Στο ημίχρονο του αγώνα στο Χαριλάου έγραψα ένα ποστ στο Facebook. To ίδιο περίπου είχα γράψει και στο ημίχρονο στο Αγρίνιο. Δεν το έκανα για γούρι. Ούτε σημαίνει πως επειδή και τις δυο φορές όλα πήγαν καλά και η ΑΕΚ νίκησε θα το κάνω σε κάθε… ημίχρονο. Σπάνια γράφω άλλωστε κατά την ώρα του αγώνα. Και τις δυο φορές έγραψα περίπου το ίδιο. Ότι η ΑΕΚ βάσει της απόδοσης και της διαφοράς από τον αντίπαλο θα έπρεπε να έχει πάρει καθαρό προβάδισμα και ουσιαστικά να έχει καθαρίσει από το ημίχρονο και εξέφραζα την ανησυχία για το αν θα μπορούσε στο δεύτερο ημίχρονο να παραμείνει κυρίαρχος και να φτάσει στη νίκη…
Και τις δυο φορές οι ανησυχίες αποδείχτηκαν παντελώς αβάσιμες. Έμεινε βέβαια το ότι η ΑΕΚ δεν είχε το δολοφονικό ένστικτο που απαιτεί ο πρωταθλητισμός αλλά αν νικάς τελικά είναι σίγουρα καλύτερο να το κάνεις με 2-0 έχοντας 10 ευκαιρίες παρά με 2-0 έχοντας δυο ευκαιρίες. Η ΑΕΚ πήρε και τα δυο παιχνίδια με 2-0 και στα δύο φόραγε μπορντό και στα δύο έβαλε γκολ ο Λιβάι Γκαρσία. Υπήρχε όμως μια μεγάλη διαφορά. Ο Άρης είναι άλλη ομάδα όπως και να είναι, το Χαριλάου είναι από τις καλύτερες έδρα στην Ελλάδα, αν και μετά από αυτό που ζήσαμε στο ΑΕΚ - Ιωνικός την Κυριακή μου φάνηκε ότι ήμουν σε εκκλησία, την Κυριακή στο ημίχρονο είχα μεγαλύτερο άγχος για έναν ακόμη λόγο. Επειδή αν γινόταν μια στραβή και έληγε ισόπαλο το παιχνίδι οι περισσότεροι δυστυχώς δεν θα καταλάβαιναν τι είδαν…
Η απόσταση από την κορυφή θα ανέβαινε στους 8 βαθμούς, η ΑΕΚ θα έμενε πίσω κι από τον Ολυμπιακό και όλα τα άλλα για τους περισσότερους δεν θα είχαν σημασία. Και δίκιο θα είχαν σε ένα βαθμό δεν το παίζω… καθηγητής. Όμως δεν θα καταλάβαιναν τι είδαν. Κι αυτό που όλοι είδαμε χθες και κυρίως εμείς οι τυχεροί που είμασταν στο γήπεδο ήταν κάτι πρωτόγνωρο. Είδαμε μια Ευρωπαϊκή ομάδα να παίζει σε αγώνα Ελληνικού πρωταθλήματος! Κι ας ήταν το μεγάλο μειονέκτημα που δήθεν θα είχε το ότι ο Αλμέιδα δεν είχε…. Ευρωπαϊκή εμπειρία. Πόσο γελοίο ακούγεται… Kαι μπορεί να μην υπήρχε χειροκρότημα στο Χαριλάου γιατί η ΑΕΚ δεν είχε τον κόσμο της μαζί αλλά δεν υπήρχε καλύτερος ήχος παραδοχής από τα... βογγητα που ακούγονταν όταν η ΑΕΚ έκλεβε την μπάλα και σε δέκατα του δευτερολέπτου ξεκινούσε η επομενη επίθεση... Ενιωθες τον τρόμο. Κι όταν το δημιουργεί η ομάδα σου είναι το ομορφότερο συναίσθημα.
