Πραγματικά δεν μπορείς να πιστέψεις πως θα μπορούσε να είναι τόσο άσχημη η επόμενη μέρα ενός διαδικαστικού, όχι αδιάφορου, αγώνα σαν την ρεβάνς Απόλλωνα - ΑΕΚ. Ιδίως όταν δεν συνέβη κάποιο σοκαριστικό απρόοπτο στο αποτέλεσμα του αγώνα αφού η ΑΕΚ ουσιαστικά δεν κινδύνευσε ποτέ με απόκλεισμο και ότι ιδέες κι αν μπήκαν… βγήκαν με το γκολ του Ολιβέιρα. Κι όμως. Βέβαια αν δεν είχε γίνει ο σοβαρός τραυματισμός του Γαλανόπουλου τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά γιατί η μεγάλη στεναχώρια και η μεγάλη απώλεια αυτή είναι. Περαστικά κι από εδώ στον Κωστάκη. Θα το ξεπεράσει κι αυτό. Κι είναι η μόνη ζημιά που θα κάνει τουλάχιστον δυο μήνες να διορθωθεί. Ότι άλλο έγινε στη Ριζούπολη μπορεί και πρέπει να διορθωθεί πολύ πιο γρήγορα.
Εκτός από την ήττα που είναι πάντα ήττα και πονάει έγιναν κι άλλα μικρά μικρά πράγματα που έφεραν συζητησεις και προβληματισμούς. Πολλά ήταν τα ενοχλητικά. Εμένα πιο πολύ με ενόχλησε η εικόνα του Χνιντ. Οχι η αγωνιστική του κατάσταση ή το αν έδειξε ότι είναι ή δεν είναι παίκτη επιπέδου ΑΕΚ αλλά η εικόνα του. Ενας παίκτης εμφανώς υπέρβαρος. Παρατημένος. Αποδιοργανωμένος. Και είναι έτσι μετά από 10 μερες κανονικής δουλειάς. Φανταστείτε πως ήταν πριν την απόφαση να επιστρέψει κανονικά στο ροτέισον της ομάδας. Και δεν τα έχω με τον παίκτη. Η εικόνα του είναι ντροπή για την ΑΕΚ. Πως επιτρέπει μια ομάδα σαν την ΑΕΚ, πως επιτρέπει μια επαγγελματική ομάδα να γίνει ένας παίκτης της έτσι. Δεν έδειξε ποτέ πως είναι ένας φοβερός παίκτη ή ο άνθρωπος που θα γινόταν σε μια μέρα ο νέος Βράνιες όπως πίστευε και για αυτό πάλεψε και πλήρωσε για να τον φέρει ο Ιβιτς. Ομως ήταν ένας κανονικός ποδοσφαιριστής. Και αφέθηκε να γίνει αυτό που είδαμε την Τετάρτη. Πραγματική θλίψη. Και δείγμα ότι κάτι δεν δούλευε καθόλου καλά και εξηγεί για εμένα πολλά πράγματα. Οχι για τον Χνιντ και τον κάθε Χνιντ που δεν έδωσε στην ΑΕΚ αυτά που περιμένει. Αλλά για τα κρυφά προβλήματα που τα βλέπουμε αλλά δεν καταλαβαίνουμε την προέλευση τους. Το ότι ομαδα επιτρέπει να γίνεται έτσι ένας παίκτης της, ένα περιουσιακό στοιχείο της είναι ανεπίτρεπτο. Ξέχωρα από αυτό που θα βλέπουμε στο γηπεδο είναι πολύ σημαντικό να γίνονται πράγματα παράλληλα ώστε η ομάδα να αποκτήσει στην καθημερινότητα της αρχές. Και όλοι να καταλαβαίνουν ότι πρέπει να τηρούνται. Απαρέγκλιτα. Εχει πολύ δουλειά ο Κονέ.
Από εκεί και πέρα θα γραψω ότι και μετά το παιχνίδι με τα Γιάννενα. Ηρεμία. Και ιδίως ο Μανόλο πρέπει να είναι ήρεμος. Ξέρει την ΑΕΚ, ξέρει την δουλειά, ξέρει τι πρέπει να κάνει. Δεν χρειάζεται να αισθάνεται πίεση παραπάνω από όση έχει ούτως ή άλλως αυτή η θέση. Και πάντα πρέπει να έχει στο μυαλό του και το μέλλον. Ηρεμία. Το ματς με τον Αρη είναι πολύ δύσκολο. Και είμαστε πολύ λίγοι για να μην είμαστε όλοι μαζί…
Πριν τον αγώνα της Κυριακής η ΑΕΚ έχει ένα μεγάλο παιχνίδι απόψε. Το Περιστέρι πρέπει να είναι η αρχή για τους τίτλους που έρχονται. Ερχεται εβδομάδα κυπέλλου αμέσως μετά. Η ΑΕΚ πρέπει να διατηρήσει τον τίτλο της και αυτή την φορά από δυσκολότερο δρόμο με μεγαλύτερη δόξα. Λαύριο και πιθανότατα Παναθηναϊκός μέχρι τον τελικό. Κι αν η ΑΕΚ φτάσει εκεί συνήθως δεν χάνει. 4-1 ειναι οι τελικοί με Αγγελόπουλο. Που πάλι χθες ολοκλήρωσε άλλη μια τεράστια μεταγραφή με την απόκτηση του Μέικον. Η ομάδα είναι πάλι πληρης και έχει και χημεία με πολλές επιλογές πλέον σε όλες τις θέσεις και τρομερή ποιότητα. Το ότι στην εξάδα των ξένων δεν χωράει ενας παίκτης όπως ο Λοτζέσκι τα λέει όλα. Ενα ένα τα βήματα. Αρχή σήμερα. Για το πρωτάθλημα. Γιατι όλοι οι στόχοι είναι μεγάλη αλλά το πρωτάθλημα είναι η μεγάλη κούπα. Και φέτος μπορεί να μας χαμογελάσει. Για δεύτερη φορά σε 50 χρόνια.
