Ήρθε λοιπόν η Κυριακή που περιμέναμε μετά από καιρό με ανυπομονησία και το βράδυ της μας βρήκε όπως τόσα βράδια φέτος σε αυτή την καταραμένη σεζόν. Σε απόγνωση. Όσα κι αν έχουμε φάει χαστούκια φέτος πάντα υπάρχει και χειρότερο. Και τώρα υπάρχει. Κι αυτό πρέπει να αποφύγει η ΑΕΚ. Δεν έχει κάτι άλλο να παλέψει για να αποφύγει φέτος από την πέμπτη θέση ή την τέταρτη με τον ΠΑΟ πέμπτο και κυπελλούχο. 

Από όλα τα φετινά παιχνίδια της ΑΕΚ με τον ΠΑΟΚ η χθεσινή ήταν η πιο ποδοσφαιρική ήττα. Στο πιο απρόσμενο για τους περισσότερους τάιμινγκ. Oμως δυστυχώς έγινε αυτό που λέγαμε το Σάββατο σε ότι αφορά τον ΠΑΟΚ, παρουσιάστηκε δηλαδή ο ίδιος που είναι τους τελευταίους μήνες σε στρατηγική, συγκέντρωση, διάθεση αυτοθυσίας και τακτική ενώ η ΑΕΚ δεν είχε την αυτοπεοίθηση, την σοβαρότητα, την συγκέντρωση, το καθαρό μυαλό… Αν έβλεπες το πρώτο πεντάλεπτο και το τελευταίο πεντάλεπτο του αγώνα δεν θα μπορούσες να πιστέψεις ότι είναι η ίδια ομάδα. Αν έβλεπες το πρώτο ημίχρονο και μετά το δεύτερο θα πίστευες ότι αντί να πάνε στα αποδυτήρια στο ημίχρονο αυτοί με τα κίτρινα πήγαν σε μια αίθουσα με… δηλητηριωδη αέρια. Κι αν δεις το γκολ που έκρινε το ματς νιώθεις πραγματική ντροπή.

Θεωρούσα πως το γκολ με τον Παναιτωλικό είναι η απόλυτη διάλυση μιας ομάδας. Το να νικάς δηλαδή 1-0 και να δεχτείς γκολ στο τελευταίο δεκάλεπτο με αντεπίθεση που ο σκόρερ έφυγε πίσω από την σέντρα, αλλιώς θα ήταν οφσάιντ. Δεν υπάρχει πιο χαμηλά για ομάδα που προπονητής και παίκτες ζουν από το ποδόσφαιρο. Χθες δεν συνέχει το ίδιο όμως τα συναισθήματα ήταν παρόμοια. Ο ΠΑΟΚ σκόραρε με μια αντεπίθεση που δεν πίστεψαν ούτε οι ίδιοι οι παίκτες του και για αυτό δεν ακολούθησε κανείς εκτός του Μίτριτσα που τον ξεκίνησε και του Τσόλακ που ήταν μπροστά. Υπήρχαν δύο παίκτες κοντά στον Ρουμάνο κι άλλοι τρεις στον μετέπειτα σκόρερ. Χθες πίστευα πως οι δύο υπαίτιοι της φάσης ήταν ο Μάνταλος γιατί δεν μπόρεσε να ολοκληρώσει ούτε ένα φάουλ θυσιάζοντας τον εαυτό του κι ο Μοχαμάντι επειδή καλύπτει τον Τσόλακ. Ξαναβλέποντας τη φάση λόγω επαγγελματικού βίτσιου αλλάζω γνώμη. Φταίνε και οι άλλοι δυο. Όταν είναι τρεις με έναν και μάλιστα αργό κι ο τρίτος, ο Μοχαμάντι έρχεται από πλάγια προς τα μέσα δεν υπάρχει λόγος για τεχνικό οφσάιντ. Ο ένας από τους δύο στόπερ έπρεπε να βγει στον Μίτριτσα και οι άλλοι δύο να παίξουν κανονικά τον Τσόλακ. Δεν υπήρχε περίπτωση να φύγει κι από τους δύο. Ο Τζαβέλας όμως επέλεξε το οφσάιντ και ο Μοχαμάντι που ερχόταν από πλάγια δεν πρόλαβε να αλλάξει απόφαση. Ένα πραγματικό γκολ ανέκδοτο. Αν ήταν δύο με έναν αμυντικό θα μιλάγαμε για διάλυση, όταν όμως επιτίθεσαι και έχεις άμεσα πέντε παίκτες που μπορούν να κάνουν ανάκτηση ή έστω ένα γαμωφάουλ όταν χαθεί η μπάλα πάει να πει ότι για να μπει γκολ δεν έγιναν τα βασικά από τους ποδοσφαιριστές. Δεν υπήρξε διάλυση. Κάτι σαν να φύγεις από το τείχος ή να βάλεις το ένα χέρι κάθετα και το άλλο ορίζονται για να αποκρούσεις.

