Καλημέρα, καλησπέρα και καλή χρονιά να έχουμε. Υγεία, τύχη και να αδυνατίσει κι άλλο η αρρώστια μέχρι να πάψει να επηρεάζει ζωές. Όλα τα άλλα παίζονται.
Ευτυχισμένο το 2022. Ένα έτος ορόσημο για την πατρίδα και για τα εκατομμύρια απογόνους της σποράς της Μικρασιατικής καταστροφής. Οι παππούδες και οι γιαγιάδες δεν ζουν πια. Δυστυχώς και τα πρώτα παιδιά που γεννήθηκαν στην Ελλάδα φεύγουν. Η φλόγα όμως μένει αναμμένη. Δεν μπορεί να είναι γιορτή τα 100 χρόνια από μια καταστροφή… Όμως όπως έγραψε ένας σοφός φίλος μου ακόμη και αυτό μας κάνει να ξεχωρίζουμε ως Έλληνες. Ότι μνημονεύουμε και τις μεγάλες ήττες. Γιατί μέσα και από αυτές αναδεικνύεται το μεγαλείο μας. Θερμοπύλες, Άλωση, Μικρασιατική καταστροφή… Η ιστορία σου δεν τελειώνει.
Ξεκίνησε ένας χρόνος ορόσημο λοιπόν. Για τα παιδιά και δεύτερης και τρίτης και τέταρτης και πέμπτης γενιάς της Μεγάλης Πατρίδας. Αλλά και για όλους τους Έλληνες. Γιατί μέσα από την καταστροφή και τον ξεριζωμό άλλαξε η ιστορία του τόπου. Οι ρίζες μας είναι πολύ μακριά σε χιλιόμετρα όμως ήταν, είναι και θα είναι για πάντα μέσα μας. Εκατομμύρια ψυχές ζητούν δικαίωση γιατί τόσο άδικα έμειναν πίσω στον τόπο που είναι παντού σπαρμένος με τα Κόκκαλα των Ελλήνων τα ιερά… Όμως η δικαίωση που ζητούν είναι από την διεθνή κοινότητα. Για την αναγνώριση της βαρβαρότητας των Τούρκων και την καταδίκη της. Εκεί που μετράει περισσότερο, στη ζωή και την εξέλιξη η ΔΙΚΑΙΩΣΗ έχει έρθει. Γιατί οι πρόσφυγες από την Μικρά Ασία, τον Πόντο, την Πόλη μας και τα αδέρφια μας οι Αρμένιοι δεν ήρθαν απλά στην πατρίδα για να σωθούν. Ήρθαν για να ξαναφτιάξουν τις ζωές τους με τα πάντα εναντίον τους. Ακόμη και την ίδια την μητέρα πατρίδα αλλά ας τα αφήσουμε πίσω αυτά. Δεν μπορούμε να κρίνουμε τόσα χρόνια μετά χωρίς να νιώθουμε τις συνθήκες της εποχής κι αν μπορούμε και έχουμε και δίκιο πάλι δεν κερδίζουμε τίποτα. Έτσι κι αλλιώς 100 χρόνια μετά ένα είναι το σίγουρο. Οι πρόγονοι μας δικαιώθηκαν και δικαίωσαν το πέρασμα τους από την γη. Κι από αυτό τον τόπο. Ήρθαν ξεριζωμένοι. Στην χειρότερη κατάσταση που μπορεί να βρεθεί άνθρωπος στην διάρκεια της ζωής του. Με μια εικόνα. Με πένθος για γονείς, συζύγους, παιδιά που έμειναν πίσω. Χωρίς σπίτι, χωρίς χρήματα, χωρίς μέλλον. Αλλά με ελπίδα. Με πείσμα. Με άρνηση στην μιζέρια. Με μια εσωτερική δύναμη που ποτέ δεν θα άφηνε να πιστέψει έστω κι ένας ότι δεν άξιζε που έζησε τελικά. Δεν κατάφεραν απλά να επιβιώσουν. Αλλά άλλαξαν προς το καλύτερο και την πατρίδα που βρήκαν. Μεγαλούργησαν και μαζί τους και η πατρίδα. Είμαστε ΕΝΑ. Είμαστε στην χώρα μας, στον δικό μας τόπο πάνω στη γη που πρέπει να μείνει πάντα δικός μας και χιλιάδες πρόγονοι μας έδωσαν την ζωή τους για αυτό. Κι αν χρειαστεί θα θυσιαστούν ξανά ζωές. Αυτό είναι το μόνο βέβαιο.
