελματική νίκη. Δεν μειώνω τον Παναθηναϊκό. Είναι ακόμη πρώτος με 4 βαθμούς διαφορά και παραμένει κι αυτός πάρα πολύ βελτιωμένος σε σχέση με την περυσινή σεζόν. Δεν πρέπει τα μυαλά να πάρουν αέρα όμως είναι ξεκάθαρο από τα δύο πρώτα ματς του Β γύρου πως τα… θαύματα τελείωσαν. Ήδη είναι σίγουρο πως δεν θα κάνει… 12 νίκες σε 13 ματς. Τώρα πάει για… 11. 

Ο Αλμέιδα όμως είπε την πιο σωστή κουβέντα. Οταν κοιτάς πολύ μια άλλη ομάδα υπάρχει ο φόβος να ξεχάσεις την… δική σου. Ευτυχώς την επόμενη της δήλωσης η ΑΕΚ μόνο… ξεχασμένη δεν φάνηκε. Το πέρασμα από τον Βόλο ήταν το πιο επιβλητικό σε εκτός έδρας αγώνα. Κυρίως γιατί αυτή την φορά είχε και την αποτελεσματικότητα που της έχει λείψει σε άλλα ματς. Ακόμη και παιχνίδια που κέρδισε ήταν με το μικρότερο αποδεκτό σκορ βάσει των ευκαιριών. Μεγαλύτερα παραδείγματα, το Χαριλάου και το Αγρίνιο. Αλλά και πολλά άλλα. Και φυσικά και στην Τρίπολη και στο Καραϊσκάκη που έχασε βαθμούς είχε τις περισσότερες και τις πιο καθαρές ευκαιρίες. Στον Βόλο λοιπόν είδαμε και διαφορετικό. Είδαμε το ματς να τελειώνει με 0-3 από το ημίχρονο και την ΑΕΚ να βάζει τελικά 4 γκολ σε μια ομάδα που την πλήγωσε στον πρώτο γύρο μέσα στη Ριζούπολη. Κι αν εξαιρέσεις την φάση με την ραμπόνα του Αραούχο που είχε καθαρή πάσα για εύκολο γκολ στον Τσούμπερ, που θα έκανε το 5-0, καμία από τις άλλες ευκαιρίες δεν ήταν αν τις απίστευτες που έχουν χαθεί στα προηγούμενα παιχνίδια. Δεν ξέρουμε αν το παιχνίδι στο Βόλο σηματοδοτεί αλλαγή και στον τομέα της αποτελεσματικότητας. Αν συμβεί αυτό πραγματικά θα μιλάμε για μια… τρομακτική ΑΕΚ. Όμως από ένα ματς δεν μπορεί να βγει τέτοιο συμπέρασμα. Πρώτος ο Αλμέιδα αλλά και πολλοί άλλοι έλεγαν πως αν γίνονται ευκαιρίες θα έρθουν και τα γκολ. Ε ήρθαν τα πρώτα. Σε αναλογία με τις ευκαιρίες τα 4 γκολ ήταν πολλά. Όμως μπήκαν και νωρίς οπότε δεν ξέρουμε πόσες ευκαιρίες θα δημιουργούσε ακόμη η ομάδα αν έψαχνε γκολ για να προηγηθεί ή να κλειδώσει τον αγώνα. 

Με τέσσερις διαφορετικούς σκόρερ λοιπόν η ΑΕΚ έκανε παρέλαση στο Πανθεσσαλικό. Βρίσκοντας το πρώτο γκολ με τον Μήτογλου που ήταν σίγουρα στην κορυφαία τριάδα των παικτών της στο συγκεκριμένο παιχνίδι. Ένας παίκτης που άργησε να πάρει μπρος αλλά πλέον είναι ξεκάθαρα ένας τρίτος βασικός στόπερ μαζί με τον Μουκουντί και βέβαια τον Βιντα που επέστρεψε και από τα επόμενα ματς θα είναι βασικός υποψήφιος για την εντεκάδα. Όχι σίγουρος όμως με τέτοιο Μήτογλου. Φαίνεται απίστευτο αλλά και ο Ρότα που έχει αφήσει στον πάγκο τον Σιντιμπέ, πως φαινόταν όταν ήρθε ο Γάλλος Παγκόσμιος πρωταθλητής στην ΑΕΚ. Αυτό είναι άλλο ένα εκπληκτικό με την φετινή ΑΕΚ. Έλειπαν για παράδειγμα ο βασικός αριστερός μπακ, ο ένας από τους δύο βασικούς στόπερ, οι δύο βασικοί ακραίοι της μεγάλης ανόδου της ΑΕΚ, ο Ελίασον και ο Γκάτσι, δεν ήταν έτοιμοι για βασικοί ο Αμραμπατ κι ο Τσούμπερ και οοοόλοι αυτοί δεν ήταν οι μόνοι. Κι όμως η ΑΕΚ κατάφερε να κάνει ένα τεράστιο διπλό με 0-4. Και να σκορπίσει την χαρά. Στους 8000 που κατάφεραν να βρεθούν στον Βόλο παρά το εργάσιμο της ημέρας με εορταστικό ωράριο. Ένας εκπληκτικός κόσμος που έκανε πραγματικά την εμπειρία του αγώνα ακόμη καλύτερη από ότι ήταν ούτως ή άλλως με την εκπληκτική εμφάνιση των παιδιών του Αλμέιδα. Τα χαμόγελα επέστρεψαν. Η αγάπη. Η ενότητα. Να μην μας ματιάσω…