Εφτασε η Κυριακή, πέρασε σχεδόν κι αυτή και είδαμε και πολλά χαμόγελα με την ευκαιρία της φωτογράφισης και όπως έλεγε  και η… Βέμπω: Με το χαμόγελο στα χείλη πάν' οι φαντάροι μας μπροστά…

Συνήλθαμε από το σοκ, ευχόμαστε και η ομάδα. Ερχεται ένας μεγάλος αγώνας. Και μετά θα έρθει η μεγάλη ρεβάνς σε μια απο τις πιο δικές μας, τις πιο ιερές πόλεις που αφήσαν πίσω οι πρόγονοι μας όταν μόνο η επιβίωση είχε σημασία. Τα άλλα τα έφτιαξαν ξανά αλλά ποτέ δεν ξέχασαν. Τα κλειδιά έμειναν στο συρταρι και περίμεναν. Κι εκεί είναι ακόμη. Μπορεί κάποιοι να με πουν γραφικό αλλά και για αυτά τα κλειδιά παίζουμε την Πέμπτη. Κι αυτό το χώμα της πατρίδας που έμεινε για πάντα εκεί μαζί με το αίμα που το πότισε. Να μου πεις τι ξέρουν οι Πορτογάλοι, οι Σέρβοι, οι Ουκρανοί, οι Κροάτες και οι Ιταλοί για αυτά που γράφω. Δεν ξέρουν και δεν χρειάζεται. Ξέρει το σήμα που έχουν στο στήθος. Αυτό αρκεί. 

Αν λοιπόν το πρώτο ζητούμενο είναι να είναι ενωμένη και με πνεύμα ένας για όλους και όλοι για έναν η ομάδα για να μπορέσει να πετύχει αυτό που έχει αρχίσει να χτίζει δεν υπάρχει καλύτερο διπλό παιχνίδι από αυτό που έρχεται για να κάνει βήματα μπροστά. Γιατί δίνει και ένα επιπλέον κίνητρο. Στην ομάδα. Και κατ επέκταση σε όλα τα μέλη της. 

Φυσικά το ποδόσφαιρο είναι ποδόσφαιρο. Και η πρόκριση δεν θα φέρει πίσω τους προγόνους ούτε θα αλλάξει τα σύνορα της χώρας. Ομως κακά τα ψέμματα υπάρχει αυτό το επιπλέον κίνητρο που δίνει η ίδια η ιστορία επειδή απέναντι είναι η ομάδα της Τραπεζούντας. Που δεν λέγεται έτσι πια αλλά εμείς έτσι την λέμε όπως και την Κωνσταντινούπολη στους αιώνες των αιώνων. Το Κ δεν θα αφήσει τίποτα να ξεχαστεί. 

Φυσικά ενδεχόμενος αποκλεισμός δεν θα σημαίνει τίποτα παραπάνω εκτός από το ότι η ΑΕΚ δεν θα παίξει τρίτη συνεχόμενη φορά σε ομίλους Ευρωπαϊκής διοργάνωσης. Ούτε η χρονιά θα τελειώσει πρόωρα, ούτε θα σημαίνει ότι η ομάδα δεν μπορεί να γίνει καλύτερη και βέβαια δεν θα αποτελεί… Εθνική τραγωδία. Συναισθηματικά θα είναι άσχημα και στην ομάδα θα μπει μεγαλύτερη πίεση. Και βέβαια οικονομικά θα υπάρξει σημαντική απώλεια εσόδων και θα χάσουμε και τις συγκινήσεις έξι αγώνων στον όμιλο. 

Δεν είναι καθόλου λίγα λοιπόν αυτά που διακυβεύονται στα δύο αυτά παιχνίδια. Αλλά στο φετινό πρότζεκτ δεν πρέπει η ομάδα να κερδίσει χρόνο μόνο από τα αποτελέσματα. Πρέπει να κερδίσει τον απαραίτητο χρόνο μέσα από την πίστη πως αυτό που “παρήγγειλε” η διοίκηση και προσπαθεί να παρουσιάσει ο προπονητής θα γίνει. Αν η ίδια η ομάδα δεν πιστεύει σε αυτό που κάνει τότε κανένα αποτέλεσμα ακόμη και η πρόκριση στους ομίλους που θα εξασφαλίσει οικονομικά τη σεζον τουλάχιστον στο ότι δεν θα ξοδευτούν περισσότερα από όσα θα βγουν δεν θα είναι παρά μια… εφήμερη χαρά. Οπως η περυσινή στους ομίλους των 19.000.000 ευρώ που όμως δεν έφερε καμία επιπλέον αγωνιστική ευτυχία εκτός από την ημέρα που επιτεύχθηκε.  Είναι ειδική περίπτωση η φετινή ΑΕΚ και το έγραψα από την ημέρα που ο Μελισσανίδης έδωσε τον θρόνο του προπονητή στον Μιγκέλ Καρντόσο. Υπάρχει ένα πλανο απαιτητικό. Απαιτεί πολύ εκπαίδευση, πολλές επαναλήψεις σε βαθμο… αηδίας, ρίσκο και πνευματική δουλειά ασύγκριτη με το απλοϊκό παιχνίδι της μεταφοράς όπως όπως της μπάλας στο αντίπαλο μισό και της… επίθεσης για να ξαναγίνει δική μας η μπάλα που συνήθως πήγαινε σε αντίπαλο. Φυσικά σέβομαι κάθε τρόπο παιχνιδιού. Φέρνει αποτελέσματα. Ομως αν ο αντίπαλος, όπως π.χ ο σβηστός ΠΑΟΚ στον τελικό, δεν χάνει την μπαλα εκεί που θες εσύ τι γίνεται; Αυτό που έγινε από το 60 μέχρι το τέλος εκείνου του αγώνα. Τίποτα. 

