Καλή εβδομάδα να έχουμε. Μια εβδομάδα πολύ δύσκολη και πολύ κρίσιμη όπως λέγαμε και την Πέμπτη μετά την τέταρτη ήττα σε πέντε αγώνες σε συνδυασμό με την επική αποτυχία απόκτησης αμυντικού χάφ και την… κατάθλιψη. Χθες υπήρξε επιτέλους ένα διάλειμμα στη μιζέρια. Η ΑΕΚ νίκησε και μάλιστα με 3-0 τον Απόλλωνα όμως δεν πρέπει κανείς να πιστέψει πως άλλαξε κάτι τόσο δραστικά όσο ίσως να δείχνει ένα 3-0 μετά από τρία διαδοχικά 1-2 εντός έδρας. Καταρχάς η ΑΕΚ έκανε το χειρότερο πρώτο ημίχρονο των τεσσάρων τελευταίων εντός έδρας αγώνων. Μια εικόνα που προκαλούσε ένα μείγμα θλίψης και εκνευρισμού βλέποντας τόσους παίκτες μεγάλης αξίας να ταλαιπωρούνται και να μας ταλαιπωρούν τόσο πολύ σε 45 λεπτά απέναντι σε μια ομάδα φιλότιμη και προσηλωμένη στην άμυνα αλλά πολύ χαμηλού επιπέδου. Στο δεύτερο ημίχρονο μετά το πρώτο γκολ που ήταν ένα μείγμα υψηλής ποιότητας και τεχνικής των δύο πρωταγωνιστών της φάσης τα πράγματα έγιναν εύκολα αυτή την φορά σε αντίθεση με τα προηγούμενα εντός έδρας ματς που δεν έφτανε ούτε για το… Χ.  Όμως αυτό ήταν από τα λίγα θετικά της χθεσινής μέρας. Η ΑΕΚ θα μπορούσε να είχε μπει σε μεγάλες περιπέτειες αν ο Απόλλων ήταν πιο εύστοχος σε δύο φάσεις που πέρασαν λίγο πάνω ή δίπλα από το δοκάρι και στην τρίτη δεν ήταν έτοιμος ο Τσιντώτας να κρατήσει το 0-0. Κι εδώ να έρθω πάλι στην έννοια που η απουσία της εξηγεί για μένα σε μεγάλο βαθμό την αποτυχία της ΑΕΚ όχι μόνο φέτος αλλά όλα τα τελευταία χρόνια. Είδαμε και χθες μεγάλη έλλειψη υπευθυνότητας ακόμη και σε αυτό το χαμηλής δυσκολίας παιχνίδι. Aνευθυνότητα που έχει πληρωθεί επανηλειμένως πολύ ακριβά και έχει μετατρέψει εύκολα εμπόδια σε βουνά από όπου... γκρεμίστηκε η ομάδα.

Ο Μήτογλου χθες για παράδειγμα απαξίωσε να τελειώσει απλά την φάση με ένα διώξιμο στην πρώτη από τις δύο ευκαιρίες του Απόλλωνα στο δεύτερο ημίχρονο πριν το γκολ της ΑΕΚ και θέλησε να δείξει την… υψηλή κλάση του αφήνοντας την να περάσει από μπροστά του μέσα στην περιοχή ώστε να ξεκινήσει επίθεση με το κεφάλι ψηλά σαν πραγματικός… στρατηγός. Η μπάλα χάθηκε γιατί ο αντίπαλος δεν… σεβάστηκε την φιλοδοξία του νεαρού και τελευταία στιγμή πρόλαβε ο Μήτογλου να βάλει κόντρα και να σώσει το γκολ που ο ίδιος πήγε να χαρίσει. Αν ήταν εκεί ο Ακπομ π.χ ή ο Μπίσεσβαρ δεν ξέρω αν θα προλάβαινε. 

Ο Σβάρνας όταν πλέον το παιχνίδι είχε κριθεί βέβαια αλλά δεν έχει τόση σημασία πήγε να δώσει πάσα με… τακουνάκι όντας τελευταίος παίκτης. Έκανε τσαφ με… αυτοκρατορικό στιλ και ο Ιωαννίδης χάρη και στον Τσιντώντα έχασε διπλή ευκαιρία. Κι αν το 3-1 σε εκείνο το σημείο δύσκολα θα στοίχιζε στην ΑΕΚ κάποιο βαθμό η ανευθυνότητα του Μοχαμάντι κόστισε. Στο 3-0 με κίτρινη κάρτα ο Ιρανός επέλεξε να κάνει φάουλ στη σέντρα για να κόψει την αντεπίθεση του Απόλλωνα κι έτσι απλά η ΑΕΚ τον χάνει στο παιχνίδι που μπορεί να αποδειχτεί και αγώνας της χρονιάς, εκεί που η παρουσία του θα μπορούσε να είναι καθοριστική απέναντι στην πιο δυνατή επιθετικά αλλά και αδύναμη αμυντικά πλευρά του ΠΑΟΚ. Ας μείνουμε σε αυτά τα τρία για χθες. Τα ονόματα είναι τυχαία. Φυσικά τα τρία παιδιά δεν είναι οι μόνοι. Το πρόβλημα είναι συνολικό από την κορυφή του ποδοσφαιρικού τμήματος μέχρι τον τελευταίο τροχό της αμάξης. Σε προηγούμενα ματς ήταν άλλοι. Ποιος ξεχνάει το πέναλτι που έκανε ο Τζαβέλλας με τον Βόλο; Την ντροπιαστική για επαγγελματίες παίκτες μη αντίδραση στο 1-1 του Παναιτωλικού. Τα πέναλτι του Αμραμπατ και του Τζούμπερ που δεν βρήκαν καν εστία. Ο κατάλογος είναι ατελείωτος και πάει πολύ πίσω. Δεν μιλάμε για λάθη. Για αδυναμίες απέναντι σε ικανό αντίπαλο. Για όλα αυτά που είναι φυσιολογικά στο ποδόσφαιρο. Μιλάμε για καθαρή ανευθυνότητα. Που όπως είπα και πριν εξηγεί πολλά. Και δεν εξαντλείται βέβαια στους ποδοσφαιριστές. 

