Με όποιον και να παίζει η ΑΕΚ, η Τετάρτη είναι μια όμορφη μέρα γιατί παίζει η ΑΕΚ. Όπως όλες οι μέρες που παίζει η ΑΕΚ. Θα δούμε και παιδιά που μας έχουν λείψει. Ή μάλλον σε κάποιους από εμάς για να μην χρειαστεί να γράψει κάποιος ότι δεν του έλειψαν. Δεν υπάρχει κάτι υποχρεωτικό στο ποδόσφαιρο. Τα πάντα είναι εθελοντισμός για όποιον δεν είναι επαγγελματίας. Η αγάπη όμως είναι πάντα είναι συστατικό επιτυχίας. Η ΕΝΩΣΗ. Το να βλέπεις το ποτήρι μισογεμάτο και να είσαι καλοπροαίρετος. Έχουν κάνει πολλά λάθη όλοι στην ΑΕΚ τα τρία προηγούμενα χρόνια. Διοίκηση, προπονητές, παίκτες. Κάτι όμως κάνουμε λάθος και όλοι γενικώς. Για παράδειγμα η ΑΕΚ το Σάββατο νίκησε στο 90 μια πάρα πολύ δύσκολη ομάδα, μέσα στο γήπεδο της ξεκινώντας το ματς λες και ήταν… ρεβάνς αγώνα κυπέλλου με 1-0 το πρώτο ματς. Την επόμενη μέρα ο Ολυμπιακός νίκησε τον Βόλο με ένα πέναλτι που αν αναλυθεί μόνο καθαρό δεν ήταν κι ένα φάουλ στο 91. Στις δύο μοναδικές ευκαιρίες του στο δεύτερο ημίχρονο, μέσα στο Καραϊσκάκη απέναντι σε μια ομάδα που την προηγούμενη Κυριακή την είχε κάνει… μπίλιες ο ΟΦΗ μέσα στην έδρα της. Τις επόμενες δυο μέρες δεν σταματήσαμε να διαβάζουμε για τον Ρομπέρτο Κάρλος της Μολδαβίας που καθάρισε το παιχνίδι κερδίζοντας το πέναλτι αλλά και το φάουλ. Για την ποιότητα που έκανε την διαφορά και την καρδιά του πρωταθλητή που μίλησε όταν όλα έμοιαζαν χαμένα. Στην ΑΕΚ δυο μέρες ασχολούμαστε με το γιατί ο Τσούμπερ έχει τρεις αγώνες να σκοράρει και με το ότι τον… ντοπάρουν ψυχολογικά. Τον Τσούμπερ! Ποιος είναι το πρόβλημα αναρωτιούνται όλοι; Ακούς ακραία πράγματα. Από τα γνωστά πως δεν παίζει στη φυσική του θέση για να παίζει ο Μάνταλος όπως όλοι οι μεσοεπιθετικοί της ΑΕΚ από το 2014 αναδρομικά, από το ότι ξενυχτάει, ότι ξενέρωσε. Μόνο ότι δεν έκλεισε στον Ολυμπιακό όπως είχε κλείσει ο Λιβάγια δεν έχουμε ακούσει ακόμη αλλά μην βιαζόμαστε… Υπάρχει καιρός μπροστά. 

