Δεν περίμενα ποτέ πως θα άρχιζα αυτό το κείμενο που το γράφω τουλάχιστον 9 …χρόνια στο μυαλό μου και τελικά έμεινα ώρες μπροστά σε μια λευκή σελίδα με αφορμή μια ατάκα του… Κατσουράνη. Την φωτογραφία της Δώρας από το Μουσείο Μπενάκη την είχα... καβατζώσει επί τη εμφανίσει. Ηξερα πως θα μου χρειαστεί... Δεν ήμουν στον τελευταίο αγώνα με τον Άρη και ο Κατσουράνης είπε για αυτό το ματς πως θυμάται την χαρά που είχαν όλοι με την ελπίδα ότι σε δυο χρόνια θα γύριζαν σε ένα υπερσύγχρονο γήπεδο. Τι μου θύμισε; Την ζωή μας όλη, εμάς των τυχερών που προλάβαμε πρώτης γενιάς παπούδες ή γιαγιάδες ή κάποιοι τυχεροί και τους δύο πρώτης γενιά πρόσφυγες. Στην πατρίδα δεν έμεινε πίσω εικόνα. Ιδίως όσοι έφυγαν με την ανταλλαγή δεν υπήρχε περίπτωση να μην έφεραν μαζί την εικόνα. Άλλωστε για αυτή την εικόνα έφυγαν. Και για αυτή την εικόνα είχαν ένα μέρος στη γή για να καταφέρουν να ξαναρχίσουν από το μηδέν. Με πένθος για γονείς, συζύγους, παιδιά που έμειναν πίσω. Χωρίς σπίτι, χωρίς χρήματα, χωρίς μέλλον. Αλλά με ελπίδα. Με πείσμα. Με άρνηση στην μιζέρια. Με μια εσωτερική δύναμη που ποτέ δεν θα άφηνε να πιστέψει έστω κι ένας ότι δεν άξιζε που έζησε τελικά. Δεν κατάφεραν απλά να επιβιώσουν. Αλλά άλλαξαν προς το καλύτερο και την πατρίδα που βρήκαν. Μεγαλούργησαν και μαζί τους και η πατρίδα. Και όλοι και κυρίως αυτοί που έφυγαν με τον πιο άγριο τρόπο μετά την κατάρρευση του μετώπου ακόμη κι αν δεν πρόλαβαν να πάρουν την εικόνα ένα αντικείμενο είχαν σίγουρα μαζί τους… Το ΚΛΕΙΔΙ. Γιατί σε μήνες, σε ένα, σε 2 χρόνια περίμεναν πως θα γυρίσουν στην πατρίδα. Θα τέλειωνε αυτή η τρέλα και θα επέστρεφαν εκεί που μεγαλουργήσαμε για 3.000 χρόνια. Και πως θα έμπαιναν στο σπίτι τους;
Έτσι κι εμείς. Χαιρόμασταν γιατί σε δυο χρόνια θα γυρίζαμε στο σπίτι μας. Και μάλιστα θα ήταν και ολοκαίνουργιο. Σύγχρονο. Πήραμε τις αναμνήσεις μας, την ζωή μας, τους ανθρώπους μας, το δικό μας “κλειδί”… Το βάλαμε στην τσέπη και περιμέναμε. Τα δύο χρόνια παραλίγο να γίνουν 20. Και δεν ήθελε πολύ να μείνουν τα κλειδιά μας για πάντα κρεμασμένα ή καταχωνιασμένα στο συρτάρι το παλιό, σκουριασμένα…
Και μετά… Τα χόρτα μεγάλωσαν, ο Φιλίππου λάκισε, ο Γρανίτσας έγινε αγρότης, ο ΟΔΔΥ έψησε και αυτούς που δεν περίμενα ποτέ πριν καταλήξει στην… χωματερή χωρίς να προλάβει να γίνει ούτε μακέτα… Τα χρόνια πέρναγαν και τα κλειδιά μας σκούριαζαν. Έμεινε ο Γιώργος να ζωγραφίζει το τσιμεντένιο βάθρο και να τριγυρνάει παντού με την μακέτα, οι πρωτοχρονιάτικες πίτες, το ξεχορτάριασμα και το χειρότερο θέαμα της ζωής μας που κάναμε κύκλο με το αμάξι για να το αποφύγουμε κάποιες φορές. Γιατί δεν αντέχαμε με τίποτα. Κι εκεί το 2013 μέσα από την απόλυτη καταστροφή ήρθε το ΘΑΥΜΑ. Γιατί η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται μόνο ως φάρσα. Κι έτσι σήμερα βάζουμε τα καλά μας, που οι πρόγονοι μας φορούσαν ακόμη και στις καλύβες και τις σκηνές και με τα κλειδιά μας στο χέρι σκουριασμένα αλλά πάλι ζωντανά πάμε σπίτι μας. Τα βάζουμε στην κλειδαριά και ανοίγουμε την πόρτα. ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΛΙ ΕΔΩ. Είμαστε μέσα!