Το παιχνίδι έχει υπεραναληθεί από χθες. Και θα έχει συνέχεια και σήμερα. Αυτό που έχει την μεγαλύτερη σημασία είναι να προσπαθήσουμε να καταλάβουμε πως αυτό που βλέπουμε δεν έτυχε. Δεν είναι ένα ξέσπασμα. Είναι εξέλιξη. Κι από την άλλη να είμαστε προετοιμασμένοι πως δεν θα είναι πάντα το ίδιο. Θα έρθουν και παιχνίδια που θα στραβώσουν, θα γίνει και κοιλιά, θα ντεφορμαριστούν και κάποιοι παίκτες.
Σημασία έχει όπως και είχε και μετά το ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό που υπήρξε πανικός, το να παραμείνουν σταθερές οι αρχές στην ομάδα. Και οι ποδοσφαιρικές μέσα στο γήπεδο και αυτές που την διέπουν στην καθημερινότητα από την πρώτη προπόνηση που έκανε στην ΑΕΚ ο Ματίας Αλμέιδα με τους συνεργάτες του. Όλα τα άλλα είναι δευτερεύοντα. Ακόμη και το ότι παίζει ο Ρότα και τον κοιτάει από τον πάγκο ένας παγκόσμιος πρωταθλητής ή ότι ο Τσούμπερ μπαίνει 10 λεπτά κι ο Γιόνσον, το καλύτερο αμυντικό χάφ του πρωταθλήματος, αλλαγή για καθυστέρηση. Όλοι θα παίξουν. Ολοι χρειάζονται και όλοι νιώθουν χρήσιμοι. Ολοι μαζί νικάνε, όλοι μαζί θα χάσουν και βαθμούς στην πορεία. Και είναι έτσι η ομάδα και τέτοιο το γήπεδο της πλέον που θα αποβάλλεται αυτόματα όποιος δεν είναι συμβατός. Και να ευχόμαστε ένα πράγμα μόνο. Να περιμένουμε με τόση αγωνία να έρθει η Κυριακή…
Σαν επίλογο ας ξαναβάλω εδώ ένα απόσπασμα από τα ΣΦΗΝΑΚΙΑ μετά τη Λεωφόρο. Ισχύουν και μετά από μεγάλες βραδιές και θα ισχύουν και στο μέλλον αν έρθουν πάλι δυσκολίες που στο ποδοόσφαιρο είναι μαθηματικά βέβαιο πως θα συμβεί: "Δεν μπορούν να είναι όλα τέλεια το είχα γράψει και πριν το παιχνίδι χωρίς να ξέρω το αποτέλεσμα. Όμως δεν θα αυτομαστιγωθώ, ούτε θα κάψω έναν προπονητή που δουλεύει σαν σκύλος και πολεμάει σαν Σαμουράι για την ΑΕΚ από την στιγμή που έδωσε τα χέρια με τον Μελισσανίδη, γιατί δεν βγάζει από το τέταρτο επίσημο ματς αυτοματισμούς στην επίθεση για δυο λάθος επιλογές ή επειδή δεν βάζει 1-2 παίκτες στις θέσεις που εγώ πιστεύω πως θα αποδίδουν καλύτερα ή για να μιλήσω προσωπικά για εμένα επειδή προτιμώ το 3-1-4-2 από το 4-2-3-1 που παίζει στα δύο τελευταία ματς. Αυτό που με νοιάζει είναι να συνεχίζει να εμπνέει την ομάδα και κάθε ποδοσφαιριστή ξεχωριστά, να μην κάνει εκπτώσεις ούτε 1% στις αρχές του, να δουλεύει και να βελτιώνει τα κομμάτια που έχουν μείνει πίσω για να τα φτάσει εκεί που έχει ήδη φτάσει τα δύο βασικά του, την ένταση και την ανάκτηση της μπάλας που τα ξεκίνησε από day1. Τα άλλα θα τα βρει αν τον αφήσουμε επειδή και δουλεύει και γνωρίζει το αντικείμενο."
