Αν ήταν σε χαρτί γραμμένο αυτό το κείμενο η πρώτη παράγραφος θα ήταν λευκή. Η τεχνολογία έχει 1000 καλά αλλά δεν δίνει αυτές τις δυνατότητες. Κι αν το βιβλίο της ζωής του Στέλιου Σεραφείδη ήταν 1000 σελίδες θα μπορούσε να είναι όλες λευκές και πάνω ψηλά στην πρώτη και στο τέλος της χιλιοστής να έγραφε τρία γράμματα. Α.Ε.Κ. 

Πάντα στο φευγιό ανθρώπων σπουδαίων υπάρχει το στοιχείο της υπερβολής. Η μεγάλη διαφορά με τα χιλιάδες κείμενα που γράφτηκαν από χθες για τον κυρ Στέλιο μας είναι πως θα μπορούσαν τα ίδια ακριβώς χωρίς τις λέξεις που συνοδεύουν τους αποχαιρετισμούς να είχαν γραφτεί και πέρυσι τέτοια ημέρα. Όταν πιστεύαμε πως απλά αυτοί οι άνθρωποι δεν πεθαίνουν. Όταν η μόνη του έννοια ήταν πότε θα είναι έτοιμος ο Ναός. Και το απίστευτο είναι πως κι από τότε που κατάλαβε πως παίζει με τον πιο δύσκολο αντίπαλο πάλι την ίδια έννοια είχε. Γιατί ο Στέλιος Σεραφείδης ήταν ένας και μοναδικός. Πολύ δύσκολα η ΑΕΚ θα μπορέσει να τον ταιριάξει με κάποιον. Δεν έχει ταίρι. Δεν είχε ταίρι. Μακάρι να αποκτήσει στους αιώνες των αιώνων έστω έναν. Όχι παικταρά. Όχι σημαία. Όχι ευεργέτη. Όχι αγαπημένο. Από αυτούς είχε και θα έχει πάντα για αυτό και πάντα θα μεγαλώνει και όταν πέφτει θα σηκώνεται ξανά. Ο Σεραφείδης ήταν κάτι άλλο. Ο Στέλιος Σεραφείδης είναι η ΑΕΚ η ίδια σε ανθρώπινη μορφή. Και όχι μόνο. Είναι η αγάπη χωρίς απαίτηση για ανταπόδοση. Ίδια σαν αυτή που μόνο ένας γονιός μπορεί να δώσει στο παιδί του. Και ο σκύλος στον άνθρωπο του. Μια αγάπη όχι μόνο για την ομάδα ΑΕΚ. Αλλά για ότι είναι ΑΕΚ. Σε οποιοδήποτε άθλημα. Αλλά όχι μόνο. Και στην υπόλοιπη ζωή. Ο κυρ Στέλιος και η σχέση του με την ΑΕΚ ήταν όπως έλεγε το τραγούδι “αγαπώ όλο τον κόσμο γιατί ζεις κι  εσύ μαζί”… Απλά θα πρόσθετε το ΑΕΚαρα μου στο τέλος…

Δεν είναι τυχαίο ότι ήταν ΚΚΕ. Αλλά ήταν με το δικό του ΚΚΕ. Με το αγνό ΚΚΕ. Με την ουτοπία. Του κόσμου όπου δεν θα υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί αλλά μόνο άνθρωποι ίσοι και αγαπημένοι. Και με την αλληλεγγύη. Την συντροφικότητα. Την βοήθεια σε όποιον έχει ανάγκη. Για οτιδήποτε. Από μια συμβουλή εώς χρήματα που ο κυρ Στέλιος δεν είχε αλλά αν χρειαζόταν έδινε γιατί αυτό είναι ροκ. Οταν δεν έχεις τότε να δίνεις...

Τι προσωπικές ιστορίες να πεις για τον κυρ Στέλιο; Σχεδόν όλοι οι ΑΕΚτζήδες έχουν τουλάχιστον μία. Τουλάχιστον αυτοί που πάνε στο γήπεδο ή σε εκδηλώσεις ή όπου τέλος πάντων υπήρχε υποψία ΑΕΚ στα χρόνια που πέρασε πάνω στη γη ο Στέλιος Σεραφείδης. Εγώ με τόσα χρόνια τόσο κοντά στην ΑΕΚ θα μπορούσα να γράψω βιβλίο. Μα αφού ήταν παντού. Μόνο στο Μπόουλινγκ δεν πρόλαβε να δώσει το παρών γιατί τον πρόλαβε η αρρώστια και το τμήμα είναι καινούργιο. Ήταν παντού. Μόνο για την ΑΕΚ. Που της έδωσε την ζωή του και αυτή του έδινε ζωή. Όχι με τις νίκες της. Απλά επειδή υπήρχε. Αυτή και οι άνθρωποι της. Από τον Μελισσανίδη μέχρι εσένα φίλε μου που διαβάζεις τώρα. Κι για το ότι οι προβλέψεις έλεγαν Αύγουστο 21 κι αυτός τον Σεπτέμβριο ήταν στο… ΟΑΚΑ με την Λαμία η ΑΕΚ ευθύνεται! Το ότι κατάφερε να φτάσει στο 22 και έφυγε τελικά σε μια χρονιά ορόσημο για την ΑΕΚ και την μήτρα της, τον Ελληνισμό της Ανατολής, δεν είναι τυχαίο. Τίποτα δεν είναι τυχαίο για τον κυρ Στέλιο. Αυτή η αγάπη και η αναγνώριση από όλους εντός κι εκτός συλλόγου είναι 1000% δικό του επίτευγμα. Δεν μας χρώσταγε τίποτα. Δεν ζήτησε ποτέ τίποτα. Του χρωστάμε ακόμη κι αυτά που δεν έχουμε καταλάβει ότι του χρωστάμε. Δεν πρόλαβε αυτά τα 20 λεπτά που ήθελε να ζήσει στην Αγία Σοφιά στον πρώτο αγώνα πριν το τέλος μαζί με τους παλιούς του συμπαίκτες αλλά η ΑΕΚ πρόλαβε να τον τιμήσει εν ζωή. Δεν θα γράψω για τα σκουπίδια που του το στέρησαν γιατί δεν κολλάνε τα σκουπίδια με τον χρυσό…