Λες και όταν γραφόταν και λεγόταν ύμνοι έπαιζε πίσω από τον φορ. Λες και τα 4 από τα 5 γκολ και τις δύο ασίστ τις έκανε ως δεκάρι και όχι ως ακραίος που τον βάζουν και οι δύο προπονητές. Λες και δεν έχει παίξει 191 ματς στην καριέρα του αριστερά (130 εξτρέμ και 61 αριστερό χάφ) ενώ μόνο 21 στη… φυσική του, για κάποιους, θέση πίσω από τον φορ. Όπως θα θυμάστε κι εγώ στις αρχές είχα την άποψη πως με το υλικό της ΑΕΚ θα ήταν καλύτερα να παίξει πίσω από τον φορ. Όμως όπως φαίνεται οι προπονητές τον προτιμούν αριστερά και επίσης και ο ίδιος παίζει σούπερ στη θέση που έχει παίξει περισσότερο στην καριέρα του. Δεν είναι ανάγκη όταν μια σκέψη μας δεν επιβεβαιώνεται να ψάχνουμε την Συνομωσία. Πολύ απλά αυτοί που έχουν την ευθύνη έχουν αντίθετη γνώμη. Deal with it. To κυριότερο όμως είναι πως έχει ξεκινήσει μια άστοχη κουβέντα λες και ένας παίκτης απαγορεύεται να κάνει τρία μέτρια παιχνίδια ιδίως όταν στα δύο παίζει με πρόβλημα και στο άλλο με δυο προπονήσεις έχοντας πίσω του euro και μη έχοντας κάνει προετοιμασία…

 Ψάχνωντας να βρούμε ένα πρόβλημα που δεν υπάρχει πιο πιθανό είναι να το δημιουργήσουμε. Πολλά τα παραδείγματα στην ΑΕΚ. Και ο Γκαρσία που πράγματι δεν έχει παίξει μέχρι τώρα όπως μπορεί χρειάζεται χρόνο και βοήθεια για να κάνει την διαφορά. Γιατί είναι παίκτης διαφοράς και είναι αυτοκτονικό να αμφισβητείται επειδή δείχνει μια αδυναμία προσαρμογής στον τρόπο παιχνιδιού επηρεασμένος ίσως κι από τον τραυματισμό του. Και ο Μισελέν που κρίνεται λες και είναι καμία δεκαριά χρόνια στην ΑΕΚ όταν ο Λαλά για παράδειγμα ένας πολύ καλός παίκτης που τώρα αρχίζει να δείχνει την αξία που είχε ερχόμενος από την Γαλλία υπήρχε πουθενά το πρώτο του οκτάμηνο στον Ολυμπιακό όταν ο δεξιός μπακ της ΑΕΚ είναι μόλις τρεις μήνες. Ντάνι Αλβες είναι μπροστά στον Λαλά του ίδιου χρονικού διαστήματος. Κι όμως μέχρι και να ξανασκεφτούμε τον… Μπακάκη διαβάζουμε λες και τα 7 χρόνια δεν είναι αρκετά. Ότι μπόρεσε έκανε όλα αυτά τα χρόνια ο Μιχάλης και μακάρι να έχει πάντα όλα τα καλά όμως ο Μισελέν είναι αναβάθμιση. Να περιμένουμε όμως λίγο. Πρώτη φορά έξω από την χώρα του σε μια ομάδα αγνώστων που βρέθηκαν πρώτη φορά όλοι μαζί, οι βασικοί, τον Σεπτέμβριο και ήδη έχουν δουλέψει με δύο τελείως διαφορετικούς σε όλα προπονητές. Και με ένα χαρακτήρα πιο κλειστό από τους άλλους. Προσαρμογή λέγεται και δεν είναι για όλους το ίδιο. Λίγο κράτει παιδιά. Όλοι μαζί φωνάζουμε πως πρέπει να έρθει ένας κεντρικός χάφ με… 100 κιλά. Όχι βάρος. Πολλοί σκέφτονται πως ίσως χρειάζεται ένας ηγετικός δυναμικός στόπερ για να ανεβάσει και τους άλλους. Αλλά μην φάμε κι αυτούς που έχουμε. Αγάπη και εμπιστοσύνη χρειάζεται η ομάδα, οι παίκτες της και ο προπονητής. Όλα άλλαξαν σε μεγαλύτερο βαθμό από ότι περιμέναμε. Χτίζεται κάτι νέο και σωστό από την αρχή. Και θα γίνουν κι άλλα. Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Η ΑΕΚ φέτος φτιάχνει ομάδα. Θα φτάσει όπου κι εμείς την πάμε. Σε ένα πρωτάθλημα που μην ξεχνάμε δεν παίζει μόνη της. Είναι σε καλό δρόμο όμως. Το λένε οι αντίπαλοι. Όχι μόνο όταν δεν έχουν χάσει οπότε μπορεί να θεωρηθεί επίδειξη ανωτερότητας αλλά και όταν χάνουν. Ακόμη και στο 90 όπως τα παιδιά του ΠΑΣ. Καλύτερα να είναι αυτά η σημαία μας και όχι προβλήματα που δεν υπάρχουν. Όταν υπάρξουν, χτύπα ξύλο, να ορμήξουμε πάνω τους. Αλλά μην τα δημιουργούμε μόνοι μας…