Οταν έρχεται η δύσκολη στιγμή που πρέπει να γράψω για κάποιον που έχει μόλις φύγει από την ζωή πάντα προσπαθώ να αποφύγω ένα πράγμα. Να μην καταλήξω να γράψω τελικά για… εμένα. Το πόσο τον ήξερα, το πόσο στεναχωρήθηκα κτλ. Το θεωρώ πολύ εγωιστικό και σε ένα βαθμό προσβλητικό για αυτόν που έφυγε. Το έχω καταφέρει ακόμη και για φίλους που δυστυχώς έχασα νέους παρότι θα μπορούσα να γράψω βιβλία για ότι ζήσαμε και κάναμε μαζί. Ομως γράφοντας για τον θάνατο του ΕΝΟΣ μόνο έτσι μπορείς να αγγίξεις το ποιος ήταν. Γράφοντας ή μιλωντας για τον εαυτό σου. Γνωρίζοντας πως τις ίδιες σκέψεις και τις ίδιες εικόνες μοιράζονται παράλληλα με σένα κλαίγοντας βουβά ή φανερά ένας πενηντάρης στη Γουατεμάλα, στο Καμερούν, στην Ινδονησία, στο Μπενίζ, στην Ισλανδία… Καθισμένοι σε ακριβές πολυθρόνες ή βρώμικοι χωμένοι μέσα σε μηχανές που ουρλιάζουν. 

Δεν μιλάω για τη Νάπολι ή την Αργεντινή από άκρη σε άκρη γιατί αυτοί είναι οι ευλογημένοι που έπαιξε και νίκησε για αυτούς. Οσα κι αν έχει στερηθεί, όσο κι αν έχει υποφερει ένας μεσος πενηντάρης ή λίγο πιο μεγάλος, ή λίγο πιο μικρός στη Νάπολι είναι ευλογημένος γιατί 7 χρόνια έβλεπε τον Μαραντόνα όπως δισεκατομμύρια άλλοι από τον 19ο αιώνα και για όσο υπάρχει ο κόσμος εβλεπαν, βλέπουν και θα βλέπουν απλούς ποδοσφαιριστές. Καθισμένος, όποτε του το επέτρεπε ο θΕΟΣ, στο τσιμέντο λίγα μέτρα από τον χορτάρι. Μιλάω για όλους τους άλλους. Τους πιστους σε όλο τον πλανήτη. Toυς τυχερούς που έζησαν την εποχή του αλλά και τους μικρότερους ή αυτούς που θα γεννηθουν και μετά την ανάληψη του στους ουρανούς που θα μπορούν με ενα απλό κλικ να δουν τι έκανε στο πέρασμα του από την ζωή. Και να καταλάβουν πόσα εκατομμύρια ζωές επηρέασε. Ατυχοι είναι μόνο αυτοί που δεν τον πρόλαβαν. Αυτοί για τους οποίους γράφτηκε το σύνθημα στον τοίχο του νεκροταφείου της Νάπολι μετά το πρώτο Σκουντέτο: Δεν ξέρετε τι χάσατε… 

