Έφτασε Τρίτη, η Αργεντινή προσπαθεί να κοιμηθεί αφού πρώτα υποδέχτηκε τους ήρωες της. Που δεν είναι πάντα νικητές… Στο τραγούδι που έγινε το σύνθημα του Μουντιάλ και πέρασε κι αυτό στην ιστορία για πάντα αναφέρονται οι μεγάλες ήττες στους τελικούς αλλά και τα παιδιά που έχασαν τον πόλεμο στα Μαλβίνας από έναν εχθρό που ήρθε από την άλλη άκρη της γης και ταπείνωσε την Αργεντινή. Κι εμένα το μυαλό μου από το βράδυ της Κυριακής στους χαμένους πάει πολύ συχνά. Σε αυτούς που δεν μπόρεσαν. Στον Αλμέιδα που ούτε σε όνειρο δεν πίστευα πως θα υπέγραφε την φανέλα που έχω από το 2006 ακριβώς 2 εβδομάδες πριν η Αργεντινή σηκώσει το τρίτο. Στον Μασκεράνο. Στον Ρόχο. Στον Ρομέρο. Στον Αγουέρο που ήταν στην αποστολή κι ας είχε κόψει το ποδόσφαιρο εδώ κι ένα χρόνο. Στον Καρλίτο Τέβες. Στον Χουάν Πάμπλο Σορίν. Στον αγέλαστο και αλύγιστο Ρομπέρτο Φαμπιάν Αγιάλα. Στον Τσόλο Σιμεόνε. Στον Γκαμπριέλ Μπατιστούτα. Σε όλους τους μικρούς νέους Μαραντόνα τα 28 χρόνια που λείπει από το φυσικό του χώρο ο ΜΟΝΑΔΙΚΟΣ. Στον πιο αγαπημένο μου από όλους αυτούς, τον Παμπλίτο Αϊμάρ. Που ήταν εκεί. Ευλογημένος. Δίπλα στον Μπιλάρδο αυτού του αιώνα. Τον άνθρωπο που έφερε ξανά την λύτρωση φτιάχνοντας με καλοσύνη, ταπεινότητα και δικαιοσύνη μια ομάδα που έμοιαζε τόσο με εκείνη… 

Με πολεμιστές έτοιμους να πεθάνουν ο ένας για τον άλλον και όλοι για τον ΕΝΑΝ. Τον μεγαλύτερο νέο Μαραντόνα που έβγαλε η Αργεντινή. Το θαύμα που έκανε 1000 ενέσεις για να μην μείνει σχεδόν νάνος και μετά πήγε το ποδόσφαιρο σε ένα άλλο επίπεδο. Και λυτρώθηκε στην τελευταία του ευκαιρία. Που κράτησε όσο μπορεί να κρατήσει ένας τελικός λες και κάποιος κατεύθυνε τα πάντα ώστε να κρατήσει αυτός ο τελικός των τελικών όσο άξιζε σε όλους που έπαιξαν και περισσότερο στα δυο δεκάρια. Και τελικά να το πάρει η Αργεντινή. Για να εκπληρωθούν όλες οι προφητείες. Για να τελειώσει η κατάρα. Για να έρθει η λύτρωση. Για να κλάψει όλη η Αργεντινή και εκατομμύρια άλλοι άνθρωποι σε όλο τον πλανήτη που δεν υποστηρίζουν Αργεντινή απλά για να έχουν μια ομάδα στο Μουντιάλ. Αλλά γιατί υπάρχει ένα τεράστιο σχεδόν μεταφυσικό δέσιμο με αυτή την ομάδα. Μια ομάδα γεμάτη πάθος που γεννάει μόνο πάθη. Και κλάμα. Και στις λύπες και στις χαρές. Και στη λύτρωση. 

Ήταν λύτρωση αυτός ο θρίαμβος. Για αυτό τα πρώτα λεπτά των πανηγυρισμών δεν είχαν εκρήξεις. Ήταν σαν προσευχή. Για όλους και τον ΕΝΑΝ που έλειπε. Για όσους δεν τα κατάφεραν να σηκώσουν τα 5,5 κιλά χρυσάφι. Και για τα εκατομμύρια σε όλο τον πλανήτη που έκλαιγαν αγκαλιασμένοι. Όσο υπέφερε η Αργεντινή 36 χρόνια και οι οπαδοί της σε όλο τον πλανήτη που αυξάνονταν μαζί με τα χρόνια χωρίς κατάκτηση έτσι ήταν αυτό το Μουντιάλ. Περίπατοι που σχεδόν όλοι έγιναν θρίλερ. Κανένα αδιάφορο παιχνίδι. Ήττα από ομάδα που φαινόταν πως είχε κατέβει μόνο για αυτόγραφα και αλλαγή φανέλας. Και μετά όλα στα όρια. Στα κόκκινα. Παιχνίδια που θα μείνουν στην ιστορία. Παιχνίδια που έκαναν το ποδόσφαιρο ακόμη μεγαλύτερο. Και στο τέλος εκατομμύρια καρδιές σταμάτησαν να χτυπάνε και ο Γκονζάλο Μοντιέλ κλήθηκε από την ιστορία σε ένα ραντεβού που δεν το είχε δει στον ύπνο του. Ένας άσημος για την συντριπτική πλειοψηφία των… δισεκατομμυρίων ανθρώπων που τον έβλεπαν περπάτησε αργά προς την μπάλα. Ποσά εκατομμύρια καρδιές συντονίστηκαν με την δική του. 36 χρόνια σε μια στιγμή. Δεν χανόταν αυτό το ραντεβού. Γιατί υπάρχει ΘΕΟΣ αφού στην πραγματικότητα όλα είχαν τελειώσει με το θαύμα του Μαρτίνεζ στο 122. Θα περάσουν χρόνια και ακόμη δεν θα έχουμε καταλάβει πως έγινε αυτή η απόκρουση. Όμως όταν έχεις τον Πάπα και τον Θεό του ποδοσφαίρου στον ουρανό κάνεις και σκέψεις που φεύγουν από τα ανθρώπινα. Aλλωστε η Αργεντινή γέννησε τον Μαραντόνα και στην Αργεντινή άνθρωπος χωρίς χέρια αγκάλιασε δυο παγκόσμιους πρωταθλητές στην πιο βραβευμένη φωτογραφία στην ιστορία των σπορ. El abrazo del alma. 

Ένα πράγμα παραμένει σίγουρο ακόμη κι αν έμπαινε το γκολ στο 122. Όσο υπάρχει η Αργεντινή το ποδόσφαιρο θα βγάζει ήρωες. Και πάντα οι πιο φανατικοί οπαδοί θα είναι αυτοί που φόρεσαν και θα φορέσουν αυτή την φανέλα. Όσα εκατομμύρια κι αν έχουν στην τράπεζα, σε όποιο σύλλογο κι αν παίζουν. Ίσως αυτό εξηγεί γιατί μας έχουν πάρει αιχμάλωτους κι ας έχουμε δει την Αργεντινή μόνο σε ταινίες και φωτογραφίες. Το Μουντιάλ τελείωσε σαν όνειρο. Πάμε από αύριο πάλι στην γλυκιά μας συνήθεια. Με προπονητή και προπονητή τερματοφυλάκων δύο από αυτούς που λυτρωθήκαν. VAMOS MATIAS!