Παρεμπιπτόντως το μεγαλύτερο ανέκδοτο που διάβασα κάπου ήταν ότι έφταιγε κι ο… Στάνκοβιτς επειδή λέει άργησε να βγει. Να πω δόξα τω Θεό που ήταν κι αυτός και δεν έχανε η ΑΕΚ 0-3 από το 65 όπως θα ήταν με άλλον τερματοφύλακα. Που δεν θα έφταιγε βέβαια αλλά την διαφορά την κάνεις όταν σώζεις κι αυτά στα οποία δεν θα έφταιγες. Αν υπήρξε η ελπίδα της ισοφάρισης με το μπάσιμο του Λιβάι που κανείς άλλος δεν κατάφερε να κάνει χθες ήταν χάρη στον Στάνκοβιτς. Αυτός μαζί με τον Μισελέν που όμως δεν έβγαλε κάποια καλή σέντρα και τον Αραούχο που έπαιξε σαν σκυλί και προσπάθησε να ξεσηκώσει και τους άλλους μέχρι το τελευταίο λεπτό χωρίς όμως να καταφέρει να γίνει επικίνδυνος μέσα στην περιοχή ήταν οι καλύτεροι. Ολοι οι άλλοι για διαφορετικούς λόγους ήταν κατώτεροι της περίστασης και ο Κριχόβιακ είναι ο μόνος απόλυτα δικαιολογημένος. Ηταν τόσο κατώτεροι όσο αρκούσε για να χαθεί το παιχνίδι από μια ομάδα πραγματική.  

Η ΑΕΚ δεν μπορεί να γίνει ομάδα. Μπορεί όμως να κάνει βασικά πράγματα καλύτερα και ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ όλοι να βάλουν τον εαυτό τους κάτω από την ΑΕΚ και να δώσουν το 100%. Κι ότι γίνει. Πλέον και μαζί με το 15μερο που μας χωρίζει από το επόμενο ματς ο Οφρυδόπουλος έχει συμπληρώσει ένα ικανό χρονικό διάστημα ώστε να έχει σχηματίσει άποψη για όλα. Η ομάδα θέλει σε κάθε ματς τους 11 πιο έτοιμους και αποφασισμένους. Αυτούς που πρώτα πρέπει να είναι έτοιμοι να υποφέρουν και να θυσιαστούν. Τα υπόλοιπα ακολουθούν. Ακόμη και η αλλαγή συστήματος που μοιάζει λογικό να γίνει έπεται των βασικών που δυστυχώς δεν τα βλέπουμε. Δεν έχει νόημα να ξαναπούμε για άλλη μια φορά  τι έγινε φέτος και τι πήγε στραβά και ποιοι έχουν την μεγαλύτερη ευθύνη. Τώρα το μόνο που μετράει είναι να καταφέρει η ΑΕΚ να έχει έναν βαθμό περισσότερο από τον Αρη και τον ΠΑΟ την τελευταία αγωνιστική. Για φέτος. Για του χρόνου μπήκαμε στις κρίσιμες μέρες.