100 χρόνια μετά. Μας αξίωσε ο Θεός να φτάσουμε στο 2022. Γεννήθηκα 47 χρόνια μετά την καταστροφή και 45 μετά τον ερχομό του παππού, της γιαγιάς, του Πρόδρομου του μόνου παιδιού που επιβίωσε και της εικόνας της Παναγίας από την Αξό της Καππαδοκίας στην πατρίδα και στην Μηλιά της Αλμωπίας. Για αυτή την εικόνα έφυγαν. Για να έχουν μαζί τους ΠΑΝΤΑ αυτή την εικόνα ήρθαν…
Η ιστορία κάθε μιας οικογένειας θα μπορούσε να είναι ένα βιβλίο. 100 χρόνια μετά λοιπόν ας ξεφυλλίσουμε το βιβλίο μας. Ας μιλήσουμε στα παιδιά μας. Και στα παιδιά των φίλων μας κι ας μην έχουν σχέση με Μικρά Ασία στην καταγωγή. ΟΛΟΙ ΕΝΑ είμαστε. Και να θέλουμε να ξεχάσουμε από που ερχόμαστε δεν μπορούμε. Κανείς δεν μπορεί. Γιατί υπάρχει η ΑΕΚ. Το γέννημα και το καμάρι της Προσφυγιάς. Δεν είναι ομάδα πρόσφυγας. Γεννήθηκε ΕΔΩ. Από αυτούς που ήρθαν διωγμένοι. Όπως τα εκατομμύρια των εν ζωή απογόνων της Μεγάλης μας Πατρίδας. Είναι όμως η ομάδα που ήταν είναι και θα είναι ΠΑΝΤΑ η ομάδα της προσφυγιάς. Γιατί είναι οι αγώνες και οι νίκες όχι πάντα και όχι με κάθε τρόπο αυτών που την ίδρυσαν και αυτών που θα την διατηρήσουν εις τους αιώνες των αιώνων. Εμένα, εσένα, των πατεράδων μας, των φίλων και των συγγενών μας. Και των χιλιάδων που την αγκάλιασαν και ασπάστηκαν τις αρχές και τους συμβολισμούς της κι ας μην είναι για αυτούς θέμα καταγωγής και DNA η σύνδεση μαζί της. Το ανέφερα και πριν. Δεν ήρθαν απλά να επιβιώσουν αλλά να αλλάξουν τον κόσμο… Και να τον κάνουν ομορφότερο. Με την ΑΕΚάρα μας.
Σαν θαύμα, λες κι ένα χέρι από ψηλά συνέδεσε τις τελείες φέτος στα 100 χρόνια από την καταστροφή, την γενοκτονία, τον ξεριζωμό έρχεται το ΝΕΟ ΠΑΛΑΤΙ της ΑΕΚ. Το νέο γήπεδο που έτσι όπως φτιάχτηκε με εμπνευστή και οραματιστή έναν πρόσφυγα δεύτερης γενιάς θα λέει πάντα την ιστορία μας. Δεν ταλαιπωρήθηκε λιγότερο από τους προγόνους μας. 19 χρόνια είναι παρά πολλά. Δεν το υποδέχτηκαν όλοι με αγάπη και υποστήριξη. Το πολέμησαν. Με κάθε τρόπο και κάθε δικαιολογία. Χωρίς καμία να έχει βάση. Πολεμήθηκε κι από μέσα. Με ψέμματα και απατηλές υποσχέσεις που του έκαναν μεγαλύτερη ζημιά κι από τους εχθρούς του. ΟΜΩΣ ΝΙΚΗΣΕ. Νίκησε η Αγία Σοφία. Νίκησε η Νέα Φιλαδέλφεια. Νίκησε η μνήμη και η φλόγα που δεν έσβησε ποτέ κι ας την κράτησαν λίγοι αναμμένη σε σκοτεινές ώρες. Νίκησε όπως οι πρόγονοι μας. Όπως οι ξεριζωμένοι που έγιναν νοικοκυραίοι. ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ. Στα 100 χρόνια από την μεγάλη ήττα και τον ξεριζωμό. Και κάθε μέρα θα λέει την ιστορία μας. Όταν θα παίζει η ΑΕΚ μας αλλά και όταν χιλιάδες άνθρωποι θα περιδιαβαίνουν το μουσείο της αλησμόνητης πατρίδας αλλά και της ΑΕΚ μας. Της ομάδας - πατρίδας. Την ιστορία αυτών που ΝΙΚΗΣΑΝ προερχόμενοι από την μεγάλη ήττα. Καλή χρονιά να έχουμε αδέρφια. Η φλόγα δεν θα σβήσει ποτέ…