Ηταν ένας έρωτας με την πρώτη ματιά. Πάρα πολλά πράγματα έχω ξεχάσει αλλά ποτέ δεν θα ξεχάσω πότε τον είδα πρώτη φορά. Σε ένα υπέροχο περιοδικό, το δικό μου…google της εποχής για το διεθνές ποδόσφαιρο, στην ηλικία των 9 ετών. Μετά το Μουντιάλ της Αργεντινής το “Εξτρασπόρ” ένα υπέροχο περιοδικό που τόσα πολλά μου έμαθε είχε ένα μικρό θεματάκι για τον νέο Πελέ που ήταν Αργνετινος και 18 ετών. Η φωτογραφία ήταν με την κόκκινη φανέλα της Αρζεντίνος Τζούνιορς. Ενα κλικ χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. Κι από τότε άρχισε ένας έρωτας. Από αυτούς τους δύσκολους που ίσως μέσα από τις δυσκολίες, την απόσταση, την σπανιότητα των στιγμών δυναμώνει περισσότερα. Η αναμονή για την Αθλητική Κυριακή για κάποια δευτερόλεπτα μαγείας ασπρόμαυρα και μετά έγχρωμα. Τότε που η Νάπολι έγινε πρωταθλήτρια Ιταλίας. Με τον Ντιέγκο  και άλλους 10. Γκαρέλα, Μπρουσκολότι, Φεράρα, Μπάνι, Φεράριο, Ρένιτσα, Καρνεβάλε, Ντε Νάπολι, Τζορντάνο, Ρομάνο. Με αυτούς το πήρε. Χωρίς αυτόν θα έμεναν δύσκολα στην κατηγορία. Στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου που ήταν τότε μακράν το Καμπιονάτο απέναντι στην οικογένεια Ανιέλι και στον Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Γιατί ο Ντιέγκο δεν επέλεξε ποτέ να πάει εκεί που του άξιζε. Στην καλύτερη ομάδα του κόσμου. Πάντα ήθελε να παίζει για τους φτωχούς και τους ασήμαντους. Για να νικάνε πότε πότε… Δεν έβγαλε σε όλη του τη ζωή αυτά που βγάζουν και μπράβο τους ο Μέσι κι ο Ρονάλντο σε ένα χρόνο. Αλλά κανείς άλλος μέσα απο το ποδόσφαιρο δεν δικαίωσε τόσο πολύ το πέρασμα του από τη γη όσο ΑΥΤΟΣ. Από την καλύβα με τη μάνα που έλεγε ψέμματα ότι πονάει η κοιλιά της για να μοιραστούν τη μερίδα της τα παιδιά και τον πατέρα που επέστρεφε από τη δουλειά και τα παιδιά κάθονταν στην πλάτη του για να… ισιώσει στην κορυφή του κόσμου και στiς καρδιές εκατομμυρίων ανθρώπων σε όλο τον πλανήτη που τίποτα άλλο δεν τους ένωνε εκτός από την αγάπη για το πιο δίκαιο άθλημα του κόσμου όπου όλοι έχουν το δικαίωμα να ονειρευτούν και κάποιοι ξεχωριστοί κάνουν το ονειρο πραγματικότητα. Με μόνο όπλο μια μπάλα. Και τον ΘΕΪΚΟ τρόπο που την διέταζε. Από τη λασπωμένη αλάνα της γειτονιάς της φτώχιας που ήταν το δικό του Μπομπονέρα, Μαρακανά και Μπερναμπέου στους πραγματικούς ναούς της μπαλας.… Ευχαριστώ τη μπάλα, θέλει να γραφτεί στον τάφο του. ΖΗΤΩ Η ΜΠΑΛΑ που μας έδειξες πως παίζεται όταν μιλάς με τον Δημιουργό, λέμε όλοι… Για τον άνθρωπο που έκανε το αδύνατο να μοιάζει τόσο εύκολο. Ακόμη και στο αγαπημένο μου... SCORE τον έβαλα μόνιμη φωτό στην τελευταία σελίδα και εκεί που θα έκλεινε την δεύτερη μέρα που πήγα έγινε... κερδοφόρα εφημερίδα. True story...

Η ευτυχία που νιώθαμε όταν άρχιζε το Μουντιάλ και ήταν εκεί. Με το 10 στην πλάτη που από τότε που σταμάτησε είναι απλά ένα νούμερο. Η προσπάθεια να μάθεις, να δεις, να νιώσεις την μαγεία. Την Θεϊκή ικανότητα. Από ένα σημείο και μετά σταμάτησα να συμμετέχω σε αυτή την χαζή διαμάχη για το ποιος είναι ο καλύτερος που πέρασε ποτέ. Για ένα απλό λόγο. Αναγκαζόμουν να μειώνω τεραστιους παίκτες όπως ο Πελέ, ο Κρόιφ ή μεταγενέστεροι. Αλλωστε ο Ντιέγκο δεν ήταν ένας ποδοσφαιριστής για να μπει σε σύγκριση. ΕΙΝΑΙ ΘΡΗΣΚΕΙΑ. Και από χθες που είναι στον ουρανό που του ταιριάζει ίσως περισσότερο μάλλον πείστηκαν και οι άπιστοι. Εικοσιέξι χρόνια μετά το Μουντιάλ του 94 και με τα περισότερα νέα από τότε που σταμάτησε να είναι άσχημα ο πλανήτης ποδόσφαιρο σταμάτησε ότι έκανε για να κλάψει και να αποχαιρετήσει τον ΕΝΑ. Οχι στην Αργεντινή και τη Νάπολι. Στην Ελλάδα, στο Βλαδιβοστόκ, στη Σεούλ, στο Γιοχάνεσμπουργκ ακόμη και στο Μπέλο Οριζόντε και το Τορίνο. Γιατί ο Ντιέγκο έφερε την παγκοσμιοποίηση πολύ πριν τους μεγάλους του πλανήτη που στον θάνατο τους δεν θα πλησιάσουν καν σε αριθμό τα πρωτοσέλιδα που βλέπουμε σήμερα για ΑΥΤΟΝ. Ενα από τα πιο εντυπωσιακά που διάβασα όλα αυτά τα χρόνια για αυτόν είναι πως σε μια έρευνα που έγινε την δεκαετία του 80 οι τρεις λέξεις που ακούγονταν με την μεγαλύτερη συχνότητα στον πλανήτη, οι λεξεις χωρίς σύνορα ήταν τρεις: Ok, Coca Cola, Maradona… 