Για σένα γιαγιά που η ΑΕΚ ήταν 10 ετών όταν έφυγες. Για σένα παππού. Για σένα πατέρα που ήσουν ΑΕΚ χωρίς να σου αρέσει το ποδόσφαιρο. Γιατί εκεί στο "Μουταλάσκη" και στα άλλα εργοστάσια, στα προσφυγικά της Νέας Ιωνίας, στο λίκνο της ΑΕΚ που πάντα στις μεγάλες νίκες τα φώτα έμεναν ανοικτά η ΑΕΚ δεν ήταν απλά μια ομάδα. Ήταν η περηφάνια της πατρίδας που δεν γνωρίσαμε, που δεν ξαναείδαμε. Και τα σκουριασμένα κλειδιά των γιαγιάδων στο συρτάρι ή κρεμασμένα πίσω από την πόρτα για να είναι εύκαιρα. Ήταν και η νέα πατρίδα που κατακτήσαμε ειρηνικά. Με την αγάπη και την προκοπή μας…
Και εκείνο το βράδυ με την ΚΠΡ που άκουσα πρώτη φορά στη ζωή μου να σκάνε φωτοβολίδες στη γειτονιά χωρίς να είναι Πάσχα δεν ήταν μόνο ανάμενα τα φώτα. Γιόρταζαν και κέρναγαν για την Πρόκριση - Ανάσταση όσους πέρναγαν με κασκόλ και σημαίες της ΑΕΚ όπως μου είπε δεκαετίες μετά ένας από τους ευλογημένους που το εζησε. Για τον Θωμά, τον Χρηστίδη και τον Μιμή… Και μετά το 89 με τον Τάκη πάλι το ίδιο σκηνικό. Τότε το έζησα κι εγώ. Μας χειροκροτούσαν στα μηχανάκια και τα αυτοκίνητα λες κι εμείς είχαμε βάλει το γκολ. Στον δρόμο για την Φιλαδέλφεια για την δική μας Ιθάκη. Τα κλειδιά ήταν κάπου κρυμμένα. Ξεχασμένα όμως ποτέ. Η μνήμη όπως έλεγε κι ο μεγαλύτερος ηγέτης στην ιστορία του οπαδικού κινήματος ήταν πάντα ο καλύτερος σύμμαχος μας. Και το θαύμα της Φιλαδέλφεια η μνήμη το πέτυχε…
Η μνήμη και η ενέργεια… Αυτών που έφυγαν, αυτών που περίμεναν κι αυτών που δεν γεννήθηκαν ακόμη…. Αλλά όταν γεννηθούν και μεγαλώσουν όπως ο σέντερ φορ που ήρθε στον κόσμο την Τετάρτη θα αρκεί μια βόλτα στο ΝΑΟ για να καταλάβουν τα πάντα… Για την ΑΕΚ αλλά και για την Ελλάδα που δεν έχει σύνορα.