Για παράδειγμα η αλλαγή Γέβτιτς με Γιούση στο ΑΕΚ - Βόλος ή η έμπνευση για αλλαγή συν δύο εσωτερικές αλλαγές στο 93(!) στο Χαριλάου μπορεί να είναι… ψαγμένες αλλά δεν ταιριάζουν σε άνθρωπο με ευθύνη. Οπως, για να πάμε και ψηλότερα στην ιεραρχία, και το να χάνεις μισό μήνα μεταγραφικής περιόδου για έναν παίκτη που τον έφτασες στην καλύτερη στα 3.000.000 για το 50% με υποχρεωτική οψιόν και τον άλλο μισό μήνα σε ένα παίκτη για τον οποίο δεν κατάφερες τελικά να κάνεις ούτε πρόταση στην ομάδα του επειδή είχες βάλει τον πήχη… ψηλά είναι κυρίως ανευθυνότητα σε μια υπεύθυνη θέση. Με αποτέλεσμα τελικά να περνάς από κάτω από τον πήχη που κανείς δεν σου ζήτησε να βάλεις εκεί αποτυγχάνοντας στη μοναδική δουλειά που είχες να κάνεις επί τέσσερις μήνες. Δεν ξέρω αν για όλα αυτά έχει μερίδιο ευθύνης αυτό που ο ίδιος ο Μελισσανίδης είπε την Παρασκευή, ότι δηλαδή λόγω της ενασχόλησης του με το γήπεδο δεν προλαβαίνει να είναι όσο κοντά θα ήθελε στην ομάδα με αποτέλεσμα να αισθάνονται όλοι στην ΑΕΚ μια… ωραία ατμόσφαιρα και μια παρέα αγαπημένη χωρίς αρχές και κανόνες. Όπως μας είχε πει πριν καμιά εικοσαριά χρόνια ο μεγάλος Φερνάντο Σάντος, στο αεροδρόμιο της Σοφίας όταν επιστρέφαμε με την πρόκριση μετά το ματς με την Λίτεξ, η ομάδα δεν πρέπει να είναι παρέα αλλά οικογένεια! Γιατί όπως έλεγε μπορεί οι παρέες να περνάνε καλά όταν πηγαίνουν καλά τα πράγματα και να φαίνονται χαρούμενοι και αγαπημένοι όμως στις μεγάλες δυσκολίες που κάποια στιγμή έρχονται είναι πανεύκολο να διαλυθούν. Ενώ οι οικογένειες μένουν ενωμένες. Γιατί έχουν αρχές, κανόνες αλλά και βαθύτερο δέσιμο…

 Δεν περιμένω θαύματα μέχρι την Τετάρτη στο ποδοσφαιρικό κομμάτι. Η φανέλα ΑΕΚ όμως και εκατοντάδες χιλιάδες καταπικραμένων οπαδών ΑΠΑΙΤΟΥΝ υπευθυνότητα και το 101% της προσπάθειας και της συγκέντρωσης από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό. Και βέβαια το να παίξουν οι καλύτεροι και οι πιο έτοιμοι στις πιο σωστές θέσεις. Από εκεί και πέρα η ΑΕΚ έδειξε και μέσα στην Τούμπα ότι μόνο να φοβηθεί δεν έχει αυτόν τον ΠΑΟΚ. Κι εκεί δεν είχε ούτε τον Αραούχο, ούτε τον Αμραμπατ. Πιστεύω πως δεν θα έχει κανέναν Τρεϊμάνις ή τον Ισπανό τσαρλατάνο του Χαριλάου. Όμως ΚΑΝΕΙΣ από αυτούς που θα μπουν στον αγωνιστικό χώρο δεν πρέπει να σκέφτεται τίποτε άλλο και ιδίως τον διαιτητή. Δεν είναι δική τους δουλειά. Το ζητούμενο είναι ένα. Να “πεθάνετε” μέσα στο γήπεδο και να νικήσετε. ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ. Ολο το ποδοσφαιρικό τμήμα μια γροθιά. Από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο. ΜΙΑ ΓΡΟΘΙΑ. Παίζονται πολλά για την ΑΕΚ. Και για όλους.