Αυτή είναι η μεγαλύτερη κληρονομιά αλλά και η μεγαλύτερη του νίκη. Το ότι Πέμπτη πρωί του 2020 σε όποιο μέρος του κόσμου υπάρχουν άνθρωποι που λατρεύουν το ποδόσφαιρο, και υπάρχουν παντού, λενε το όνομα του. Θυμούνται και βουρκώνουν. Και ξέρουν πως ποτέ δεν θα ξεχάσουν. Ολοι είδαν το φιλμ της ζωής να περνάει από μπροστά τους. Το 82 στο πατρικό μας την έκανε η Ιταλία. Το 86 στην πισίνα στο Μάτι τον είδα να σηκώνει το Παγκόσμιο κύπελλο με δάκρυα στα μάτια. Εγώ. Για αυτόν δεν ξέρω. Και είδα τόσες φορές το βίντεο μετά που η φράση του Διακογιάννη “στα χέρια του Μαραντόνα και στον ουρανό του Μεξικού” νομίζω ότι την έχω πει εγώ. Χρόνια μετά έμαθα από το βιβλίο του πως την ώρα που εγώ ήθελα να... πεθάνω μετά το 2-2 αυτό έλεγε "πάμε να τους νικησουμε, έχουν πεθάνει". Στη σέντρα. Μετά το 2-2. Tης Γερμανίας...

Το 1990 στο Φυλάκιο Πετρί σε μια ασπρόμαυρη τηλεόραση που ήταν και ραδιόφωνο(!) γύρω στις… 60 ίντζες μικρότερη από την 65αρα που έχω τώρα τον είδα να νικάει την Βραζιλία και σήμερα δεν θα άλλαζα τίποτα. Ούτε το χέρι που κράταγε δυο ώρες της κεραία, ούτε το άνοιγμα της πόρτας με το σφύριγμα της λήξης και την κλωτσιά - βολέ στο μπολ με την ζάχαρη, ούτε την υποστολή σημαίας που έκανα κανονικά με τους δύο νέους να κάνουν “παρουσιάστε” για την… Αργεντινή. Τότε που: Que el Diego los gambeteo el Cani los vacuno… όπως ακούσαμε 24 χρόνια μετά…

Το 94 στο πατάρι του ανθοπωλείου δεν ήξερα ότι έβλεπα την τελευταία παράσταση με τη Νιγηρία. Τόσο ανυποψίαστος όπως όλοι όταν η ξανθιά νοσοκόμα τον πήρε στο τέλος από το χέρι έχοντας δει μια φοβερή Αργεντινή που θα πήγαινε σφαίρα για το Μουντιάλ και χωρίς ΑΥΤΟΝ αποκλείστηκε αμέσως από τον αδερφό μου τον Ντούμι. Αλλά και στα Μουντιάλ που δεν έπαιξε ή δεν ήταν προπονητής, το έκανε κι αυτό ο… αθεόφοβος, ήταν πάντα εκεί. Πόσα εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον πλανήτη είναι Αργεντινή χωρίς να έχουν καμία σχέση με την χώρα. Αρρωστοι Αργεντινή, που δεν κοιμούνται το βράδυ της μοιραίας ήττας που δυστυχώς έρχεται πάντα από το 94 και μετά κάποια στιγμή.