Σήμερα είναι σαν η ΑΕΚ να ιδρύεται δεύτερη φορά. Και με το θαύμα που εγκαινιάζουμε ΟΛΟΙ μαζί, στη γη και τον ουρανό, απόψε εξασφαλίζεται για άλλα 100 χρόνια τουλάχιστον η μνήμη των πατρίδων που δεν θα ξεχάσουμε ποτέ. Δεν είναι απλά ένα γήπεδο. Είναι ένα λίκνο πολιτισμού. Ενός αρχαίου πολιτισμού που μπορεί να ξεριζώθηκαν οι τελευταίες γενιές του στην πατρίδα αλλά από αυτά τα χώματα τα ιερά, τα σπαρμένα με Κόκκαλα και ποτισμένα με αίμα κάνεις δεν θα τον ξεριζώσει ποτέ. Ήμασταν εκεί πολύ πριν από αυτούς που ζουν εκεί τώρα και πάντα η επόμενη σελίδα στην ιστορία είναι λευκή. Αρκεί να μην ξεχάσουμε ποτέ. “Αν σε ξεχάσω, Ιερουσαλήμ, να ξεχάσει το δεξί μου χέρι ό,τι ήξερε να κάνει” έλεγε για χιλιετίες ένας Εβραϊκός ψαλμός. Εμάς το χέρι μας δεν κινδυνεύει. Γιατί η ΑΕΚ μας και ο ΝΑΟΣ της θα θυμίζουν ΑΛΛΑ κυρίως θα διδάσκουν. Ποιοι είμαστε, από που ήρθαμε και που πρέπει να πάμε…
Πηγαίνοντας προς το τέλος θα φιλοξενήσω τα λόγια του ανθρώπου που αν δεν υπήρχε, αν δεν ήταν αυτός που είναι κι αν δεν το έβαζε σκοπό ζωής ποτέ δεν θα φτάναμε σε αυτή την υπεροχή μέρα. Ποτέ δεν θα ξαναβάζαμε τα κλειδιά μας στην πόρτα του πατρικού μας. Ο μόνος ΑΝΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΤΟΣ σε αυτή την μάχη των 19 ετών ήταν ο Δημήτρης Μελισσανίδης. Είναι ένα κείμενο που ήρθε και με συνάντησε τυχαία. Σε ένα από τα πολλά δικαστήρια που επισκέφτηκα ως κατηγορούμενος από τους ηττημένους της ιστορίας και της ίδιας της ζωής ή ως μάρτυρας κατηγορίας των συκοφαντών που έβγαζαν πληρωμένους φασιστές όσους πάλευαν για το όνειρο τους. Παρεμπιπτόντως το γήπεδο τελείωσε, τα δικαστήρια ακόμη συνεχίζονται. Είναι μέρος τους χρέους. Και τα αγαπάω όλα σήμερα.
Μελετώντας την δικογραφία έκανα κόπι πέιστ αυτές τις 93 λέξεις και τις κράταγα από τότε για αυτό το κείμενο που διαβάζετε. Πέρασαν χρόνια αλλά η μέρα έφτασε. Δεν ήξερα αν θα υπήρχα εγώ στα εγκαίνια αλλά από την μέρα που βγήκε η άδεια οικοδόμησης ήξερα και το είχα γράψει πως το γήπεδο ΕΓΙΝΕ. Κι αφού με αξίωσε ο Θεός να φτάσω ήρθε η ώρα να πει αυτό το κειμενάκι. Θα μπορούσε να το γράψει ο καθένας από εμάς με τα δικά του βιώματα. Όλοι βάλαμε ένα μικρό ή μεγάλο λιθαράκι…
Όλοι μαζί το χτίσαμε. Με το ποσοστό από τα διαρκείας. Με τις μετοχές. Με το γκολ του Κλωναρίδη στη Γλασκώβη. Με τις μάχες στις δικαστικές αίθουσες, στους δρόμους κόντρα σε ανύπαρκτους, σε όλα τα πεδία του πολέμου που μας κήρυξαν κάνοντας κυρίως την ψευτοεπαναστατική πλάκα τους αλλά και χιλιάδες άνθρωποι από μακριά απλά με την θετική ενέργεια των αναμνήσεων μας. Της ΑΕΚ μας και των ανθρώπων μας που έχουμε συνδέσει πάντα με αυτή. Σε αυτό το γήπεδο, σε αυτά τα χώματα που κάποιοι που δεν σταμάτησαν ΠΟΤΕ να τα λένε ιερά και κάποιοι που σήμερα θα είναι μέσα χασκογέλαγαν. ΕΙΝΑΙ ΙΕΡΑ. Και είναι πάλι δικά μας.
Όμως αυτά κι άλλα τόσα αν κάναμε ποτέ δεν θα γινόταν αυτό το θαύμα αν δεν υπήρχε ο ΕΝΑΣ. Κι αυτή είναι η εξήγηση του. Αυτό το μικρό απόσπασμα που φύλαγα μετρώντας τις μέρες απαντάει σε ανιστόρητους γελοίους ανθρωπάκους όμως στην πραγματικότητα εξηγεί αυτό που θα ζήσουμε σήμερα και για όσα χρόνια είμαστε πάνω στη γη. Εμείς κι αυτοί που θα έρθουν.