Παρότι αποφεύγω να γράφω συνέχεια για την ηθική μας ανωτερότητα δεν μπορώ να μην αναφέρω σήμερα πως είναι διαφορετικό να είσαι ΑΕΚ και η περίπτωση του Στέλιου Σεραφείδη είναι η καλύτερη απόδειξη. Γιατί στην ΑΕΚ δεν μετράνε μόνο τα γκολ, οι νίκες και οι τίτλοι. Μπορεί να μεγαλώνουν την οπαδική της βάση όμως μόνο η ΑΕΚ θα είχε ίνδαλμα τον Στέλιο Σεραφείδη γιατί μόνο η ΑΕΚ θα μπορούσε να αιχμαλωτίσει έτσι έναν αθλητή της ώστε να παίζει για την φανέλα της από το πρωί ως το βράδυ κάθε γαμημένη μέρα μέχρι τα 87 χρόνια που μέτρησε πάνω σε αυτή τη γη. Ευτυχώς η ΑΕΚ πρόλαβε να τιμήσει εν ζωή τον Στέλιο της. Και να κάνει όσο περισσότερο γλυκιά την μετάβαση του εκεί που όλοι κάποια μέρα θα βρεθούμε. Το Σεραφίδειο που κάθε μέρα θα φιλοξενεί τα παιδιά του που ήταν όλοι οι αθλητές της ΑΕΚ σε όλα τα αθλήματα και θα παραμείνουν παρότι πλέον θα τα βλέπει από ψηλά θα τον έχουν κοντά τους. Κι όταν η ΑΕΚ θα παίζει στο ΝΑΟ της εκεί στο πιο ψηλό σημείο θα είναι ο Στέλιος. Όταν ψάχνουμε ένα γκολ θα κοιτάμε τον Θωμά. Όταν θέλουμε κάτι μαγικό θα κοιτάμε τον Νέστορα. Όταν περιμένουμε έναν αρχηγό να πηδήξει στο Θεό θα κοιτάμε τον Μιμή. Κι όταν φωνάζουμε ΑΕΚ δυνατά ή από μέσα μας θα κοιτάμε τον Στέλιο Σεραφείδη… 

Ο Θεός να σε αναπαύσει αρχηγέ μας. Θα μας λείψεις αλλά θα είσαι ΠΑΝΤΑ εδώ. Σε αποχαιρετώ με ένα ποίημα του Κωστή Παλαμά. Θα μπορούσε να ήταν η διαθήκη σου. Για όλους όσους νιώθουν ΑΕΚ. Για τα παιδιά και τα εγγόνια σου τα εκατομμύρια ανθρώπων που σας ένωσε για πάντα αυτή η μαγική αύρα που γεννούν τα τρία γράμματα και όσα κουβαλούν από τότε που γεννήθηκες και εις τους αιώνες των αιώνων… Δεν θα μπορούσε να γραφτεί χθες αυτό το κείμενο. Γιατί σήμερα παίζει η ΑΕΚ… Ακολουθεί το ποίημα του Κωστή Παλαμά:

Παιδί το περιβόλι μου

 Παιδί, το περιβόλι μου που θα κληρονομήσεις, όπως το βρεις κι’ όπως το δεις να μη το παρατήσεις. Σκάψε το ακόμα πιο βαθιά και φράξε το πιο στέρεα, και πλούτισε τη χλώρη του και πλάτηνε τη γη του, κι ακλάδευτο όπου μπλέκεται να το βεργολογήσεις, και να του φέρεις το νερό το αγνό της βρυσομάνας. Κι άν αγαπάς τ’ ανθρώπινα κι’ όσα άρρωστα δεν είναι, ρίξε αγιασμό και ξόρκισε τα ξωτικά, να φύγουν,και τη ζωντάνια σπείρε του μ’ όσα γερά, δροσάτα. Γίνε οργοτόμος, φυτευτής, διαφεντευτής!.. Κι αν είναι κ’ έρθουνε χρόνια δίσεχτα, πέσουν καιροί ωργισμένοι, κι όσα πουλιά μισέψουνε σκιασμένα, κι όσα δέντρα, για τίποτ’ άλλο δε φελάν παρά για μετερίζια, μη φοβηθείς το χαλασμό!.. Φωτιά ! Τσεκούρι !Τράβα !, ξεσπέρμεψέ το , χέρσωσε το περιβόλι, κόφ’ το, και χτίσε κάστρο απάνω του και ταμπουρώσου μέσα, για πάλεμα, για μάτωμα, για την καινούργια γέννα, π’όλο την περιμένουμε, κι όλο κινάει για νάρθη, κι όλο συντρίμμι χάνεται στο περάσμα των κύκλων!.. Φτάνει μια ιδέα να στο πει, μια ιδέα να στο προστάξει, κορώνα ιδέα, ιδέα σπαθί, που θα ναι απάνου απ' όλα.