Σε ένα από τα χιλιάδες υπέροχα βίντεο από το Μουντιάλ της Βραζιλιάς το 2014 όπου ο λαός τραγουδά “Brasil decime que se siente tener en casa a tu papa”, στο καλύτερο ίσως, ξεκινάει το συνθημα από ένα τραπέζι σε ένα εστιατόριο και σε λίγο χοροπηδάει όλο το μαγαζί. Σε ένα τραπέζι πάνω είναι ανεβασμένος ένας άραβας με κελεμπία και το γνωστό καπελάκι, χοροπηδάει και τραγουδάει κι αυτός: “Maradona es mas grande que Pele”… Δεν είναι πάνω από 25 χρονών και τότε ο Ντιέγκο είχε σταματήσει το ποδόσφαιρο 20 χρόνια. Πόσα εκατομύρια είμαστε σαν κι αυτόν. Σε όλο τον κόσμο. Πόσα εκατομμύρια σκύλοι και γάτοι σε όλο τον κόσμο λέγονται… Ντιέγκο. Ο αδερφός μου ο Λεωνίδας που έχει δύο έβγαλε τον δεύτερο… Αρμάντο. Δεν μιλάμε για τα παιδιά στη Νάπολι που χιλιάδες ακόμη ονομάζονται Ντιέγκο χωρίς να υπάρχει το όνομα στην οικογένεια. Είπαμε αυτοί και οι Αργεντίνοι είναι ο Περιούσιος λαός. Το φαινόμενο Μαραντόνα είμαστε όλοι οι υπόλοιποι… Που είμαστε Αργεντινή, Νάπολι, Αργεντίνος Τζούνιορς, Μπόκα… Θυμάμαι κάτι πρωινά Κυριακής στο σπίτι του Τόλη στην Πεύκη που βλέπαμε ένα dvd Ιταλικό χωρίς υπότιτλους. Tv LOGOS. Με τον Ντιέγκο στη Νάπολι. Και μας... μούτζωνε ο Μαγκντί. Μίλαγαν τόσοι και δεν καταλαβαίναμε τίποτα. Ούτε λέξη. Αρκεί που βλέπαμε ενδιάμεσα τα στιγμιότυπα. Τα γκολ. Τις ντρίμπλες. Και τον λαό να τραγουδάει. Ηο visto Maradona. Πάνω από 10 χρόνια μετά κάποιος άγιος άνθρωπος έβαλε υπότιτλους σε αυτά τα dvd. Κι έτσι από το πρωί τα βλέπω. Πόσο τον αγαπούσαν όσοι έπαιζαν μαζί του. Γιατί ήταν ένας θεος ανάμεσα σε παίκτες και όμως τους έκανε όλους να μοιάζουν και κυρίως να αισθάνονται σύντροφοι του. Η αγάπη. Πόσο την αναζητούσε... Πολλές ψηφοφορίες έγιναν για τον μεγαλύτερο ποδοσφαριστή του 20ου αιώνα. Ενα πράγμα δεν αλλάζει. Οπου ψήφιζε ο λαός ο Ντιέγκο ήταν πάντα ο πρώτος. Και αυτό ήταν το μόνο που τον ένοιαζε. Η αγάπη του κόσμου. ΟΛΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ. Εϊναι άδικο για τους άλλους. Οχι που δεν είναι πρώτοι αλλά που είχαν την ατυχία να μπουν σε ψηφοφορία με τον ίδιο τον ΘΕΟ.. 

Τι να γράψω και τι να πω εγώ ένας απλός πιστός για τον Ντιέγκο. Αρκεί που τον είδαμε. Μόνο ένα “ευχαριστώ” για το πέρασμα του από τη γη. Ο πραγματικός θρήνος είναι της οικογένειας του και των φίλων του. Για τα εκατομμύρια πιστών είναι αυτό το ξύπνημα της μεγάλης και ατέλειωτης χωρίς όρια αγάπης. Που "ουδέποτε εκπιπτει".(Αποστόλου Παύλου: Προς Κορινθίους Α' Επιστολή).. Για έναν ΘΕΟ που την ανθρώπινη υπόσταση του έξω από τις γραμμές του γηπέδου την έχουν περιγράψει άνθρωποι πολύ πιο ικανοί από εμάς στην περιγραφή. Θα επιλέξω τον αθάνατο Γκαλεάνο: Ομως οι θεοί, όσο και ανθρώπινοι κι αν είναι, δεν βγαίνουν ποτέ στη σύνταξη. Ο ίδιος δεν μπόρεσε να επιστρέψει στο ανώνυμο πλήθος απ' όπου είχε βγει. Η δόξα, που τον είχε βγάλει από τη φτώχεια, τον κρατούσε φυλακισμένο. Ο Μαραντόνα ήταν καταδικασμένος να παριστάνει τον Μαραντόνα, ήταν υποχρεωμένος να είναι αστέρι σε κάθε γιορτή, το μωρό σε κάθε βάφτιση και ο νεκρός σε κάθε κηδεία. Η δόξα είναι ένα ναρκωτικό που προκαλεί μεγαλύτερη καταστροφή απ' ό,τι η κοκαΐνη. Στις αναλύσεις αίματος και ούρων δεν ανιχνεύεται…