Δεν υπάρχουν ανίκητα συστήματα και τρόποι παιχνιδιού. Ο προπονητής και οι παίκτες τα κάνουν καλά ή άσχημα. Και πραγματικά απορώ με όσους λένε ότι η ΑΕΚ δεν έχει την ποιότητα να χτίζει επιθέσεις. Φυσικά η απουσία και η ανετοιμότητα παικτών κλειδιών όπως ο Τσιγκρίσνκι και ο Κρίστιτσιτς έχει δυσκολέψει τα πράγματα όμως φέτος αν έχει ένα γνώρισμα το ρόστερ της ΑΕΚ είναι παίκτες που μπορούν να παίξουν με την μπάλα. Ιδίως μεσοεπιθετικά. Και δεν είναι ανάγκη βέβαια να έχει 11 δεκάρια στο γήπεδο. Πολλές φορές η πάσα που απαιτείται είναι στο ένα μέτρο. Πιο πολύ σημασία έχουν οι θέσεις που πρέπει να έχουν οι παίκτες σε κάθε φάση του παιχνιδιού. Και εκεί βρίσκεται η μεγαλύτερη δυσκολία. Αν εκπαιδευτεί σωστά αυτό το ρόστερ μπορεί να το κάνει. Αλλά πρέπει να το πιστεύει. Οπως και κάθε παίτης χωριστά πρέπει να έχει πειστεί ότι θα γίνει καλύτερος. Αυτό είναι το μεγάλο μυστικό. Ο κάθε παίκτης θα πρέπει να είναι έτοιμος να θυσιαστεί αλλά και να βλέπει τον συμπαίκτη ΠΑΝΤΑ σε κάθε δευτερολεπτο ως συμπολεμιστή. Αντε να πω σύντροφο για να μην είμαι υπερβολικός. Να μην ξαναδούμε τον Λιβάγια να έχει ελεύθερη πάσα στον Ολιβέιρα και να μην την δίνει, ούτε το αντίθετο όπως έγινε στα δύο παιχνίδια. Να μην ξαναδούμε τον Βέρντε να έχει τον Ζεράλντες έτοιμο να μπει με την μπάλα στα δίχτυα και να προσπαθεί να περάσει τον τερματοφύλακα αντί για μια απλή πάσα στο ένα μέτρο. Μόνο το σπριντ του συμπαίκτη του να σεβόταν που ξεκίνησε πίσω από τη σέντρα και έφτασε μπροστά στο τέρμα αρκούσε. Να μην ξαναδούμε τον Ζεράλντες να μην δίνει δυο φορές την μπάλα στον ελεύθερο Λιβάγια και να προτιμάει την μία παίκτη που τον φύλαγαν δύο και σε χειρότερη θέση και την άλλη να γυρίσει πίσω στην άμυνα! Κι άλλα παραδείγματα υπάρχουν. Τα έχει δει όλα αυτα ο Καρντόσο γιατί κάθε αγώνα τον βλέπει ώρες κι έχει και αναλυτή άψογο. Δεν χρειάζεται να δει τίποτα άλλο για να δράσει. 

Αυτά με προβλήματισαν μαζί με την ανεξήγητη επιλογή στην αλλαγή και όχι ότι ο Μπάρκας έδωσε δυο φορές σε αντίπαλο ακόμη και ότι ο Κρίστιτσιτς έδωσε δυο καθαρές ευκαιρίες στους Ρουμάνους στο πρώτο ημίχρονο που ακόμη τα πράγματα κύλαγαν νορμάλ ή όλα τα άλλα πολλά λάθη που έγιναν. Θα κάνει κι άλλα λάθη ο Μπάρκας αλλά αν είναι σοβαρός και πιστεύει σε αυτό που κάνει θα μάθει. Ομως το να μην είναι ενωμένη και με πίστη στο πλάνο στο 100% η ομάδα δεν μαθαίνεται. Χτίζεται. Αν δεν υπάρχει πίστη του ενός παίκτη στον άλλο και όλων μαζί στην ομάδα τότε ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ να πετύχει αυτό που προσπαθεί να κάνει ο Καρντόσο. Και την πίστη ο πρώτος που πρέπει να την εμφυσήσει ακόμη και στον τελευταίο αναπληρωματικό είναι ο προπονητής. Ισως με το άγχος να μεταδώσει τόση πολλή πληροφορία στους παίκτες του ώστε η ομάδα να είναι όσο το δυνατόν πιο γρήγορα έτοιμη αμέλησε λίγο αυτό το κομμάτι. Ηταν λάθος, μπορεί να το διορθώσει εύκολα και γρήγορα. Είναι 30 χρόνια στο ποδόσφαιρο και έχει δουλέψει από όλες τις θέσεις και με όλων των ειδών τους παίκτες. Από παιδιά μέχρι επαγγελματίες του υψηλότερου επιπέδου. 

Οπως επίσης πρέπει να πάρει το 100% από όλους. Από καλά και κακά παιδιά. Από Πορτογάλους, Κροάτες, Ιταλούς και όλους. Αλλιώς το πολύ όμορφο πλάνο του θα μείνει στη θεωρία που πάντα είναι καλή αλλά απέχει πολύ απο την πράξη. Και η προπόνηση που είναι άψογη και επιστημονική δεν φτάνει από μόνη της. Ολα τα άλλα θα γίνουν. Γιατί μπορουν. Και ας μην γίνονται σε μια μέρα. Αυτο το ξέραμε από την πρώτη στιγμή. Και στην πρώτη στραβή που σε επιπεδο αποτελέσματος δεν ήταν καν στραβή δεν το ξεχνάω. Ομως για το θέμα της πραγματικής ομαδικότητας και της πίστης δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο. Υπάρχει τρόπος.