Καλημέρα και καλή Κυριακή να έχουμε. Και καλή Δευτέρα με την παρουσίαση του αμυντικού χάφ που ψάχνει η ΑΕΚ από τον Σεπτέμβριο. Το αποτέλεσμα είναι αυτό που θα μετρήσει και μέσα από αυτό θα φανεί κι αν η καθυστέρηση είναι δικαιολογημένη. Όταν ψάχνεις μόνο έναν παίκτη με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και με μοναδικό στόχο να μπει στην εντεκάδα και να βελτιώσει την λειτουργία της στη μέση της σεζόν σίγουρα το πιο σημαντικό είναι ποιος θα έρθει παρά το πότε θα έρθει. Όμως αν δεν έρθει καθόλου είναι καταστροφή. Όλα λοιπόν θα τα κρίνει το αποτέλεσμα. Καλή εμφάνιση και ατυχία δεν υπάρχουν στις μεταγραφές.
Η καλή εμφάνιση φυσικά δεν αρκεί και σήμερα στον αγώνα με τον Βόλο στο ΟΑΚΑ. Μετά από δύο ταπεινωτικές ήττες που διέλυσαν όλη τη σεζόν η ΑΕΚ δεν πρέπει απλά να νικήσει σήμερα αλλά και να συνεχίσει να δείχνει το σοβαρό πρόσωπο των δύο αγώνων που ακολούθησαν το σοκ με τον Παναιτωλικό. Η ιστορία έδειξε πως όταν η ΑΕΚ ξέφυγε από το αγωνιστικό της πλάνο και προσπάθησε να κάνει κάτι άλλο από αυτό που έκανε καλά το πλήρωσε ακριβά. Είναι 100% ευθύνη του προπονητή να μην ξανασυμβεί αυτό. Χρόνια έκαναν κάποιες πολύ καλές ομάδες να παίξουν το ποδόσφαιρο που ήθελαν και μπορούσαν. Όλοι θέλουν να είναι όμορφοι, πλούσιοι και υγιείς αλλά για αρχή φτάνει να είναι υγιείς. Έτσι πρέπει να προχωρήσει και η ομάδα που δεν έπαψε να είναι καινούργια και υπό κατασκευή μέσα σε λίγους μήνες. Προσωπικά δεν περίμενα θαύματα με το “καλημέρα” βάσεις και αρχές σταθερές και τα υπόλοιπα με τον χρόνο και την δουλειά. Τις είδαμε, τις χάσαμε, τις ξαναβλέπουμε… Άλλο πισωγύρισμα δεν επιτρέπεται. Η βάση, ο πήχης, είναι οι αγώνες με τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα και με τον Ατρόμητο. Από εκεί κάτω απαγορεύεται. Δεν μιλάω για συστήματα και πρόσωπα. Αλλά για αγωνιστική προσέγγιση και νοοτροπία. Για τα άλλα μπορούμε να περιμένουμε. Όχι όμως με… ψυχοφάρμακα στην τσέπη.
Η καλή εμφάνιση της ΑΕΚ χθες το βράδυ στα Λιόσια δεν αρκούσε τελικά για να φέρει τη νίκη. Αρκεί όμως για να παγιωθεί το ότι σε αυτή την ομάδα γίνεται πραγματικά εκπληκτική δουλειά όσα κι αν είναι τα προβλήματα, αγωνιστικά και μη. Και σίγουρα έχει τη σφραγίδα του μεγάλου χθεσινού απόντα, του Στέφανου Δέδα. Για τον οποίο το μόνο που χρειάστηκε ήταν υπομονή και εμπιστοσύνη και ευτυχώς ο Αγγελόπουλος έχει δείξει όλα αυτά τα χρόνια πως έχει αυτά τα στοιχεία όταν πιστεύει. Και τον Δέδα τον πίστεψε και τον πιστεύει. Ελπίζουμε να δούμε μέσα στον επόμενο μήνα μια όσο το δυνατόν πιο πλήρη ΑΕΚ για να δούμε και τις πραγματικές της δυνατότητες.
Το μόνο περίεργο του χθεσινού αγώνα ήταν ο Λαρεντζάκης και η προσπάθεια του να γίνει παράγοντας του παιχνιδιού. Αθλητικά δεν μπόρεσε, ο Σλούκας από την ομάδα του ήταν ο σημαντικός, αφού ούτως ή άλλως δεν ήταν και δεν θα γίνει ποτέ πρωταγωνιστής σε ψηλό επίπεδο όμως κατάφερε να διαβάζει αποθεωτικά σχόλια στα σόσιαλ από κάποιους φανατικούς οπαδούς του Ολυμπιακού για τα καραγκιοζιλίκια που έκανε από την αρχή ως του τέλος του αγώνα. Διάβασα όμως και πολλούς σοβαρούς Ολυμπιακούς να γελάνε με τις βλακείες του και να απορούν με τα χάλια του. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου και τα κόμπλεξ που κρύβει μέσα της. Για ποιο λόγο ένας παίκτης που ότι έχει κερδίσει στην καριέρα του, τρεις τίτλους έστω και ως ρολίστας, το οφείλει στην ΑΕΚ όπου είχε και τον πιο πρωταγωνιστικό ρόλο που του δόθηκε ποτέ έστω και δευτερεύοντα σε ομάδα που διεκδικεί τίτλους, να φτάσει σε αυτό το σημείο αυτογελοιοποίησης; Τόσο ανάγκη έχει να τον αποθεώσουν κάποιοι φανατικοί και να νιώσει δυνατός απέναντι σε μια ομάδα που αφενός τον έκανε άνθρωπο και αφετέρου έχει τόσα προβλήματα να διαχειριστεί που να καταφέρεις να τη νικήσεις δεν θα γραφτεί και στην ιστορία του αθλήματος…
Eτσι κι αλλιώς κανείς δεν του έχει προσάψει το ότι έφυγε από την ΑΕΚ. Η ΑΕΚ τον άφησε να πάει στη Μούρθια και έμεινε εκεί ένα χρόνο γιατί ο Ολυμπιακός δεν θεώρησε τόσο σημαντικό να τον πάρει νωρίτερα και προτίμησε να γλυτώσει το μπάι άουτ των 150.000 ευρώ που υπήρχε αν ο Λαρεντζάκης όταν τον άφησε η ΑΕΚ πήγαινε σε Ελληνική ομάδα. Κρίμα. Αυτή η ανασφάλεια που προσπάθησε να κρύψει υποδυόμενος την… ψυχάρα πιθανότατα είναι ο λόγος που ποτέ δεν έγινε πουθενά σημαντικός αν και προσπάθησε και είχε και το ταλέντο. Αυτό δεν είναι ψυχή. Αυτό είναι αυτογελοιοποίηση…