Μιλάει σε πρώτο πρόσωπο ο Μελισσανίδης και αυτές οι 93 λέξεις τα λένε ΟΛΑ:
“Τα κίνητρα της ενασχόλησής μου με την ανέγερση του Κέντρου Μνήμης και Πολιτισμού είναι η παρακαταθήκη που μου άφησε ο πρόσφυγας πατέρας μου Ζώρας Μελισσανίδης. Μεγάλωσα μέσα στη φτώχια και τους καημούς της προσφυγιάς κι αν ο Θεός με βοήθησε να γίνω αυτός που είμαι, δεν ξέχασα στιγμή την προέλευση και την καταγωγή μου και με το έργο αυτό αισθάνομαι ότι εκπληρώνω τα όνειρα αυτών των ανθρώπων, των δικών μου ανθρώπων. Να δημιουργήσω ένα σπουδαίο έργο και να το αφήσω σαν δική μου παρακαταθήκη στις ερχόμενες γενιές, αυτό αγωνίζομαι να καταφέρω”.
Και τα κατάφερες αρχηγέ. Η ιστορία έγραψε και δεν θα σβήσει ποτέ. Όπως και τα δικά μας τείχη που δεν θα σηκώνονταν αν δεν έμπαινες μπροστά εσύ δεν θα ξαναπέσουν ΠΟΤΕ.
Από σήμερα στο Ναό λοιπόν. Εκεί που στεγάστηκαν τα όνειρα από το 1928. Θα μπορούσαν να είναι σπίτια στο οικόπεδο το ιερό. Θα μπορούσε να γίνει πάρκο. Θα μπορούσε να γίνει άλσος, γιατί τότε δεν υπήρχε. Δεν έγινε τότε μέσα στην απόλυτη δυστυχία και ανάγκη για επιβίωση. Γιατί κάποιοι άγνωστοι ΗΡΩΕΣ έφτιαξαν με τα χέρια τους και ότι εργαλείο είχε ο καθένας το γήπεδο που βλέπετε στη φωτογραφία.
Θα ήταν το μεγαλύτερο στίγμα για τις γενιές μας να γινόταν πάρκο ή εμπορικό ή να μείνει για πάντα ένα άσχημο χωράφι με ψηλά χόρτα τώρα. Κάναμε το χρέος μας. Ο καθένας με τις δυνάμεις του. Με το μικρό ή μεγάλο λιθαράκι του. Βρέθηκε ο μπροστάρης που ένωσε τις τελείες. Τις μικρές μεγάλες μας ιστορίες. Τις αναμνήσεις και τους ανθρώπους μας. Και να λοιπόν. ΗΡΘΑΜΕ. Κυρ Στέλιο κοιμήσου ήσυχος…
Τα ΣΦΗΝΑΚΙΑ και ότι μου αναλογεί από τη σημερινή βραδιά είναι αφιερωμένα στον Θέμη. Και μέσα από αυτόν σε όλα τα αδέρφια κάθε ηλικίας που δεν πρόλαβαν αυτή τη μέρα αλλά και σε όλα τα παιδιά σαν τον Θεμάκο μας που ταξιδεύουν μέρες με όλα τα μέσα για να βρεθούν στο ΝΑΟ, εκεί που κάποιοι τυχεροί από εμάς μπορούμε να πάμε μετά και τον απογευματινό καφέ μας. Στα παιδιά της επαρχίας, στα παιδιά στην ξενιτιά μα πιο πολύ σε ΟΛΑ τα παιδιά εκεί ψηλά. Κάθε ηλικίας. Γιατί εμείς οι τρελοί με την μπάλα, πάντα παιδιά μένουμε… Καλή αντάμωση αδέρφια. Η ιστορία γράφεται. Και είμαστε ευλογημένοι γιατί την ζούμε…Το χορτάρι θα είναι πάλι τόσο πράσινο όπως τότε που το είδα πρώτη φορά και το ερωτεύτηκα για πάντα. Πάρε με από το χέρι πατέρα όπως εκείνο το βράδυ με την Ζυρίχη να πάμε την πρώτη φορά μαζί… Από το άλλο χέρι θα είναι η εγγονή που δεν γνώρισες… Πως τολμήσατε να πιστέψετε ότι δεν θα νικήσουμε; Ότι δεν θα γυρίσουμε; Απόψε βάζουμε στην πόρτα τα κλειδιά και η πόρτα θα ανοίξει… Κάναμε το χρέος μας. Κρατήσαμε την υπόσχεση μας…
