Όπως φάνηκε και λίγες ώρες μετά στη Ριζούπολη στην χθεσινή επανέναρξη του πρωταθλήματος το ζητούμενο ήταν η νίκη και μόνο αυτή. Οι λόγοι πολλοί και κοινοί για όλες τις ομάδες όμως η ΑΕΚ είχε κι έναν επιπλέον. Το πένθος. Που ήταν βαρύ και ειλικρινές. Και δημιουργούσε και μια έξτρα υποχρέωση. Δεν θα μπορούσε να μην νικήσει χθες. Όπου κι αν έπαιζε. Ακόμη και γυναικείο βόλεϊ στην Θεσσαλονίκη. Πόσο περισσότερο στο ποδόσφαιρο εκεί που έδωσε τον ιδρώτα και το αίμα του ο Στέλιος Σεραφείδης και που όσοι έπαιζαν χθες όπως και εδώ και δεκαετίες ήταν παιδιά του. 

Η νίκη ήρθε λοιπόν. Το ότι έχασε ο Ολυμπιακός δυο πόντους μετά δεν έχει και τόσο σημασία. Αυτό που μετράει είναι η ΑΕΚ να γίνεται καλύτερη. Χθες χωρίς να μπορώ να εξηγήσω με ακρίβεια το “γιατί” η ομάδα δεν μου άρεσε τόσο. Δεν ήταν όσο ομάδα περίμενα παρότι γνωρίζω πως ακόμη υπάρχει δρόμος μπροστά. Όμως οι ειδικές συνθήκες του αγώνα καλό θα είναι να κόψουν την όποια διάθεση για υπερανάλυση. Ήρθε η νίκη και οι τρεις βαθμοί που είναι σημαντικότατοι. Και βέβαια παρά τις απουσίες φάνηκε πως η ομάδα έχει ποιότητα και παίκτες που μπορούν να γίνουν βάση μια πολύ δυνατής ομάδας. Οι πιο βασικοί της άμυνας (Στάνκοβιτς, Μισελέν, Βράνιες) έλειπαν όπως και οι Τσούμπερ και Αραούχο που πάντα ξεκινούν όταν είναι διαθέσιμοι. H ΑΕΚ έχει δυνατότητες και μέλλον. Με την στοχευμένη ενίσχυση και την κατάλληλη δουλειά βέβαια. 

Χθες καθάρισαν δύο από του ποιοτικότερους παίκτες της ΑΕΚ. Να σταθούμε περισσότερο στον Λιβάι. Από τον Αμραμπατ ξέρουμε πλέον τι περιμένουμε σε κάθε αγώνα. Ο Γκαρσία όμως που χθες ήταν καθοριστικός έχει πολλά περισσότερα να δώσει. Στην ΑΕΚ και στην καριέρα του. Είναι υπερόπλο και ως υπερόπλο πρέπει να τον αντιμετωπίζει και να τον εκμεταλλευτεί η ΑΕΚ. Μπορεί να κάνει την διαφορά όσο κανείς άλλος και πιστέψτε με ξέρω πολύ καλά όλους τους παίκτες της ΑΕΚ. Έχει κάποιες ξεχωριστές ικανότητες που κανείς άλλος παίκτης δεν έχει στο Ελληνικό πρωτάθλημα. Και σίγουρα αξίζει η ομάδα να έχει ως έναν από τους βασικούς της στρατηγικούς στόχους στο παιχνίδι την εκμετάλλευση αυτών των ικανοτήτων. Κι αν από τον Αμραμπατ, τον άλλο καθοριστικό παίκτη του χθεσινού αγώνα το μόνο που θα ζήταγε κάποιος είναι λίγο περισσότερη ομαδικότητα στο κατάλληλο τάιμινγκ από τον Γκαρσία θα ζήταγα λίγο… λιγότερη ομαδικότητα.

Υπάρχουν δύο χαρακτηριστικές φάσεις χθες.  Η πρώτη στο τέλος του ημιχρόνου όταν έχει γυρίσει και έχει φύγει, άρα τον προλαβαίνει μόνο… μηχανάκι και κόβεται μόνο από οδόφραγμα, όμως βιάζεται να ψάξει τον Αμπραμπατ λες και κάποιος θα του κάνει παρατήρηση αν συνεχίσει την κούρσα του. Θα μπορούσε ή να φτάσει στο τέρμα και να τελειώσει την φάση ή να δώσει στον Αμραμπατ από πολύ πιο κοντά και με πολύ καλύτερες προϋποθέσεις για τον συμπαίκτη του. Και στο τέλος όταν δίνει την μπάλα στον Χατζισαφί με πολύ καλύτερες προϋποθέσεις βέβαια από την πρώτη περίπτωση έχει φτάσει σε ένα σημείο που έχει όλο το τέρμα μπροστά του χωρίς εμπόδιο και με την μπάλα στο αριστερό του πόδι.

Το ότι είχε ήδη βάλει γκολ δεν λέει τίποτα. Να βάλει και δύο και τρία και να έχει στο μυαλό του πως όταν ο μεγάλος Θωμάς Μαύρος έβαλε πέντε σε ένα ματς ο πατέρας του του έβαλε χέρι στο τέλος επειδή έχασε την ευκαιρία να βάλει οκτώ! Kι ο Θωμάς έσκυψε το κεφάλι γιατί μέσα του ήξερε πως ο συγχωρεμένος ο κυρ Μιχάλης είχε δίκιο. Αν δεν μπορεί να κάνει στο 100% τακτικά αυτά που απαιτούνται αξίζει για τον συγκεκριμένο να απαιτηθούν λιγότερα παρά να είναι σε μια συνεχή σύγχυση σαν κάποια παιδιά που είναι ιδιοφυΐες αλλά κολλάνε σε συγκεκριμένα πράγματα που για άλλους είναι απλή ρουτίνα. Δεν λέω να μην γυρίσει ή να μην βοηθάει αμυντικά άλλωστε δεν είναι παίκτης που δεν έχει διάθεση μάχης. Απλά μερικές φορές δείχνει σαν χαμένος μέσα στο γήπεδο λες και δεν ξέρει που πρέπει να πάει. Επίσης σαν παίκτης με εκπληκτικές αναερόβιες δυνατότητες δείχνει μια αδυναμία στις αερόβιες κινήσεις. Δεν είναι κακό να περιοριστούν. Όλα μπορεί να τα βελτιώσει αν κάποιος ασχοληθεί στοχευμένα μαζί του. Όμως το βασικό είναι να κάνει αυτά που μπορεί ενώ δεν τα μπορεί κανείς άλλος. Όχι μόνο στην ΑΕΚ. Σε όλες τις ομάδες. Κι αυτό είναι το πιο σημαντικό…